Od autora: Wilfried Dattler (DATLER Wilfried), psychoanalityk, doktor psychologii, Austria, Wiedeń. UNN 09.18.06 Być może posłużę się stereotypem, mówiąc, że w Waszej kulturze relacje między pokoleniami są bardzo ważne. Z informacji, którymi dysponujemy na Zachodzie, możemy wyciągnąć wniosek, że w Waszej kulturze dziadkowie są dla wnuków bardzo ważni. Dlatego jest dla mnie bardzo ważne, na ile informacje, które przekażę, pokrywają się z Twoimi doświadczeniami, Twoimi uczuciami. Ograniczę się do przeglądu dostępnej mi literatury w języku angielskim i niemieckim. W ciągu ostatnich 20 lat badacze bardzo zainteresowali się relacjami z dziećmi w młodym wieku. Powodów wzrostu tego zainteresowania jest kilka. Jednym z powodów jest to, że profesjonaliści stają przed koniecznością rozwiązywania problemów w tym obszarze. Na przykład wielu psychoterapeutów i konsultantów stanęło w obliczu faktu, że rodzice przychodzili do nich, ponieważ ich dziecko odmawiało jedzenia. Rodzice, którzy zmagali się z tym problemem, byli przekonani, że jeśli odmawia jedzenia, to jego rozwój nie przebiega prawidłowo i dlatego nie jest z nim wszystko w porządku. Nie wierzyli lekarzom, którzy mówili: badaliśmy Twoje dziecko, wszystko z nim w porządku. Rodzice ci martwili się, że ich dziecko płacze cały dzień i całą noc i nie można było go uspokoić, co również doprowadziło ich do przekonania, że ​​coś jest z nim nie tak. Czasami jednak eksperci mieli takie doświadczenie, że zaobserwowali, że rodzice nie mogli poświęcić dziecku wystarczającej uwagi i opieki; wydawało się, że nie mają pojęcia, czego dziecko potrzebuje, aby rosnąć i rozwijać się. W przypadku, gdy dziecko ma problemy psychiczne lub fizyczne, zarówno rodzice, jak i specjaliści poświęcają dużo uwagi, ale mimo to napotykają pewne problemy i trudności. W takim przypadku pojawia się pytanie do rodziców i specjalistów: jak zapewnić takiemu dziecku start w życiu, jak zapewnić mu pełny rozwój. Kiedy rodzice i eksperci zadawali takie pytania, stało się jasne, że obszar ten nie został jeszcze wystarczająco zbadany. Naukowcy zauważyli, że zbyt mało wiedzą o tym, czego doświadczają dzieci, co dzieje się w ich psychice i co prowadzi do ich pozytywnego rozwoju, a co mu przeszkadza. Doprowadziło to ostatnio do wzrostu liczby badań na ten temat i prowadziliśmy je również w Wiedniu. Cieszę się, że mogę trochę o tym porozmawiać. Mój wykład będzie składał się z kilku części. W pierwszej części opowiem o tym, jak rodzice postrzegają swoje pierwsze dziecko. W drugiej części skupię się na trudnościach i zadaniach, jakie stoją przed rodzicami, gdy mają dziecko, ale tutaj chcę podkreślić jeden aspekt. A w trzeciej części opowiem trochę o tym, jak przeprowadzane są konsultacje rodziców z małymi dziećmi. Zacznę więc od pierwszej części. Pierwszą część chciałbym zacząć od przypomnienia, że ​​kiedyś przychodzi taki moment, w którym rodzi się rodzina i proces ten może być długotrwały lub krótkotrwały, i rodzi się dziecko. Kiedy nadchodzi moment ciąży, wiele tematów staje się dla kobiety szczególnie ważnych. Tematykę tę szczególnie szczegółowo opisuje Daniel Stern, który postawił tezę, że istnieją tematy szczególnie ważne dla kobiet. Jednak to wydarzenie nie omija także mężczyzn, zwłaszcza w tych momentach, kiedy zaczynają czuć się odpowiedzialni za swoje dziecko i żonę. Te cztery obszary, o których teraz będę mówić, wiążą się z różnymi uczuciami. Mogą się one wiązać z intensywnym uczuciem radości i pewności siebie, ale także z innymi, całkowicie przeciwstawnymi uczuciami niepewności, strachu i braku zrozumienia tego, co się dzieje. Ogólnie rzecz biorąc, te różne odcienie uczuć są najczęściej obecne i doświadczane przez parę w momencie narodzin dziecka i w pierwszych miesiącach jego