Pamiętasz tę piosenkę? „Wszystko pokryte zielenią, Wszędzie pełno, Na oceanie jest wyspa pecha…” Żyją tam nieszczęsni dzicy ludzie, których krokodyl nie jest złowionych, a kokosy nie rosną. Już w 1932 roku Alfred Adler napisał te niesamowite słowa: „Być człowiekiem to czuć się niewystarczającym”. Mimo to człowiek nie może długo znosić poczucia własnej nieadekwatności. To uczucie pogrąża człowieka w takim napięciu, że wymagane jest od niego przynajmniej jakieś działanie. Dlatego poczucie własnej małości popycha człowieka w takie napięcie, że wymagane jest od niego przynajmniej jakieś działanie. Proces rozwoju nie zawsze jest łatwy. Istnieją trudne przeszkody do pokonania. A potem u człowieka rozwija się kompleks niższości. Właściwie to zbiór niemieckich słów stopionych ze słów „mniejszy”, „godność”, „wartość” i „cena”, a znacznie trafniejsze byłoby przetłumaczenie terminu A. Adlera na słowa „kompleks małości”, lub „kompleks niedosytu czegoś osobiście”, „kompleks niższości”. Zdaniem Adlera kompleks niższości jest przeszkodą nie do pokonania lub trudną do pokonania w rozwoju człowieka. Jeśli mówimy o kompleksie niższości u nastolatków, nie jest to do końca prawdą . Możesz zaprosić nastolatka do samodzielnej eksploracji. W jakiej sytuacji, w jakim towarzystwie, w obecności kogo nastolatek najczęściej rozwija poczucie przygnębienia, winy i bezradności? I tutaj najprawdopodobniej okazuje się, że wszystkie te uczucia powstają w towarzystwie rodziców. To naturalne. Rodzice, każdy na inny sposób, nie bardzo wiedzą, jak komunikować się z dziećmi, przyjmują pozycję rodzica zwisającego z góry i mówią coś autorytatywnego. Rodzic tłumi swoją władzą i żądaniami. Dlaczego więc nastolatek nie może mieć depresji. Czy istnieje przekonanie, że choroba może być korzystna? Kiedy mówię drugiej osobie: „Mam kompleks niższości”, zdaje się, że liczę na to, że ta osoba od razu zacznie się awanturować, próbując pomóc mi pokonać ten kompleks, chociaż tak naprawdę robią to moi rodzice nie tłumić, nastolatek powinien zrobić co? Aby nie dać się stłumić, musisz starać się nie próbować udowadniać swojej Jaźni, ale uważnie słuchać otoczenia, w którym się znajdujesz. O czym rozmawiają, czym się interesują, jakie wartości się w nich kierują, jak czują się ci ludzie. Najpierw słuchaj, a następnie, po przyswojeniu informacji, które mówią i sposobu, w jaki mówią, spróbuj porozmawiać o tym samym, to znaczy najpierw słuchaj, potem myśl, a następnie bierz udział. I może to uczucie depresji minie, bo dorośli też nie są tacy trudni. Dzielą się też, co zadziwiające, kompleksami niższości, bo tradycyjne rozmowy o pogodzie, zachowaniu innych, samochodach, serialach są przejawem kompleksu niższości u dorosłych. Bardzo ważne jest, aby być słuchanym zarówno przez osobę dorosłą, jak i przez dziecko czy nastolatka. A oni słuchali z zainteresowaniem. Jeśli zrozumie się proste zasady tej gry i zobaczy, że za tą zabawą dorośli kryją swoje kompleksy, „poczucie własnej małości” – pisał A. Adler – „popycha do rozwoju”. Aby rozwijać się w kierunku, w którym dana osoba czuje się przygnębiona, musisz w tym celu usiąść i pomyśleć. Uczymy się rozumieć drugiego człowieka i jego kompleks niższości. Przychodzi pewien wiek, kiedy umysł ludzki powinien być mniej wstrząśnięty burzą sprzecznych namiętności, a zaczyna on odczuwać w sobie pragnienie, jakiś rodzaj przyciągania, o wiele subtelniejszego, bardziej subtelnego. bardziej dojrzałe pragnienia i impulsy, które są zdrowsze, szlachetniejsze i ostatecznie bardziej satysfakcjonujące niż nasze pragnienia samochodów, domów i bogactwa. Do takich życzeń zalicza się pragnienie prawdziwej sprawiedliwości, piękna i boskości. Platon wyraził to w triadzie najwyższych wartości: prawdy, piękna, dobra. Ale to wszystko nie jest teraz modne. A bez nich człowieczeństwo jest możliwe?szczęście? Czy ktoś z Was słyszy brzmienie rosyjskiego słowa „zaufanie”? Właściwie język rosyjski rozumie to słowo jako bliskie