„Chcę żyć tak, aby móc myśleć i cierpieć…” A.S. Puszkin „Wpływ świata zewnętrznego na człowieka odciska się w jego głowie, odbija się w nim w postaci uczuć, myśli, motywów, przejawów woli…” – stwierdził F. Engels. I bez wątpienia miał rację! Ludzka świadomość nie jest bezstronnym narzędziem odzwierciedlającym rzeczywistość. Na początku reagujemy emocjonalnie, a potem zaczynamy rozumieć i oceniać to, co się dzieje. Emocje są nierozerwalnie związane z procesami poznania, motywacji i działania. Emocje, uczucia są powodem każdej aktywności Reakcją człowieka na jakikolwiek zewnętrzny bodziec jego otoczenia nazywamy emocjami. Jeśli człowiek postrzega przedmioty i zjawiska otaczającego świata, zawsze w jakiś sposób odnosi się do nich i na nie reaguje. Niektóre zdarzenia powodują radość, złość, strach, niezadowolenie itp. Emocje nie mogą powstać same. Źródłem emocji jest obiektywna rzeczywistość, otoczenie i potrzeby człowieka, co wiąże się z zaspokojeniem potrzeb człowieka: organicznych, fizycznych, komunikacyjnych - wywołuje w człowieku pozytywne emocje (radość, śmiech itp.). Pragnienia, które nie są zaspokojone, denerwują nas. Znajomy zapomniał się przywitać - co za drań, teraz nastrój jest beznadziejnie zepsuty. Mama nie kupiła zabawki - to wszystko, nie podoba mi się to! Życie wewnętrzne człowieka to przede wszystkim jego życie emocjonalne! Jednak normy i zasady społeczne mają na celu ograniczenie wolności osobistej jednostki na korzyść ogółu. Jeśli dziecko jest wyzwolone, okazuje swoje emocje i uczucia, wówczas uważa się to za przejaw złych manier lub niewystarczającego rozwoju intelektualnego, ale tak naprawdę zachowanie własnej indywidualności jest głównym warunkiem świadomości własnych emocji i reakcji na to, co go otacza. wydarzenie. Dlatego indywidualność zależy przede wszystkim od rozwoju percepcji emocjonalnej każdego człowieka, a przede wszystkim dziecka! Świadomość własnych stanów emocjonalnych dociera do dziecka stopniowo, rozwija się pod wpływem dorosłych, środowiska społecznego i rówieśników. Co więcej, czynniki te mogą zarówno sprzyjać, jak i utrudniać ten rozwój. Rozwój emocji rozpoczyna się już we wczesnych stadiach rozwoju człowieka, tj. od chwili narodzin. Po przejściu przez dziecko okresu aktywności czysto odruchowej, opartej na potrzebach (odruch ssania, potrzeba obecności, odruch komunikacji z matką), rozpoczyna się rozwój emocjonalnego stosunku do rzeczywistości. Dziecko zaczyna bardziej świadomie różnicować stany komfortowe i niewygodne, co powoduje, że pojawiają się w nim emocje pozytywne lub negatywne, mające na celu zaspokojenie jego potrzeb. Może odczuwać strach, gdy czuje się bez ochrony, głód, dyskomfort i to powoduje u niego pewne emocje, które wyraża w określony sposób - krzykiem, płaczem. „Bez emocji po prostu nie możemy normalnie funkcjonować!” – mówi neurofizjolog Antonio Damasio. Faktem jest, że każdy problem, jaki spotykamy w życiu, ma wiele rozwiązań i gdyby ktoś analizował je poprzez elementarne wyliczenie, nigdy nie byłby w stanie działać, jak mówią informatycy On Line, w czasie rzeczywistym. Na szczęście nasze mózgi przypisują wagę emocjonalną każdej z możliwych opcji zachowania, dzięki czemu łatwiej jest dokonać wyboru. Szukamy opcji, posługując się etykietami