Kiedy nie jesteśmy świadomi naszych niezaspokojonych potrzeb psychologicznych, wówczas rodzą one poczucie wewnętrznej pustki, rozczarowania życiowego, smutku, niepokoju i innych bolesnych uczuć...Część 1. Niezaspokojone potrzeby przytulania, podziwu, troski, miłości, uznania, szacunku, wsparcia i inne potrzeby psychologiczne można porównać do niezaspokojonych potrzeb fizycznych. Jeśli przestaniemy jeść, zaczniemy odczuwać głód, a jeśli nadal będziemy odmawiać jedzenia, uczucie głód przytępia i staje się niewyrażony. Ale kiedy znów zaczynam jeść, budzi się brutalny apetyt... To samo dzieje się z potrzebami psychicznymi. Kiedy ta czy inna potrzeba pozostaje przez dłuższy czas niezaspokojona (rodzice nie zaspokoili jej w wystarczającym stopniu lub w ogóle jej nie zaspokoili, a następnie osoba sama odizolowała się od niej – uniknęła lub odrzuciła możliwość zaspokojenia tej właśnie potrzeby) to staje się niewidzialny. Weźmy na przykład potrzebę wsparcia. Człowiek może się przyzwyczaić do życia bez niego i nawet „wiedzieć”, że nie potrzebuje wsparcia. Ale gdy tylko w życiu pojawi się osoba, którą jest przesiąknięty, zaufa mu, odważy się być z nim prawdziwy (zarówno słabym, jak i silnym), wówczas niezaspokojona potrzeba machnie czerwoną flagą. W tym miejscu możliwy jest nawet strach przed samym sobą. Ile głodu i jak bardzo chcesz, jak bardzo lubisz otrzymywać wsparcie i jak miło jest... Chcę wspierać i mówić: „Nie bój się, to przejściowe i wszystko z Tobą w porządku. Możesz i powinieneś z tym pracować, potrzeba spuści się do odpowiedniego rozmiaru! „Ponadto, gdy potrzeba pozostaje niezaspokojona przez dłuższy czas, może nastąpić substytucja, na przykład potrzeba miłości zaczyna być zastępowana przez pogoń za potrzebą! podziw i uznanie. Część 2. Niezaspokojone potrzeby czasami pozostają niezaspokojone (🙁), ponieważ nie da się: a) określić swojej „głodnej” potrzeby w wyniku długotrwałego ignorowania; b) przyznać się do swojej potrzeby ze względu na wstyd, c) w żaden sposób nie zaspokoić; „a” pojawia się, gdy w rodzinie nie ma zwyczaju robić czegoś takiego – przytulić/poklepać po głowie/poklepać po policzkach/pocałować, tj. w tym przypadku kontakt dotykowy, a dziecko np. ma jego ogromną potrzebę. Prosi – nie dają mu, potem dziecko się złości, a potem zawiedzie… Ale potrzeba nie zniknęła. Wtedy w tym miejscu nastąpi albo stłumienie potrzeby (nie jestem taki i nie lubię kontaktu dotykowego), albo substytucja: nie da się otrzymać miłości w postaci przejawów dotykowych, wtedy można zastąpić to z co najmniej podziwem (ale to będzie tylko żałosna parodia możliwości dostania się do syta – to jakby być spragnionym, ale zamiast płynu wpychać sobie suche racje żywnościowe w tym kontekście trochę o substytucji). Człowiek będzie starał się zachwycać, być znaczącym, pokazywać swoją wartość, ale w środku wciąż jest pusty (Ponieważ prawdziwą potrzebą jest inny). Jeszcze dziwniejsze jest to, że nie wie, jak wziąć dla siebie ten właśnie podziw, o który tak pilnie zabiega. Podziw innych ludzi dla niego zdaje się przepływać przez niego bez końca... Znów pustka. Bo potrzeba jest inna... „b” często pojawia się w wyniku zawstydzania potrzeby przez rodziców lub inne znaczące osoby. Zawstydzanie może być bezpośrednie („Twoja siedmioletnia siostra już dawno nam nie przeszkadza, ale nadal jesteś jak lalka”) i pośrednie („Jej córka nadal zachowuje się jak dziecko, na Boga, kim ona zostanie? Prawdopodobnie będzie mieszkał z rodzicami przez całe życie.” Dziecko wchłania w siebie: chęć intymności, a w tej dyskusji miłość jako kontakt dotykowy, jest zła. Powstaje wstyd. Wstyd pomaga nie okazywać potrzeby potępianej w rodzinie. Dziecko nie ma wyrobionego krytycyzmu w ocenie słuszności potępienia, więc w to wierzy i dorasta w przekonaniu, że wszyscy ludzie potępiają właśnie tę potrzebę. W swoim systemie rodzinnym można także przekonać osobę, że „pragnienie intymności” = bycie słabym. W rzeczywistości tak nie jest. „In” ma miejsce w sytuacjach straty, na którą nie mamy wpływu..