Od autorki: Z odpowiedzi na listy czytelników magazynu „Psychologia i Ja” Trzy dni temu mój trzyletni syn złamał rękę. Był w tym momencie kilka metrów ode mnie – postanowił zabujać się na krześle i upadł. Tydzień temu spadłem z drzewa, w ciągu minuty wspiąłem się na nie, wystarczyło tylko odwrócić się. Ciągle sięgając po gorący piec, zawsze chcąc zajrzeć do garnków. Przyjrzałem się uważnie gniazdku i zauważyłem to w porę. Zastanawiam się, dlaczego niektóre dzieci nie mają instynktu samozachowawczego? A może to wiek? Włada. Vlada, z Twoim synkiem wszystko w porządku - normalne trzyletnie dziecko, żywe, aktywne, dociekliwe, zainteresowane otaczającym go światem i aktywnie poznające ten świat. Tak, z trzylatkami bywa trudno – wszystko ich ciekawi, wszystkie same chcą tego spróbować… Instynkt samozachowawczy nie ma z tym absolutnie nic wspólnego. Twoje dziecko nadal praktycznie nie ma żadnego doświadczenia życiowego, ale ma więcej niż wystarczającą ciekawość. Już w wieku trzech lat wszystko, co nieznane, staje się bardzo atrakcyjne, ponieważ w tym czasie dziecko zaczyna uświadamiać sobie siebie jako odrębną, niezależną osobę. Być może ty sam, Vlada, zbyt martwisz się o swojego syna, a wtedy twoje wewnętrzne postawy są właśnie takie czynnikiem prowokującym dla dziecka. Martwisz się - a on reaguje na twój niepokój, czyli robi dokładnie to, czego się boisz. Z pewnością powiesz mu coś w stylu: „Nie wchodź na drzewa, bo spadniesz!” Lub: „Nie dotykaj pieca, bo się poparzysz!” Ale lepiej nie straszyć trzyletniego dziecka wszystkimi możliwymi niebezpieczeństwami, ale jeśli to możliwe, wytłumaczyć mu różne sposoby poznawania świata, pokazać, jak robić to bezpieczniej... Włada, porozmawiaj ze swoim chłopcze, pozwól mu wspinać się na drzewa, rywalizować w prostych czynnościach, chwal, uznaj jego prawo do samodzielnego zrobienia czegoś... Bądź przy nim, zaufaj swojemu dziecku, ciesz się jego sukcesami, naucz go rozróżniać niebezpieczne sytuacje, to pomoże Ci zmniejszyć Twoje własny poziom niepokoju.