Dzieci. Dzieci. Dzieci. Są tacy inni. I tak różne relacje rozwijają się między naszymi dziećmi a otaczającymi je osobami. Przecież jedno dziecko jest ciągle głaskane po głowie, a drugie ciągle narzeka i jest niezadowolone. Mimo że stara się jak może. Cóż, aby zobaczyć to jaśniej, zwrócę uwagę na kilka historii, które, mam nadzieję, znajdą wdzięczną odpowiedź i zastosowanie w twoim życiu.1. Chłopiec z rodziny o średnich dochodach. Samotna matka. Bardzo kocha dziecko, jednak nie zawsze potrafi go bronić przed ludźmi. Któregoś dnia przychodzi do przedszkola po dziecko, a już od progu nauczycielka oznajmia: Twoja Wania okazała się najgłupsza. Graliśmy w prostą grę, ale on nie rozumiał zasad. Musiałem wykluczyć go z gry. Mama natychmiast podchodzi do Wani i pyta: synu, dlaczego nie pochyliłeś głowy i nie spróbowałeś zrozumieć zasad? Wania wzrusza ramionami. Tutaj zaczyna się początek. A teraz nauczyciel przy każdej okazji robi jednoznaczne uwagi matce Wani. I karci dziecko przed sobą. Następnie u chłopca pojawia się zwątpienie. Chęć nie zaczynania nawet brać udziału w grach z dziećmi. Odmowa studiowania. 2. Matka także samotnie wychowuje dziecko. Ale ma fajne usposobienie. A gdy tylko nauczycielka po raz pierwszy oświadczy, że Ninoczka ma wszystko w swoich rękach i nie da się jej niczego powierzyć, matka Ninoczki natychmiast odpowiada: Nie ma potrzeby niczego powierzać, wszystko zrób sam. Nie zabieram Ninoczki do ogrodu, żebyś mógł jej przekazać swoją pracę. I jakoś nawet do głowy by nie przyszło nauczycielowi, żeby dać naganę matce Niny. Próbuje mówić jej tylko miłe rzeczy.3. Kompletna duża rodzina. Mama bardzo kocha swoje dzieci i wysyła je do pierwszej klasy. Nauczycielka nagle na spotkaniu mówi: Bliźniakom wszystko idzie tak źle, jak to możliwe. Piszą powoli i odpowiadają błędnie. A podczas przerw zazwyczaj siedzą i nie chce im się nic robić. Nagle ojciec tych samych bliźniaków mówi: Wszystko robicie źle i nie ma sensu zwalać wszystkiego na moje dzieci. Potem nauczycielka stara się tylko chwalić dziewczynki tymi historiami, chciałam pokazać, jak wiele zależy od wsparcia dzieci ze strony rodziców. Jeśli dorosły: nauczyciel, wychowawca, trener znajdzie oparcie w rodzicu i swoimi uwagami i zadziorami zacznie zatruwać życie dziecka, to takie dziecko nigdy nie osiągnie żadnych rezultatów. Stanie się niespokojny, marudny i niepewny. I tak, drodzy rodzice, wyciągnijcie odpowiednie wnioski: co jest najlepsze dla waszego dziecka. Przecież każdemu nauczycielowi łatwiej jest etykietować ucznia i usprawiedliwiać jego nieprofesjonalizm, niż włożyć więcej wysiłku w nauczanie i utrzymanie ucznia w dobrym nastroju!