życia. Sposób, w jaki te uczucia są ze sobą powiązane i które uczucia dominują na tym czy innym etapiezależy od rodzica. I zależy od pary, jak to rozwarstwienie uczuć przejawi się w pierwszym roku życia, ważne jest, jak świadome lub nieświadome są te uczucia. Rozważając kwestię terapii można już wyciągnąć pewne wnioski. Jeśli nieprzyjemne, zagrażające uczucia są zbyt silne, jeśli rodzice nie mają możliwości wymiany tych uczuć między sobą lub znalezienia sposobu na ich przetrwanie z pomocą kogoś innego. Zwiększa to prawdopodobieństwo, że na etapie tych wczesnych relacji dziecko-rodzic może pojawić się problem, który będzie stanowić pewne obciążenie dla rozwoju dziecka i może prowadzić do dość dużych trudności. Zacznę od pierwszego tematu, który można sformułować poprzez pytanie. Pierwszy zestaw pytań brzmi następująco: CZY MOŻEMY DAĆ DZIECKU WSZYSTKO, CZEGO POTRZEBUJE DO NORMALNEGO ROZWOJU? Nie możemy tutaj zapomnieć o jednej kwestii; czasami nie zdajemy sobie z tego sprawy, ale intuicyjnie to rozumiemy. Niemowlęta są całkowicie zależne od środowiska w ciągu pierwszych kilku dni rozwoju. Zrozumienie potrzeb dziecka do rozwoju następuje jakby automatycznie na poziomie biologicznym. Jednak ta wiedza nie zawsze jest wystarczająca. Wiemy, że kiedy komórka jajowa i plemnik łączą się, mogą wystąpić nieprawidłowe procesy, w zależności od tego, jak chromosomy łączą się ze sobą. Te 2 komórki stanowią genetyczne podstawy rozwoju i ewentualnych chorób genetycznych. A w kolejnych miesiącach ciąży zachodzą procesy biologiczne, które mogą prowadzić do suboptymalnego rozwoju. I nawet jeśli niektórzy rodzice wydają nam się beztroscy, twierdząc, że dziecko samo będzie rosło, nie oznacza to, że pytanie, czy ich dziecko rozwija się prawidłowo w łonie matki, nie przeszkadza im. Jedna z moich koleżanek w Wiedniu bada, jak czują się rodzice podczas diagnostyki prenotalnej, tj. uzyskać dane na temat rozwoju dziecka przed urodzeniem. Zarówno u ojców, jak i u matek widzimy, że towarzyszą temu dość silne emocje. Zobaczenie dziecka po raz pierwszy na USG może być szczęśliwym momentem, jednak rodzi obawy, jaka będzie diagnoza jego stanu przez lekarzy. Wiemy, że matki, które palą lub piją alkohol w czasie ciąży, bardziej martwią się tym, w jaki sposób mogą zaszkodzić dziecku. Jeśli w czasie ciąży prowadzisz głębokie rozmowy z rodzicem, jasne jest, że prawie każdy jest zaniepokojony tym, jak będzie przebiegał poród, jak będzie przebiegał proces karmienia dziecka po odcięciu pępowiny. Czy będzie mógł sam ssać pierś matki, czy matka będzie miała dość mleka, aby dziecko mogło je nakarmić. Jeśli tak nie jest, to jaki stan emocjonalny wywoła to u rodziców i dziecka? Czy wtedy będzie można podać butelkę? Rodzice zastanawiają się, kiedy zakończyć karmienie piersią. Kiedy należy uwzględnić dodatkowe wyżywienie dla dziecka? Jakie odżywianie należy zapewnić dziecku, a które jest mniej korzystne. Dorośli w tej fazie są zwykle bardziej wrażliwi na takie problemy niż inni dorośli. Jeśli czytasz artykuły w gazetach, czasopismach, czytasz je uważniej niż przyszli rodzice, pamiętasz, co mówili Ci znajomi, towarzysze, koledzy. TO. Mimo, że zawsze pojawia się uczucie radości i przyjemności, zawsze jest chwila niepewności, czy w moim przypadku będzie tak samo, czy się uda? I oczywiście każdy chce, aby w przypadku napotkania problemów były one takie, aby można je było szybko rozwiązać. Temat drugi można sformułować następująco. Kiedy dziecko już się rodzi, pojawiają się kolejne pytania i fantazje: jak dziecko będzie się rozwijać, czy rodzicom uda się wypracować w swojej relacji z dzieckiem pewną więź, w której dominować będzie poczucie miłości i przynależności. Czy możliwe będzie rozwinięcie takiego uczucia miłości, kiedyw którym miłość