wierze. Kiedy człowiek jest dojrzały, musi albo odnaleźć drogę do triady Prawda-Piękno-Dobro, albo to uczucie niezadowolenia z mieszkania, pracy, dzieci, współmałżonka... zaczyna być „leczone” wódką A. Maslow większość swojego życia spędził na badaniu wyłącznie zdrowych ludzi. Odkrył to, co nazwał meta- lub mega-patologią. Opisał te choroby: poczucie bezsensu życia, cynizm, nieufność do innych ludzi, brak zasad i wartości w życiu, poczucie wyobcowania, beznadziejny stosunek do przyszłości. Wszystkie te pozornie różne choroby mieszczą się w cudownym słowie „niepewność”, brak wewnętrznego oparcia w wierze. To nie tylko wiara religijna, ale w ogóle każdy światopogląd, który pozwala myśleć o prawdzie, pięknie i dobru Często zwracają się do mnie nastolatki, które doświadczają trudności w komunikacji, nieumiejętności porozumiewania się z obcymi ludźmi, w zasadzie po prostu z dziećmi i młodzieżą potrzebują uznania rodziców i krewnych. Myślę, że aby przełamać strach w komunikacji, rodzice mogą organizować rozmowy telefoniczne ze swoim dzieckiem. Dziadkowie, znajomi, przyjaciele. Poproś, aby regularnie dzwonili i po prostu pytali dziecko lub nastolatka, jak się czuje, jakie wydarzenia dzieją się w jego życiu, jak mu idzie w nauce, jakie są trudności w nauce, z kim dziecko się przyjaźni i z kim się kłóci . Porozmawiaj po drodze o tym, jak dobre jest dziecko, jakie jest urocze i jak przyjemnie jest się z nim komunikować. Nic skomplikowanego. Jeśli dzwonek dzwoni regularnie, strach przed komunikacją zniknie. Wystarczy, że powiesz: „Dzwonię do telefonu”. Trzeba zadzwonić do dziecka. A taką grę jest bardzo łatwo zorganizować. Chcę powiedzieć, że ogromna część naszej niepewności wynika z zaskakującej cechy – niechęci do poważnego myślenia o sobie. Zawsze chcemy, żeby ktoś z zewnątrz dodał nam pewności siebie. A potem następuje pewne „wyzwolenie” z introspekcji, człowiek przestaje polegać na sobie i zaczyna wierzyć, że ktoś inny jest mu zobowiązany. Tylko spotykając się z nim, możesz pokonać swój strach. Ludzie nazywają to „pokonaniem siebie”. Tak naprawdę zwycięstwo nad sobą oznacza wojnę ze sobą, im bardziej człowiek stara się uciec od strachu, nie myśleć o nim, tym bardziej goni go po piętach. To prawda, jeśli nie masz siły doświadczyć strachu, możesz spróbować zorganizować spotkanie ze strachem w swojej wyobraźni. Na przykład strach przed wodą. Nie trzeba wsiadać do łódki i rzucać się do wody na środku stawu. Można w wyobraźni zorganizować spotkanie z wodą i szczegółowo doświadczyć tego strachu, spotkać się z własnym strachem, własną niepewnością. Pewnego razu Roger Walsh, jeden z autorów psychologii transpersonalnej, podzielił się swoimi wspomnieniami o tym, jak trafił na psychoterapię sesja. Walsh powiedział nagle do swojego psychoterapeuty: „Panie doktorze, jeśli mnie całkowicie wyleczycie, być może nigdy nic ze mnie nie wyjdzie”. Krzywdzili nas rodzice, nauczyciele, nianie, nauczyciele. Przeżyliśmy traumę, że nie traktowano nas poważnie, nie zwracano uwagi na nasze pragnienia i uczucia, a nasze podstawowe potrzeby w zakresie miłości i bezpieczeństwa często nie były zaspokajane. Nauczyciele obrażali nas, śmiejąc się z nas przy całej klasie. Zostaliśmy zranieni przez przyjaciół i dziewczyny. Jednak tam, gdzie czujemy się zranieni, jest to najwspanialsza rzecz, gdy ty i ja możemy czuć się nawzajem. Bo skoro nie ma naszego bólu, to może nas też nie ma? Spróbuj złapać się na kilka dni na myślenie o własnych niepowodzeniach i lękach. Pamiętaj, że jest w nas sędzia. Ale tym sędzią nie jesteśmy my. Jest to pewien zbiór naszych wyobrażeń, które w obrębie naszej psychiki tworzą pewną odrębną idealną osobowość. To jest taki sposób myślenia, jeśli się pomylę, nastąpi koniec świata. Jeśli spojrzeli na mnie wzrokiem, który nie był tym, co uważałem za idealne, to znaczy, że coś już jest ze mną nie tak. To mentalny durszlak. Kiedy wszystkie wydarzenia przemijają, ale zauważane jest tylko to, co złe