Kiedy rozmawiamy z dziećmi, uczymy je, jak coś zrobić, jak to się dzieje? Niektórzy są surowi, inni lojalni, a jeszcze inni przebiegli. Tak naprawdę wszystko zależy od sytuacji, jednak są takie momenty, że po prostu odpuszczenie sobie i zignorowanie ich niesie ze sobą ogromne ryzyko. Myślę, że wiele osób zna różne przykłady takich działań i może podać wiele różnych przykładów. Istnieją jednak bardzo jasne ilustracje, które są zrozumiałe bez zbędnych słów i wysiłku. Na przykład w tej przypowieści... Syn otrzymał pierwsze w życiu „D”. Wróciłam do domu i prawie płakałam. Matka to zobaczyła i powiedziała: „No dalej, synu”. Nie martw się! Pomyśl tylko - „dwójka”... To codzienność - syn otrzymał drugą „dwójkę”. Znowu się martwi, ale mniej. I znowu w domu: - Nie martw się, synu! To codzienność... Na drugie „dwa” przyszły – trzecie, czwarte, piąte… Matka zobaczyła pamiętnik. Złapała się za głowę i prawie rozpłakała się. A syn: - No dalej, mamo! Przecież to codzienność. Tak w tej historii dorastał „Carlson”. Wiele codziennych rzeczy dzieje się w życiu codziennym. To, któremu z nich przywiązywać wagę, a jakie nie, jest obowiązkiem każdego. Kiedy my, dorośli, wychowujemy nasze dzieci, wybieramy różne podejścia do edukacji. Prawdopodobnie z litości dla dzieci jesteśmy zbyt lojalni, czasem agresywni, ale jest jeszcze jedna opcja, gdy możemy rozważyć wychowanie z punktu widzenia szacunku do dziecka i odpowiedzialności. Możliwość pobłażania została już wyraźnie pokazana, ale ktoś zareagowałby inaczej. Ktoś w takiej sytuacji, jak opisana w przypowieści, zareagowałby agresywnie i ukarał więcej niż raz. Aby nie „ominąć” możliwości dorastania dziecka jako istota ludzka. Ale agresja, podobnie jak pobłażliwość, przynosi owoce, a nie to, że jest najbardziej użyteczna. Jednak agresja rodzi agresję. A co do odpowiedzialności i szacunku osoby dorosłej wobec dziecka. I to nie jest okrucieństwo i kara, to nie jest pobłażliwość i litość dla sytuacji i dziecka. To nauka świadomości, umiejętności akceptowania konsekwencji swoich działań. Oznacza to delegowanie odpowiedzialności na dziecko za jego czyny. Jest to proces pracochłonny, znalezienie równowagi, równowagi między karaniem a wyjaśnianiem, między litowaniem a nauczaniem. Jest taka metoda w rodzicielstwie, która mi się podoba i która, jak sądzę, przynosi owoce. Historia oczywiście nie ma nastroju łączącego, ale gdyby matka była w stanie przekazać synowi swój smutek i żal z powodu tego, co się stało, syn pozostałby odpowiedzialny za swoich dwójek. Najprawdopodobniej skłonności opisane w tej historii pomogły dziecku wyciągnąć inne wnioski. Każdy sam decyduje, jaki styl rodzicielstwa wybrać. Każdy ma wybór, za który także jest odpowiedzialny. Zapraszamy na szkolenie Uniwersytet Rodziców, gdzie również możesz zrozumieć coś o sobie i swoich dzieciach. Inne artykuły na ten temat: - Kalka. - Konstelacja. - Projekcje. - Dziecko patrzy - Dzieci są jak lustro