W poprzednim artykule mówiłem już, że wiara jest wewnętrznym zasobem odporności na stres Wiara (religijna i racjonalna) jako zjawisko społeczno-kulturowe jest integralną cechą świadomości indywidualnej i społecznej których nie można działać lub człowiek nie może w pełni poznać. ( / / ) Potrzeba człowieka opieki, opieki, pomocy, ochrony jest zdeterminowana przez wiarę religijną (wiarę w to, co nadprzyrodzone), która rekompensuje jego bezsilność wobec rzeczywistości zdobywane przez człowieka w procesie jego rozwoju i dojrzewania, stają się podstawą racjonalnej wiary, wiary w siebie. Równie duże znaczenie dla zachowania siebie w krytycznych sytuacjach życiowych ma wiara religijna i indywidualny system przekonań jednostki o tym: „Nic nie stoi na przeszkodzie, aby utożsamić porządek świata nauk przyrodniczych z Bogiem religii”. Wiara religijna oznacza postawę duszy ludzkiej wobec tego, co nieznane i niepoznawalne. Ponieważ Stwórca (Bóg, Allah, Duch Świata) jest w swej istocie niepoznawalny, zrozumienie Go możliwe jest jedynie przy pomocy wiary. Bertrand Russell uważał, że wiara jest obowiązkowym pośrednikiem pomiędzy światem zewnętrznym, obrazem i ideą; okres przejścia od możliwości do autentyczności. Oznacza to, że wiara jest konwerterem energii mentalnej na energię mentalną i odwrotnie. Pośrednie działanie umysłu na uczucia (poprzez wiarę) prowadzi do paradoksu: nie możesz wiedzieć, ale wierzyć, lub możesz wiedzieć, ale nie wierzyć. Granowska Rada Michajłowna pisze: „Kiedy człowiek nie ma zdolności do wiary, jego wiedza nie staje się przekonaniem”, bez zewnętrznego przymusu i stymulacji nie jest on w stanie osiągnąć swojego celu ani spełnić swoich oczekiwań. N. Pezeshkian uważa wiarę za jedną z najważniejszych zdolności człowieka. Matka wychowuje dziecko, nie znając wszystkich jego możliwych zdolności, ale wierzy, że na pewno przejawi się ono głuchoniewidomą Heleną Keller, dzięki wierze i cierpliwości swojej nauczycielki, przemienionej w wszechstronnie rozwiniętą osobowość Wiarę jako pozycję życiową a oczekiwanie na coś w odniesieniu do nieznanego zjawiska odnosi się nie tylko do tego, co nieznane w nas samych, ale także do tego, co niepoznawalne w otoczeniu i niepoznawalnego we Wszechświecie, co również jest zdeterminowane przez koncepcję Boga. Każda hipoteza naukowa, w w pewnym sensie reprezentuje także wiarę w istnienie pewnych wzorców. Rozwiązanie kwestii wiary jest egzystencjalne dla każdej osoby. Słynny psychoterapeuta dziecięcy, profesor A.I. Zacharow powiedział kiedyś, że brak wiary jest oznaką nerwicy. Może to objawiać się tym, że ludzie nie chcą myśleć o treści pojęć „religia” i „wiara”. Twórca psychoterapii pozytywnej N. Pezeshkian zauważa w tym względzie, że takie stanowisko może prowadzić do wielu zaburzeń psychicznych: fanatyzmu religijnego, przesądów, lęków, strachu przed karą za grzechy, poddania się losowi, hipokryzji, złudzeń itp. Na początku rzut oka Wydaje się, że kwestie związane z wiarą i religią są dalekie od realnego życia. Praktyka psychologiczna przekonuje nas jednak, że jest inaczej. Doświadczenie psychoterapeutów pokazuje, że ludzie często szukają przyczyn chorób, koncentrując się na swoim doświadczeniu duchowym i religijnym. Ananyev, A.I. Vovk zidentyfikował siedem mitów, którymi posługują się współcześni pacjenci, aby wyjaśnić swoją chorobę: Bioenergetyczne: wszystkie moje choroby wynikają z faktu, że ktoś „wampiryzuje, „wysysa” moją energię życiową. Magiczne: wszystkie moje choroby wynikają z faktu, że ktoś „spowodował zepsucie”. „złe oko”. Chrześcijanin: wszystkie moje choroby wynikają z moich grzechów. Karmiczne: wszystkie moje choroby wynikają z grzechów z poprzednich wcieleń. lub „Noszę karmę mojej babci”. fakt, że „to było takie niefortunne, że gwiazdy znajdują się nade mną”. Psychoanalityczna: wszystkie moje choroby wynikają z nieudanej relacji między mną a moimi rodzicami. Socjocentryczne: wszystkie moje choroby wynikają z faktu, że wypełniłem swoją misję na tej Ziemi Z punktu widzenia psychologii zdrowia ważna jest umiejętność