Od autorki: Artykuł dla matek, które oddają swoje dzieci do pracy „pod swoje skrzydła”. Oddanie dorosłego dziecka w dobre ręce. Jak przebiegają procesy adaptacyjne młodego specjalisty w zespole zawodowym i oddzielenie dziecka od matki? Zastanawiałem się nad tym zagadnieniem, leżącym na styku takich gałęzi psychologii, jak psychologia społeczna, psychologia pracy i psychoanaliza, analizując przypadek płynnego, bezproblemowego wejścia młodego specjalisty do zespołu, w którym problemy o różnym charakterze zostają odkryte. Czy osoba, która nie przeżyła rozłąki z matką, może sprawdzić się w społeczeństwie jako osoba dojrzała? A w jaki sposób dziedzictwo po matce, patronat w postaci mecenatu na tę posadę, w tym zespole, który przedstawiła mu i przygotowała dla niego nieoddzielna matka, uniemożliwia mu to, aby takie dzieci miały trudności w tworzeniu własnej rodziny? w budowaniu dorosłych relacji z innymi ludźmi. W pewnym sensie po prostu nie istnieją jako oddzielni ludzie z wbudowanymi granicami Jaźni, nadal są częścią całości – fragmentem niepodzielnej masy ego matki. Mechanizmy utrzymania spójności opisał Murray Bowen. Najważniejsze w tym mechanizmie jest przeniesienie lęku z matki na dziecko. Kiedy matka w niekontrolowany sposób „wtapia” swój niepokój w dziecko, ono bierze ten niepokój w siebie, tworząc jeden wspólny system emocjonalny. I nawet gdy dziecko dorosnie, matka, starając się je wspierać, naprowadzać „na właściwą drogę”, tak naprawdę nadal przekazuje mu swoje zmartwienia, swoje nieudane marzenia, przekonania, błędne przekonania… Jednocześnie czasu, wejście do społeczeństwa na pierwszy rzut oka jest złagodzone, zabezpieczone. Ale w rzeczywistości brak rozłąki młodego mężczyzny z matką przedłuża się i, co najważniejsze, wszystko, co jest najbardziej niechciane i wypierane przez samą matkę, zostaje w nim w końcu zinternalizowane i zakorzenione, gdy rodzice dostają pracę dorosłemu dziecku po studiach „poprzez znajomego” pokładają nadzieję w tym, że kolektyw pracowniczy będzie go dalej kształcił i szlifował. A później być może on sam pójdzie „swobodnie pływać”. Formacja, która w rodzinie nie została zakończona, zostanie doprowadzona do skutku. Dorosłe dzieci nie akceptują już nauk moralnych swoich rodziców, przestały być dla nich wzorem, mają już innych idoli i ideały. Problem ojców i dzieci jest odwieczny. I do tego czasu rodzice byli już wyczerpani i wyczerpani. Ich funkcje edukacyjne często ulegają wyczerpaniu, gdy dziecko staje się dorosłe. Robert Skinner tak opisał stan bycia rodzicem dorosłego dziecka: „Po urodzeniu pierwszego dziecka w rodzinie wcielamy się w role męskie i żeńskie niemal jak żołnierze. Tak naprawdę dopiero, gdy dzieci opuszczą dom, zaczynamy rozumieć, jaki rodzaj „bitwy” wygasł” (Skinner R., 1995). Dziecko oddziela się, oddziela od rodziców, staje się dorosłe i niezależne. On sam tak uważa. Ale mamie zależy gdzie i czego będzie się dalej uczył, dlatego umieszcza go w miejscu godnym zaufania, godnym zaufania, bliżej, często pod okiem konkretnej osoby – uważnego oka. Tak więc dorosłe dziecko spod opieki własnej matki stopniowo przechodzi pod opiekę czuwającej matki. Kiedy dorosłe dziecko pracuje pod patronatem powierniczki matki, okres braku samodzielności i niedorosłości trwa. Dorosłe dziecko w grupie nieświadomie zachowuje się tak, jakby przy matce, wie, że nikt go za nic nie obrazi – jest chronione. I żeby był pozytywny i nie podejmował spontanicznych ataków i ryzykownych działań. Przykładem sprawdzenia działania systemu są rzadkie rozmowy telefoniczne wyłącznie na tematy służbowe pomiędzy matką a matką nadzorującą, czy też przekazywanie informacji za pośrednictwem osoby trzeciej. Problem jednak w tym, że matka nie powierza swojego dziecka każdemu, ale tylko temu, któremu ufa. Która myśli tak samo jak ona sama, żyje według tych samych zasad, ma te same przykazania i zakazy, wpajane od dzieciństwa. A co za tym idzie, te same problemy. Osoba ta jest wybierana przez matkę