Wielu zapewne słyszało termin „narcystyczny gniew”, więc porozmawiajmy o tym, czym jest i dlaczego narcystyczny gniew, a nie narcystyczny strach, stał się tak sławny. Pamiętajmy najpierw o istocie problemu narcyza jest zaprzeczeniem słabości własnego ja i rzeczywistości, w której może istnieć depresja związana z niemożnością osiągnięcia wszystkiego. Jak mówiłem wcześniej w moich filmach, narcyzi mają mechanizmy obronne w postaci wszechmocy (wszechmocnej kontroli) i wielkości. To oni rodzą w ludziach absolutnie irracjonalną (i często nieświadomą) myśl, że będę starał się kontrolować wszystko w swoim życiu: wszystkie sprawy, wszystkie wydarzenia. Wspaniałość dyktuje ideę własnej wyższości, która również może bądź świadomy, gdy ktoś wprost stwierdza, że ​​są ludzie lepsi (w tym oczywiście on sam) i gorsi. Poniżej i powyżej. Godni i niegodni. Jest więc nieświadome, gdy człowiek nie jest w pełni świadomy tego, co się dzieje, ale instaluje filtry w swoim otoczeniu i komunikacji, uzasadniając i zakrywając te filtry filtrami bardziej społecznie akceptowalnymi: ludzie estetyczni, ludzie piękni, ludzie mądrzy. W tym przypadku tym, co zdradza narcyza, jest często jego subiektywność przy wyborze takich osób. Formułowanie kryteriów selekcji może być dla niego trudne, ponieważ kryterium jest jego opinia. Jak mówiłem w pierwszej części filmu, narcyz nie musi się doskonalić, jest już doskonały, w przeciwieństwie do osób o cechach narcystycznych. Dlatego jego opinia jest jedyną słuszną i ludzie muszą się do niej dostosować. A teraz o gniewie. Ciekawostką jest to, że według niektórych psychologów (z czym się zgadzam) możemy podzielić gniew na biologiczny i ludzki. Pierwsza złość jest zwykle postrzegana jako autentyczna, ponieważ jest skierowana na rzeczywiste zdarzenia, które sprawiają, że chcemy je zmienić. Drugi gniew jest wynalazkiem czysto ludzkim. Nie wiąże się to z realnymi zagrożeniami. Jest raczej poświęcony naszym fantazjom na temat siebie i innych. Podam wspólną definicję narcystycznej wściekłości. „Narcystyczny gniew przybiera różne formy, jednak wszystkie mają specyficzną konotację psychologiczną, która nadaje im charakterystyczną pozycję na rozległym polu ludzkiej agresji. Pragnienie zemsty, naprawienie zła, zniszczenie zła, dokonywane przez każdego środków oraz głęboko zakorzeniony, nieubłagany przymus dążenia do tych celów, który nawiedza tych, którzy doznali narcystycznej krzywdy – to charakterystyczne cechy narcystycznej wściekłości we wszystkich jej postaciach, odróżniające ją od innych rodzajów agresji. (Kohut, 1978) W chwili, gdy narcyz zostaje skonfrontowany z rzeczywistością i gdy słyszy fakty podważające jego osąd, następuje eksplozja gniewu. Eksplozja ta następuje z powodu konieczności powstrzymania niszczenia mechanizmu wszechmocy, który chroni go przed zrozumieniem, że jest osobą i nie może powstrzymać się od popadnięcia w sytuacje niepowodzenia w osiąganiu własnych celów. W tym momencie doświadcza narcyz taki strach, że coś może się wydarzyć, wtedy nie wyjdzie lub nie będzie odpowiadać jego wyobrażeniom i pragnieniom, że jest zmuszony działać, aby pogodzić rzeczywistość ze swoimi fantazjami. Ten strach jest tak wielki, tak ogromny i tak niedopuszczalny, że nie znajduje odzwierciedlenia ani odbicia w świadomości narcyza. Jest tylko przekonanie, że teraz coś idzie nie tak i pewni ludzie zakłócają proces osiągania celu lub utrzymywania zgodności z pomysłami. Ponadto narcyzi nie przyznają się do własnego strachu, ponieważ jest to przyznanie się do własnej słabości, co od razu czyni ich ludźmi w pełnym tego słowa znaczeniu. Kiedy należą do wspólnoty WSZYSTKICH ludzi, a nie WYBRANYCH. A potem ogarnia ich gniew haraczy, za pomocą którego obsesyjnie próbują zmusić innych ludzi, aby robili, co im się podoba. To obsesja wskazuje na możliwe narcystyczne korzenie gniewu. Złość pozwala odwrócić uwagę od siebie. Winny jest ten, na którego się gniewamy. Coś jest z nim nie tak.