Potwór czy troskliwy nauczyciel (nie lubię dawać rad, po pierwsze, jak nie ma prośby, a po drugie, za darmo)) Syn moich znajomych przekroczył granicę? oczekiwań swoich rodziców i wstąpił do jednej z najbardziej prestiżowych szkół w mieście. Szkoła ma własnego „potwora”, którego się boi i nienawidzi za to, co dzieci uważają za stronnicze. Nauczyciel ten czasami rzuca obraźliwe uwagi pod adresem uczniów i nie daje uczniom żadnych ustępstw - na każdej lekcji są dwójki i ostre uwagi. Zadano mi pytanie: czy rodzice muszą rozmawiać z surowym nauczycielem, żeby on był nie traumatyzuje psychiki 11-letniego nastolatka? Przypomniałem sobie jednego z jego głównych trenerów w sporcie, który okresowo wywoływał u nas oburzenie, zwłaszcza gdy krzyczał ze złością: Ty jesteś gównem, a ja jestem mistrzem sportu! to jemu zawdzięczam ja i moi przyjaciele w klubie nasze osiągnięcia, w tym stypendium sportowe w latach szkolnych. Każdy z nas miał nauczycieli, którzy zaszczepiali w nas mrożący krew w żyłach horror. Po cichu nienawidziliśmy ich na zajęciach, głośno o nich rozmawialiśmy poza zajęciami i bezgranicznie je szanowaliśmy, szczególnie po ukończeniu szkoły. Moja odpowiedź jest taka, aby dać dziecku wsparcie, porozmawiać o tej sytuacji, o tym, co go boli, o tym, jak syn postrzega tę sytuację -. jako wyzwanie lub jako realne zagrożenie dla jego poczucia własnej wartości. Następnie zasugerował rodzicom, że poczucie własnej wartości kształtują w większym stopniu członkowie rodziny, a nie zewnętrzne, nawet rygorystyczne środowisko jego koledzy z klasy radzą sobie z tą sytuacją? - mój wewnętrzny psycholog nie odpuścił. Okazało się, że chłopaki w klasie żartowali za plecami nauczyciela. - Świetnie, śmiech i humor to jedna z konstruktywnych form ochrony i odreagowania stresu dla rodziców było skonsultowanie się z synem, aby zdecydował, jaka jest konieczna ich interwencja. Tylko poprzez wzięcie odpowiedzialności za sytuacje, poprzez działania, następuje dorastanie. A surowość i wymaganie to także formy miłości do dziecka. PS. W ogóle nie jestem psychologiem dziecięcym, lepiej się ze mną skontaktować, dzieci powyżej 16 roku życia Zwłaszcza jeśli nie masz dość siły i sensu, albo wkradła się depresja, albo jakieś uzależnienie. Najpierw będzie wsparcie i analiza sytuacji, a potem ważne jest, aby zaakceptować gorzką, ale uzdrawiającą prawdę. Wystarczy, że psycholog zaświeci latarką, a Ty sam znajdziesz wyjście z sytuacji i co najważniejsze, uda Ci się zacznij działać. Bez tego ostatniego psychoterapia nie działa, niestety, WatsApp +79129216969