Kiedyś przeczytałem uwagę, że psychoterapia może pomóc tylko wtedy, gdy jesteś „na dnie”. Ale „dno” może być inne. W jednym przypadku narzekamy i nie chcemy rozwiązać czegokolwiek, jednocześnie domagamy się, aby stało się to dla nas łatwiejsze. Po drugie, gdy zrozumiemy, że jesteśmy całkowicie przechlapani i tak się już nie da. Jesteśmy gotowi wykorzystać każdą okazję: nową książkę, fragment filmu, wersy z piosenki i psychoterapię. W każdej osobie, rozmowie, sytuacji, dniu – szukamy klucza lub elementu brakującej układanki. W pierwszym przypadku osoba nie jest gotowa wziąć odpowiedzialności za swój wybór. Nie jest gotowy na zmianę, potrzebuje pigułki lub machnięcia magiczną różdżką. Co byłoby bezbolesne. Raz i na zawsze. Ale nie dzieje się to bezboleśnie. Będziemy musieli stawić czoła uczuciom, od których staramy się uciec. I przy takiej motywacji klient w większości przypadków rezygnuje. I dochodzi do wniosku, że terapia nie pomaga lub nie pomaga u konkretnego terapeuty i w określonym kierunku. Odpowiedzialność w tej sytuacji nie spoczywa w 100% na kliencie. Opcja druga pomaga stworzyć sojusz terapeutyczny i wspólnie dążyć do wyznaczonych celów. Terapia może zakończyć się za sześć miesięcy lub może trwać dłużej. Ale proces przebiega łatwiej, osoba ma większą satysfakcję z procesu, ponieważ dla niego ten proces jest bardzo cenny. To nie terapeuta wykonuje pracę wewnętrzną, ale klient. I tempo jest dla każdego inne, jednak chęć zmiany swojego życia i rozpoczęcia życia inaczej, dostrzeżenie w sobie wsparcia, jest dla mnie ogromną motywacją. Mogę podzielić się swoją obserwacją, że nawet po 1,5 – 2 latach terapii zarówno terapeuta, jak i klient może podważyć moją i wykryć ogromną traumę psychiczną w postaci przeniesienia, dewaluacji i wadliwości, w ramach której w przeszłości klient przejawiał zachowania unikowe. I jak ważne jest zdobycie nowego doświadczenia, aby móc sobie z tym poradzić, aby Twoje uczucia i emocje zrozumiały i zaakceptowały, zaakceptowały swoją bezbronność. Dorastanie nie jest łatwą i dość bolesną ścieżką. W którym zdajesz sobie sprawę, że rzeczy dzieją się inaczej. A czasami zrozumienie tego „na różne sposoby” jest bardzo bolesne. Wybór zawsze należy do nas: przechowywać i chronić nasze traumy, czy też pozwolić sobie na przeżycie, opowiedzenie tego, zapłakanie i odpuszczenie. I jestem bardzo dumna z tych, którzy pomimo wewnętrznej ciemności idą dalej z „małą latarką” w dłoniach, która za jakiś czas rozbłyśnie i oświetli ścieżkę.