Mój najmłodszy syn i ja jesteśmy już od tygodnia w szpitalu. Od dzieciństwa miałam silną niechęć do odwiedzania tych „marmurowych” (w każdym tego słowa znaczeniu) instytucji. Od razu to okropne poczucie bezradności i całkowitego braku wolności... Wchodzę po schodach do swojego pokoju z dzieckiem na rękach, a po policzkach spływają gorące łzy (kolejne zdjęcie z dzieciństwa), których nie mogę powstrzymać. Prowadzą nas na dwułóżkowy oddział, gdzie wita nas rudowłosy i piegowaty chłopiec, który wygląda zupełnie jak Antoszka! Tak go nazwiemy - Antoshka) Antoshka ma już 7 lat, skończył przedszkole i idzie do pierwszej klasy. „Ja też, kiedy pierwszy raz poszłam do szpitala, płakałam. A potem udawałam, że go nie ma i przestałam płakać. A kiedy dali mi zastrzyki, też płakałam. A teraz wyobrażam sobie, że to komar, leżę i mówię: „To komar, to komar”. I już nie płaczę” – z dumą oznajmił mi chłopiec. A w oczach jest taka autentyczna sympatia i zrozumienie. I oczywiście szczera chęć pomocy. Dlatego podzieliłam się moją sprawdzoną metodą – wyobrażanie sobie, że tego nie ma, aby nie odczuwać bólu – Dlaczego to robisz? Cóż, możesz to sobie wyobrazić? - Zapytałam. - Nadal cię boli, czy nie? - Żeby nie płakać. Tata mówi: „prawdziwi mężczyźni nie płaczą”. Okazało się, że Antoszka jest znana na całym oddziale jako nałogowy chuligan, który bez przerwy biega po korytarzach, nie słucha komentarzy pielęgniarek i wyzywa inne dzieci, zwłaszcza chłopców. Hmmm ...prawdziwy mężczyzna! Ale tak był w ciągu dnia, a wieczorem przed pójściem spać tego wieczoru usłyszałem, że kiedy zobaczył zaszytą wargę chłopca z sąsiedniego oddziału, bardzo się przestraszył. ! Straszne było też to, jak patrzyłam na dziewczynę zabieraną na operację, przerażające, gdy za ścianą płakało dziecko po zastrzyku, przerażające, gdy na dyżurze pielęgniarki ostro zadzwonił telefon. A latarnia za oknem rzuca straszny cień na nasz pokój. Jest też bardzo straszna historia, tak straszna, że ​​nawet boi się mi o tym opowiedzieć, ale wtedy naszą nocną rozmowę przerwała pielęgniarka: „Poszedłeś do toalety?”. - ton pytania wyraźnie nie pochodzi z zakresu opieki nad dzieckiem „Tak, poszedłem, poszedłem!” - Antoshka odpowiedziała przygnębiona, nawet gdzieś z irytacją: „Idź i idź, bo inaczej będę musiał znowu prać materac przez ciebie!” - teraz stało się dla mnie jasne. Antoshka ma moczenie, mądry organizm dziecka, wbrew przestarzałym przekonaniom taty Antoszki, opiekuje się nim. Dzięki temu Antoszka za dnia staje się prawdziwym mężczyzną: silnym, odważnym wojownikiem, który nie jest posłuszny kobietom. A w nocy jest zwykłym dzieckiem, które cierpi i bardzo się boi. Tak straszne, że doprowadza mnie do łez! I płacze... prosto z dołu.