W tym artykule będziemy w dalszym ciągu rozważać niektóre współczesne poglądy na pojęcie interpretacji i jej rolę w procesie psychoanalitycznym. Bion w swojej książce Rewizja napisał o tym, jak rodzi się interpretacja. „Z materiału wygenerowanego przez pacjenta wyłania się konfiguracja przypominająca kalejdoskop, która wydaje się należeć nie tylko do rozwijającej się sytuacji, ale także do wielu innych, nie powiązanych w oczywisty sposób i które nie miały być połączone”. Ponieważ sam psychoterapeuta znajduje się w swoich własnych, nieświadomych procesach, jego „wglądy”, zwrócenie uwagi na pewien fakt, który wówczas staje się podstawą rdzenia interpretacji, może być „niezwykle cenną ideą” (R. Britton). Takie pomysły mogą wynikać z nieświadomych pomysłów analityka. Dlatego tak ważne jest, jak po wyrażeniu interpretacji będzie ona dalej rozwijać się w trakcie sesji. Według Biona „Główna praca zaczyna się po interpretacji, ważne są świadome i nieświadome reakcje klienta”. Bion oferuje interesującą metaforę interpretacji. „Świeżo utworzona (umieszczona) struktura jest wysoce specyficzna dla danego pacjenta na tym etapie analizy. Znajduje miejsce w umyśle analityka, zapewnione przez poprzednią abstrakcyjną formę (pojemnik), i zajmuje je. Nowo utworzona struktura staje się w ten sposób ucieleśnieniem abstrakcyjnej teorii. Teoria ta, podobnie jak pusta forma „stanu oczekiwania”, czekała na konkretny przypadek, który przyoblecze ją w ciało i krew... Umysł analityka, wychodząc od swoich teorii, czeka jako pojemnik niejasnych oczekiwań, wypełniający z przeżyciami i materiałem pacjenta... Przejście od niespójnych fragmentów, przez selektywny fakt do spójności i pojemności...". To, co jest prawdą, „z punktu widzenia doświadczenia emocjonalnego uważa się za niezależne od sformułowania podanego przez analityka”. Oczywiście interpretacja analityka zniekształca prawdę, próbując nadać symboliczną, werbalną formę emocjonalnemu doświadczeniu klienta. Jednak zdaniem Thomasa Ogdena analityk dokonując interpretacji „przyczynia się do powstania potencjalnie nowego doświadczenia” w pracy psychologicznej. Interpretacja jest próbą „osiągnięcia tymczasowej świadomości tego, co jest prawdą w przypadku nieświadomych doświadczeń emocjonalnych pacjenta, na podstawie kilku połączeń utworzonych podczas sesji”. Należy zrozumieć, że prawda emocjonalna klienta jest „zarówno uniwersalna, jak i niezwykle indywidualna, a także umiejscowiona w krótkim czasie, a jednocześnie wysoce specyficzna dla określonego momentu w życiu”. Doświadczenie emocjonalne, zdaniem Ogdena, jest dla człowieka rzeczywistością i istnieje niezależnie od tego, czy o tym myślimy. Dając klientowi interpretację i otrzymując odpowiedź, tworzymy odpowiedź. Powstaje jednak pytanie, czy jest to prawda i jak rozumieć, że coś jest prawdą. Zazwyczaj trzeba mieć dowód. „Dla nas dowodem mogą być zarówno reakcje emocjonalne, jak i to, jak znalezione formy działają w odniesieniu do prawdziwego doświadczenia doświadczeń”. Bion nazwał ten widok z różnych pozycji „widzeniem obuocznym”. Jednak badacz odkrywając coś, już to zmienia (nadając mu określoną formę). I w tym sensie tworzymy coś nowego... W ten sposób dokonując interpretacji analityk nadaje werbalną formę doświadczeniu, które kiedyś było niewerbalne i nieświadome... tworząc potencjał nowego doświadczenia doświadczeń pacjenta. Kolejne ciekawe spojrzenie na interpretację J.A. Gucha (analityk Biona). „Interpretacja psychoanalityczna to dojrzałe, pełne szacunku, współczujące, rygorystyczne i świadome przypuszczenie, hipoteza, opis słowny, któremu towarzyszy odpowiednia muzyka i taniec, które odnoszą się do stanu emocjonalnego analizanta w danym momencie”. Interpretacja opisuje wewnętrzne obiekty klienta i ich relacje, które analityk odczuwa i które są aktualnie aktywne, ale niezauważone przez klienta. Co więcej, analityk posługuje się własnymi obiektami, które w danej chwili obserwuje i które».