istniałaby nie tylko w relacji rodziców do dziecka, ale także dziecka do rodziców? Czasami to pytanie nie wydaje się aż tak istotne. Bo ludzie często wierzą, że jeśli mężczyzna i kobieta decydują się na dziecko, to znaczy, że chcą je mieć i jest tak, jakby było już z góry przesądzone, że będą je kochać. Ale jeśli przyjrzysz się temu problemowi dokładniej, zobaczysz, że problem ten jest przez coś inspirowany. Jest to oczywiście szczególnie jasne dla tych, którzy pracują jako psychologowie, nauczyciele i terapeuci. Eksperci oczywiście rozumieją, że w grę mogą wchodzić także skutki przeciwstawne. Niestety wiele dzieci rodzi się nie z powodu wielkich pragnień rodziców, wiele ciąż okazuje się niechcianych. W takim przypadku pojawia się pytanie: jak tacy rodzice mogą je kochać, akceptować i pomagać? Jednak nawet w przypadku, gdy dziecko jest pożądane, decyzja o zajściu w ciążę ma sens, trzeba zrozumieć, że rodzice nie zdają sobie sprawy, jakie obowiązki biorą na siebie wraz z narodzinami dziecka. Mają pewne oczekiwania, fantazje, znają innych młodych rodziców ze swojego otoczenia, ale chyba nikt nie ma pojęcia, jak sam być młodym ojcem czy matką. W momencie, gdy zarodek rozwija się wewnątrz matki, zadaniem matki jest przyjęcie tego obcego ciała do swojego wnętrza. A towarzyszy temu to, o czym zapewne wiecie – zatrucie na początku ciąży, kiedy przyszła mama nie czuje się zbyt dobrze. Można to również zrozumieć poprzez wyrażenie problemów emocjonalnych, z którymi muszą mierzyć się specjaliści. Kobiety boją się, jak bardzo ta ciąża wpłynie na jej stan emocjonalny i fizyczny, żona myśli o tym, jak bardzo te zmiany fizyczne wpłyną na jej relacje z mężem, jak będą się one dalej rozwijać. Kobieta może czuć się bardziej atrakcyjna poza ciążą, ważny jest także stosunek mężczyzny do jej zmian. Rosnące dziecko może prowadzić do pewnych konsekwencji, które mogą również negatywnie wpłynąć na relacje małżeńskie, istnieje pewne podejście do tego, jak będzie przebiegał proces porodu, jak będzie się ono zachowywało w chwili porodu, czy przyjście na świat dziecka dziecka będzie przyjemnym wydarzeniem, pomimo możliwego bólu? Jak będą się czuć, gdy zobaczą swoje dziecko po raz pierwszy po porodzie? Jak to będzie wyglądać? Czy będą postrzegać dziecko jako piękne, czy wzbudzi ono inne uczucia? Ogólnie rzecz biorąc, wszyscy rodzice zadają te pytania na ostatnim etapie ciąży. Wiele osób zadaje sobie te pytania i porusza je podczas rozmów kwalifikacyjnych. W reklamie postrzegają dzieci już nie jako noworodki, ale jako nieco starsze. Jeśli spojrzysz na reklamy w naszym kraju oferujące żywność dla dzieci, zauważysz, że dzieci z reguły wyglądają na różowe, pulchne, błyszczące. Zwykle mają 3-4 miesiące. Oczywiście rodzice o tym mówią, mówią o oczekiwaniu, że po urodzeniu dziecko będzie wyglądać trochę inaczej, trochę lepiej. Nie mówimy tutaj o tym, że w chwili urodzenia dziecko jest pokryte śluzem i krwią, ale o tym, że wie o możliwych zmarszczkach, o możliwości deformacji czaszki i o tym, że kształt zmiany w czaszce w pierwszych tygodniach życia. Wiedzą, że często dziecko rodzi się z włosami, które mogą wypaść, a potem odrosną zupełnie inne. Jeśli przeanalizujesz, o czym mówią rodzice, to w tych fantazjach zobaczysz coś w rodzaju samouspokojenia. Chyba na to liczą, zdają się liczyć na to, że zaraz po urodzeniu dzieci nie będą wyglądać tak, jak by chciały. Są gotowi bać się na widok swojego dziecka, jakby chcieli się uspokoić – wszystko będzie zupełnie inaczej, a nie tak, jak było na początku. Minie trochę czasu, zanim naprawdę pokocham to dziecko i będę z niego naprawdę dumna. Pytania są następujące: czy się uśmiechnie, czy będzie spał w nocy, czy wypije butelkę? A może będzie to dziecko, które na pewno urodzitrudności. I