Rzadko kiedy ludzie przychodzą do mnie na terapię z właśnie taką prośbą, jednak w trakcie pracy często pojawia się ona niczym swędząca infekcja, której nie tak łatwo dostrzec. Za ten lęk odpowiadają dwie rzeczy: 1) Potrzeba rozwinięcia umiejętności życia, przetrwania, zmagania się, radzenia sobie. Kiedy przez lata trzeba żyć w stresie i zmagać się z niesprzyjającymi warunkami, człowiek przyzwyczaja się do tego i przystosowuje się. Nie oznacza to jednak, że znika chęć wyjścia i zmiany czegoś. Oznacza to, że po wyjściu nie zawsze jest jasne, jak żyć, skoro NIE musisz przez cały czas sobie radzić. Odprężenie się i zaakceptowanie bezpieczeństwa wcale nie jest łatwe. Nagle uderzy ponownie, ale nie jestem gotowy. Rozwijanie umiejętności życia z przyjemnością jest nie mniej trudne niż nauczenie się przetrwania. A może nawet bardziej, ponieważ radzenie sobie z konkretnymi trudnościami wywołującymi lęk jest znacznie łatwiejsze (jest jasne, gdzie uderzyć, przed czym uciekać, gdzie się zmienić) niż uporać się z resztkowym lękiem (bo człowiek jest przyzwyczajony do życia w tym trybie) ). W końcu jest to niepokojące, ale nie jest jasne, dlaczego. Gdzie spodziewać się ciosu. Przecież przez wiele lat przekonanie, że ten cios na pewno nastąpi, utrwala się niemal na poziomie cielesnym. Czasami to uczucie niejasnego strachu jest tak nie do zniesienia, że ​​ludziom łatwiej jest wrócić do „strefy walki”, niż przystosować się do nowego życia. Dostosuj się do „wszystko w porządku”. Choć może to brzmieć dziwnie. 2) Ludzkość miała trudności z tym, co powiedzieć. Oczekiwanie na cios jest silnie zakorzenione w nieświadomości zbiorowej i przekazywane za pomocą wszelkiego rodzaju znaków i instrukcji (na przykład o tym nieostrożnym człowieku, który nie żegna się, dopóki nie uderzy grzmot; albo nie śmiej się tak mocno, bo inaczej będziesz musiał płakać itp.), koncepcje (zmienne koło fortuny), dzieła sztuki, środki masowego przekazu (ile filmów, w których pokazują bohaterów szczególnie szczęśliwych, tylko po to, by ich zabić...). Takiemu ciężarowi archetypowej presji przyszłego tyłka trudno się oprzeć, nawet jeśli własne życie udowodni coś przeciwnego. Generalnie, znajdując się nagle w niepokojącym „długo i szczęśliwie”, możesz ulżyć sobie w życiu od stresu lub spróbować. zostać i dać sobie czas na to, by żyć wciąż od nowa i z przyjemnością.