Od autora: Moczenie nocne zawsze wiąże się z lękami i koszmarami sennymi, a często jest wywołane chronicznym stresem lub ostrym jednorazowym stresem. Jeśli moczenie nocne nie będzie leczone w odpowiednim czasie, może to poważnie neurotyzować dziecko i uniemożliwić mu osiągnięcie sukcesu w przyszłości. Doświadczenie pokazuje, że rodzice rzadko konsultują się z lekarzem, jeśli ktoś w ich rodzinie cierpiał na moczenie nocne w dzieciństwie. Bo są pewni lub zapewniają ich bliscy, że jest to dziedziczne. A co jeśli zmartwiona matka nadal chce się upewnić, że moczenie jest dziedziczne i zwróci się do pediatry? Zwykle współczesny pediatra zapewnia, że ​​według WHO moczenie nocne do 5. roku życia uważane jest za normalne i nie ma się czym martwić. Co więcej, tata pisał – to znaczy, że jest dziedziczne: moczenie samoistnie minie, gdy mózg dojrzeje. Czas mija, a niektórzy rodzice, którzy już nie raz odwiedzali tradycyjnych uzdrowicieli, nadal uparcie domagają się leczenia od lekarzy. W pierwszej kolejności kierowane są do urologa, który musi ustalić, czy uporczywe moczenie nocne jest konsekwencją pęcherza neurogennego, czyli nie ma charakteru organicznego. Aby to zrobić, trzeba wykonać skomplikowane badania neurologiczne i urologiczne (przynajmniej - od urografii i USG nerek i pęcherza, po MRI kręgosłupa i mózgu, jak się okazuje, po przejściu dziesiątek skomplikowanych badań i zabiegów). że zmian organicznych nie ma, a moczenie było takie samo i pozostało. I poprzedni werdykt: obszary mózgu mogą dojrzewać nierównomiernie, co oznacza, że ​​​​tak jest w Twoim przypadku. Bądź cierpliwy, nie martw się, mózg na pewno dojrzeje. A jeśli dziecko ma już 14 lat, jego inteligencja jest w normie, dobrze się uczy, jest praktycznie zdrowy fizycznie, MRI mózgu jest w porządku? A rodziców nękają bolesne myśli: „Jak to się dzieje, że mózg nie jest jeszcze dojrzały, skoro z dzieckiem wszystko jest w porządku, z wyjątkiem tego, że nastolatek jest trochę zdenerwowany i podatny na wpływy?” I często rodzice trafiają do psychologa inne problemy dziecka (psychotrauma, nerwowość, uzależnienie od hazardu, obsesyjne lęki, trudności w komunikacji itp.), przypadkowo dowiadują się, że moczenie nocne u nastolatka jest przejawem nerwicy dziecięcej – nerwicy strachu. A co najważniejsze: pomyślnie przechodzi psychoterapię! Ważne jest, aby rodzice wiedzieli, że u zdrowego dziecka, przy prawidłowym rozwoju i wychowaniu, w wieku 2,5 - 3 lat dojrzewają odruchy hamujące tych struktur mózgowych, które są związane z oddawaniem moczu. . Jednak właśnie w tym okresie u małych dzieci zaczynają pojawiać się związane z wiekiem lęki związane z mentalnym oddzieleniem ciała od ciała matki, wraz z początkiem stopniowej świadomości śmiertelności i możliwości utraty bliskich dzieci zaczynają „reifikować” swoje lęki w koszmarach sennych. I pod ich wrażeniem, nie mogąc poradzić sobie ze strasznymi nocnymi fobiami i doświadczeniami, mogą zacząć sikać, zwłaszcza jeśli są „naładowane” domowymi sprzeczkami, skandalami, horrorami, grami komputerowymi ze strasznymi postaciami, potworami. Te dzieci też są mocno śpią, mogą się kilka razy w ciągu nocy zmoczyć, nie budząc się, kontynuując sen na mokrym. Takie dzieci zwykle bardzo boją się przed pójściem spać, ale nie pamiętają snów. A dzieci, które śpią bardzo niespokojnie, mogą miotać się, krzyczeć, płakać przez sen, najczęściej pamiętają swoje sny, ale nie zawsze o nich rozmawiają, bo rozmowa o nich jest zbyt przerażająca. W momentach najstraszniejszych intensywnych epizodów snu właśnie opisuje się dzieci. Gdy tylko dzieci po psychoterapii zostaną uwolnione od lęków, koszmarów i negatywnych doświadczeń po nich, wówczas ci, którzy mieli niespokojny, powierzchowny sen, mogą natychmiast przestać się moczyć. łóżko w nocy. Choć po pierwszej sesji psychoterapii potrzebne są co najmniej 2 sesje dla utrwalenia efektu, to jednak dzieci, które śpią zbyt głęboko (nie dają się obudzić, nie pamiętają kładzenia na nocnik) wymagają dłuższej psychoterapii – do czasu ustania. Dzięki koszmarom mogę spać spokojnie. W niektórych trudnych przypadkach takie dzieci wymagają psychoterapii równolegle z leczeniem farmakologicznym przez neurologa. W!