nieświadomie, ale bardzo trafnie i trafnie,w dodatku jest kimś, z kim może się utożsamić. Prowadzi to do „... neurotycznej spójności, która jest nieodłącznym elementem większości silnych relacji międzyludzkich, kiedy ludzie pasują do siebie jak klucz do zamka. Jeśli rodzice przekażą dziecku podobne postawy ról, prowadzi to do kontynuacji tradycji w procesie konstruowania superego. Tego rodzaju powtarzanie procesów identyfikacyjnych w wyniku eksternalizacji” (Eike D, 1998, 510). Następnie uruchamiana jest zdolność osoby do internalizacji bez krytycznej refleksji. A dorosłe dziecko, które jest o krok od wyboru własnej drogi, dostosowania zasad życia, swojej formacji, pracy nad sobą, próbując uwolnić się od tego, co jest krytykowane i zaprzeczane u rodziców, w efekcie ślepo wpada pod jarzmo tego samego, jakby w pułapkę. Najczęściej tłumiona jest zasada tworzenia przeszkód dla przenikania nieprzyjemnych idei do świadomości, skuteczne przykazania i zakazy rodziców. W przeciwnym razie w wyniku krytycznej refleksji oczywista stałaby się bezsens wielu wartości nabytych w dzieciństwie. To nie przypadek, że człowiek często świadomie odrzuca i potępia ideały i metody wychowania swoich rodziców. A jednak dokładnie ich przestrzega, tak samo traktuje swoje dzieci, choć świadomie temu zaprzecza. Ponieważ w większości przypadków superego działa nieświadomie, jak na przykład ruchy pisania lub chodzenia. Wiele nawyków emocjonalnych jest również reprodukowanych mimowolnie. „Autorytet wyznaczający kierunek naszych działań” (Ike D, 1998, 504) działa bez zarzutu. „Sposób, w jaki dziecko naśladuje wypowiedzi, gesty i cechy zachowania rodzica, który był wzorem, jest procesem swoistym, który nie zawsze sprawia mu radość. Często powielane jest błędne, niepraktyczne lub bezużyteczne zachowanie. O wiele ważniejsze są jednak te procesy, które wyuczone przez dziecko zmieniają jego osobowość lub wpływają na kształtowanie się charakteru” (Bychowski, 1956, 11). Dzieci przejmują lęki, nie zdając sobie sprawy, że nie jest to ich własny strach, ale inny ich matki lub ojca. W ten sam sposób przyjmowane są pewne reakcje obronne. A delegując władzę obserwującej matce, matka, jakby za pośrednictwem łącza transmisyjnego, w dalszym ciągu przekazuje swemu dorosłemu już dziecku nawyki zachowania się w społeczeństwie, odrzucenie popędów, poświęcenie, pragnienie sukcesu itp. A dorosłe dziecko nosi w sobie dziedzictwo matki, projektowane przez nią introjekcje przez ten „rzucany most”, błędnie myśląc sobie, że jest wolne i niezależne. Bycie, jak się wydaje, w zespole na wspólnych zasadach, ale na szczególnej pozycji, pod opieką i patronatem osoby mającej władzę, z poglądami na życie matki, wzrosło o dwie (z dwóch matek). Młody człowiek nie wkracza w prawdziwe życie z jego aktualnymi lekcjami, ale pozostaje na jego progu, zanim do niego wejdzie, a czasem się odwraca. Ponieważ projektowane są nie tylko poglądy matki, ale właśnie to, czego się jej nie podoba, zaprzecza się temu, co rodzicielska matka zostaje uzewnętrzniona w obserwującej matce, a ona w dziecku i uzyskuje się podwójną identyfikację projekcyjną. Akcje nie są już podporządkowane pierwotnym potrzebom, ale odbywają się w konwencjonalnym świecie gry RPG. Freud uważał, że uwarunkowane kulturowo procesy wtórne są o wiele ważniejsze niż pierwotne procesy pierwotne małego dziecka. „Osoba tworzy w sobie autorytet cenzury w postaci wyobrażeń o wartościach i obowiązkach, starając się zapobiec wpływowi wszystkich tych impulsów, które narażają osobę na niebezpieczeństwo bycia niekochanym” (Ike D, 1998, 512). Człowiek koncentruje się na „tym, co jest akceptowane”. Ale tutaj dorosłe dziecko kieruje się nie granicami grupy, ale granicami osoby, w którą uwewnętrzniona jest jego matka. Ułatwia to młodemu człowiekowi zadanie adaptacyjne, ale zawęża zakres wytycznych życiowych. Dopóki nie wyrośnie ze swojej obserwującej matki i nie zacznie się od niej oddzielać, ile czasu straci na ponownej ocenie?/2397/