Od autora: Esej na temat doświadczania egzystencjalnej rzeczywistości samotności, opublikowany na mojej stronie internetowej oraz w przestrzeni portali społecznościowych „- Doskonale wiedziałeś, że Twoje działania są naruszeniem - Tak - I dałeś się dotknąć? - Tak - I co, zapytam, stało się dalej? - płakałem - Ze wstydu? - Nie... Z samotności "Z filmu "Pod maską żigola" Czasem szczególnie cicho ludzie mogą wiele powiedzieć o sobie, opowiadając o swoich marzeniach. W swój alegoryczny, przenośny sposób sen może być sekretnym oknem na duchowy dziedziniec. Podobnie symptom, bolesne doświadczenie, może wydawać się całkowicie absurdalne, bez znaczenia z punktu widzenia zimnego rozumu, ale bardzo wyraziste i znaczące, jeśli postrzegane jest jako symbol. Jeden przenikliwy list w jakiś sposób przeleciał przez okno pocztowe okna komputera i tak rozpaczliwie głośno krzyczał o cierpieniu. O cierpieniu człowieka, który nagle stanął w obliczu czegoś, z czym sam nie miał sił sobie poradzić. Z czymś bezwzględnym i nieuniknionym. Z czymś, z czym na tyle nie mogłem być sam na sam, że chciałem podzielić się tym z nieznajomym po drugiej stronie globalnej sieci. A list zawiera proste i zwyczajne okoliczności - przejeżdżałem przez ponure, a jednocześnie piękne miasto, do lotu przesiadkowego pozostało zbyt dużo czasu, postanowiłem zatrzymać się w niedrogim hotelu. A pokój hotelowy okazał się bez okien i właściwie pod ziemią. Dla zimnego umysłu wydaje się, że nie ma różnicy – ​​im taniej, tym lepiej. Okazuje się jednak, że dla niespokojnej duszy tak. Ten pozbawiony okien pokój, ciasny i oświetlony bladym światłem diodowej żarówki, nagle poczuł się jak trumna. Chociaż wydawałoby się, skąd wszyscy pochodzą w pełnym rozkwicie? I było to odczuwane tak wyraźnie i prawdziwie, że ogarnęła mnie rozpacz. Straszna rozpacz po uświadomieniu sobie beznadziejnej samotności. Ze świadomości, że nie chce się wracać do domu z tego ponurego i pięknego miasta. Bo w domu tak naprawdę nikt nie czeka. Ponieważ tak naprawdę nie ma zbyt wiele domu. Ze świadomości, że ta samotność nie spadła skądś na głowę, że nie tylko ktoś ją sobie wziął i wbrew jej woli wniósł w życie człowieka, ale że on sam przez długi czas szedł w stronę tej samotności w tym życiu. Szedł i szedł, aż w końcu doszedł. A miejsce, do którego przybyłem, było nagle takie przerażające. Przeszedłem przez wybory, których dokonałem w relacjach z innymi ludźmi. Doszedłem do tego, wybierając siebie, kim chcę być w tym życiu i jak nim żyć. I chcę wybiec, żeby nie zostać w tej pozornej trumnie, a na zewnątrz jest tak zdradziecko zimno. I bardzo chcesz spać i boisz się zasnąć, bo zasypiasz całkiem sam. A pytanie przewijające się przez cały list brzmi: co zrobić, co z tym wszystkim zrobić? Pytanie jest bolesne, bo jednocześnie chcesz jak najszybciej odpowiedzieć na nie, aby choć trochę złagodzić ten ból, a jednocześnie boisz się zrozumienia, że ​​tak naprawdę nie da się na nie jednoznacznie odpowiedzieć i zdecydowanie. Ponieważ tak wiele najwybitniejszych umysłów w historii próbowało i to na tak wiele sposobów, że wydawałoby się, że już najwyższy czas przezwyciężyć to cierpienie spowodowane samotnością. Ale to nie działa. Teraz kochający życie poeta pisał w swoich tekstach, że „lepiej pić i pieścić wesołe piękności”, ale na każdym hałaśliwym i wesołym balu zawsze można zobaczyć w radosnym tłumie kogoś, kto jest smutny. I nie przelotnie, ale z taką głęboką świadomością w spojrzeniu zamrożonym gdzieś w przestrzeni, że to wszystko tutaj jest połamane i pogodne – w swej istocie