już w wyobraźni rodziców istotne stają się pytania: Czy będę cieszyć się czasem spędzonym z dzieckiem? Czy moje dziecko będzie miło spędzać czas ze mną? Czy będzie uczucie przyjemności, satysfakcji, gdy będę głaskać dziecko, nosić je na rękach, czy też będzie okazywać negatywne reakcje – płakać, krzyczeć – coś, co mi się nie spodoba? W takim przypadku zostanę odebrany jako źródło niezadowolenia. I tu pojawia się pytanie, czy powstanie między nami relacja miłości, która będzie się cały czas pogłębiać. Które przez długi czas rozwiną się w taki sposób, że z dziecka wyrośnie dziewczynka lub chłopiec, który będzie miał 6 miesięcy, 2 lata, 5 lat, z czego będę dumny. Czy będę w stanie psychicznie zapewnić mu to, czego wymaga od niego rozwój i czy sama będę w stanie się tym cieszyć? Jak duże będą elementy, których w nim nie lubię, których samo dziecko nie lubi? To drugi obszar, pełen niepewności i ambiwalentnych uczuć. Niektóre z moich komentarzy dotyczą już trzeciego zestawu pytań. Trzeci temat dotyczy sposobu, w jaki dziecko zostaje rozdzielone i jak wpływa to na relacje między rodzicami. Pomiędzy ojcem a matką istnieje relacja między dwojgiem ludzi, a potem pojawia się ktoś inny. Stawia to przed nimi pewne zadanie – znalezienie nowego miejsca dla siebie jako pary. Duża różnica polega na tym, czy rodzice żyją oddzielnie od siebie poza małżeństwem, czy partnerzy mogą cieszyć się sobą i utrzymywać stosunki seksualne. Czy mają możliwość zaplanowania dnia, zaproszenia gości, jeśli chcą, wyjścia do kina. Dlatego istnieją relacje między partnerami. W zależności od bliskości tych relacji zdarza się to częściej lub rzadziej. Kiedy małżonek zajdzie w ciążę, dla pary staje się jasne (niezależnie od chęci uświadomienia sobie tego, w każdym razie tak zakładają), że wraz ze stanowiskiem rodziców ten czas się kończy. Istnieją różnice pomiędzy byciem chłopcem lub dziewczynką a byciem ojcem. Zmieniają się możliwości spędzania wolnego czasu, zmieniają się perspektywy zawodowe. W naszej kulturze dotyczy to głównie kobiet. Zaczynają się zastanawiać, jak połączyć karierę zawodową z posiadaniem dziecka i z czego będą musieli zrezygnować. W Europie Środkowej mężczyźni często zastanawiają się, czy nie powinni wziąć urlopu i jednocześnie sami opiekować się dzieckiem. Ale nawet jeśli zrozumieją, że kiedyś będą mogli wrócić do pracy, to rozumieją, że po pracy nie zawsze będą mogli wyjść z przyjaciółmi i napić się piwa. I nawet jeśli pojadą ze znajomymi, zrozumieją, że są wobec nich inne oczekiwania. Muszą zrozumieć, że istnieją oczekiwania wobec dziecka i oczekiwania wobec żony. To. a dla mężczyzny ważne staje się odnalezienie swojego miejsca. Ale dodatkowo dodano również, co następuje. Jeśli mężczyzna i kobieta mieszkają razem, to przez większość czasu nie są sami, pojawia się ktoś inny. Nawet w stanie ciąży ta trzecia część jest już obecna i oczywiście staje się oczywista po urodzeniu. Trzeba wziąć pod uwagę to trzecie i pojawia się pytanie: na ile emocjonalnie są do tego zdolni? Być wobec siebie otwartym emocjonalnie, być delikatnym. Ile energii zajmie to trzecie, czy nie wpłynie to negatywnie na związek pary, czy mąż nie stanie się zazdrosny o żonę o dziecko, bo ona poświęca mu więcej czasu? Czy uda mu się pokonać tę zazdrość? Na przykład z tym, że gdy dziecko zaczyna płakać, matka podbiega do dziecka, a ono musi czekać? Albo odwrotnie, gdy mężczyzna opiekuje się dzieckiem, a jego żonie wydaje się, że nie rozumie, co czuję, kiedy nie mam już czasu i energii, kiedy nie mogę wyjść z domu, kiedy chcieć lub pracować. Wszystko to wpływa na relacje w parze. Ale musisz także zrozumieć, że para również rozwija pewną postawę wobec dziecka. Szwajcarskie badania wykazały, że jest to również bardzo trudny proces..