Od autora: ..Każde dziecko ma swoją własną charakterystykę, własną szybkość kształtowania się umiejętności. A jeśli rodzice wezmą to pod uwagę i uszanują, dziecko sprawi im radość. Ze swoją zdrową ciekawością. Z wdzięcznością i szacunkiem Samo znaczenie słowa „ODPOWIEDZIALNOŚĆ” wyjaśnia znaczenie i kierunek uwagi. W jaki sposób jestem odpowiedzialny za swoje czyny? Jaką odpowiedź daje mi świat na moje zachowanie? A kiedy pomagamy dziecku żyć, skupiając się na tym, co ważne, na tym, czego pragnie, to jest to zdrowa odpowiedzialność. A kiedy zbyt wiele wysiłku kierujemy, aby uniknąć złych konsekwencji, jest to niepokój i chęć uniknięcia tej odpowiedzialności. Sytuacja elementarna. Deszczowa pogoda, błoto pośniegowe - dziecko spaceruje z rodzicami i oczywiście przyciągają go kałuże)). A jeśli chcą, żeby nie zmoczył nóg i stale mu tego zabraniają, sytuacja będzie trwała bardzo długo. Rodzice będą zdenerwowani, dziecko będzie zdenerwowane. Jego chęć odkrywania świata nie zniknie, po prostu zacznie ją ukrywać przed rodzicami, a z czasem być może także przed samym sobą. Prowadzi to do nieodpowiedzialności. Emocji jest wiele, ale wartość i doświadczenie nie są zbyt skuteczne, ponieważ warunkiem niezbędnym do kształtowania się odpowiedzialności jest poczucie i zrozumienie skutków swoich działań. Dziecko potrzebuje „negatywnych doświadczeń”. Kiedy mama tłumaczy, że lepiej nie wchodzić do kałuży, jeśli nie masz na sobie specjalnych butów, bo inaczej się zmoczysz Ale dziecko nadal to robi - może zdobyć prawdziwe doświadczenie. Mokre, zimne stopy są nieprzyjemne. A całe ciało dziecka sygnalizuje to. Moja mama też mnie przed tym ostrzegała. Wtedy mała, ale już tak zdolna osoba wyciąga wnioski: mama powiedziała przydatne rzeczy, a wejście do kałuży jest nieprzyjemne. W ten sposób kształtuje się odpowiedzialność. Kolejnym ważnym warunkiem rozwoju odpowiedzialności u dziecka jest wsparcie dorosłych. I to jest już nasza odpowiedzialność. Naturalną reakcją dziecka, które przeżyło nieprzyjemne doświadczenie, jest zwrócenie się do rodziców. A jeśli w tym momencie jest wspierane, akceptowane, a nie krytykowane: „A nie mówiłem...” Dziecko uczy się akceptować siebie i inne aspekty życia. I nie powinniśmy się obawiać, że nie wyciągnie wniosków, jeśli nie przeczytamy mu lekcji moralnych. Nieprzyjemne wrażenia z samego doświadczenia wystarczą. Tylko nie spiesz się, nie porównuj tego ze sobą ani z innymi. Każdy ma swoją własną charakterystykę, własną szybkość kształtowania umiejętności. A jeśli dorośli wezmą to pod uwagę i uszanują, dziecko ich uszczęśliwi. Ze swoją zdrową ciekawością. Z wdzięcznością i szacunkiem. Strona internetowa Akademii Witalności