pozytywnych emocji, ale popełniając błąd, doświadczamy raczej nieprzyjemnych uczuć… i tym samym uczymy się na własnych gorzkich doświadczeniach, zastępując jedne etykiety innymi. Zdaniem Daniela Goldmana, psychologa z Uniwersytetu Harvarda i głównego analityka dzienników „New York Times” i „Psychology Today”, „za podejmowanie decyzji odpowiadają emocje”. Wszyscy wierzą, że właściwe logiczne działania dokonuje się dzięki intelektowi. Nic takiego! W swoich decyzjach człowiek kieruje się uczuciami, kieruje się emocjami, nawet jeśli jest przekonany o czymś przeciwnym! Mózg każdego z nas dzieli się na dwie połowy:logiczne i emocjonalne. Wszelkie informacje otrzymywane z zewnątrz (deklaracje miłości, komplementy, krytyka, podziw dla ładnej sukni czy inne oszczerstwa) – wszystko najpierw przechodzi przez przedział emocjonalny naszego mózgu, a dopiero potem wchodzi do jego „pragmatycznej” części. A to czasami powoduje „zwarcia”. „Człowiek współczesny”, coraz bardziej przyspieszając tempo swojego życia, stara się pozbyć „balastu uczuć”, nie podejrzewając, że traci samą treść życia, wierząc, że „Uczucia są dla histeryków, a Fantazja to „ brak nierozsądnych dzieci.” „! Mimo to emocja jest integralną częścią życia psychicznego jednostki, która będąc z natury uczuciem niematerialnym, objawia się w mózgu nie zjawiskami obiektywnymi, ale indywidualnym podejściem do nich. Osobliwością emocji jest to, że odzwierciedlają one znaczenie obiektów i sytuacji, które oddziałują z pragnieniami i oczekiwaniami danej osoby. Ale bez względu na to, jakie uczucia dana osoba ma, jakie emocje nim rządzą i bez względu na to, jak się do nich odnosi, są to po prostu reakcje elektrochemiczne - niezbędne dla wszystkich żywych istot, aby utrzymać samo życie „Nihil in intellectu, quod non ante in sensu” ( „W umyśle nie dzieje się nic, czego wcześniej nie odczuwano”) Osoba nie jest skłonna myśleć o realności swoich uczuć. Informacje o świecie zewnętrznym mogą przedostać się do mózgu, tj. do centrum, które je przetwarza, jedynie poprzez system zmysłów, który można zatem uznać za bramę świadomości, to znaczy nie ma innej rzeczywistości niż ta, którą życzliwie dostarczają nam zmysły. Uczucia i nasz stosunek do nich są tak samo niejednoznaczne i sprzeczne, jak same nasze uczucia. Nie jesteśmy skłonni uważać ich za materialne, ale „czynnik ludzki” powoduje straty dość materialne. Co więc czujemy i jak? Będziemy musieli zacząć od daleka, nie od najbardziej prymitywnych jaskiń, ale od samych głębin ludzkiej działalności. Ryba szuka czegoś głębszego, a człowiek chce tego, co najlepsze, choć często i jak zawsze mu się to udaje. Odruch rozkazujący zmusza nas, ryby, ludzi i wszystkich innych do działania w taki czy inny sposób. Ten sam słonecznik wydaje się siedzieć w jednym miejscu, a nawet ten odwraca „głowę”. Odruch jest elektrycznym kurierem, podróżującym po ciele na różne sposoby. (Definicja nie jest absolutnie naukowa, ale całkiem odpowiednia w tym kontekście, szczególnie dla tych, którzy w latach szkolnych nie lubili lekcji anatomii) Porusza się na dwa różne sposoby: bezwarunkowy – stworzony przez samą naturę i warunkowy – ułożony przez świadomość. Ścieżki, którymi prąd elektryczny przemieszcza się tak szybko, podtrzymując życie w organizmie, nazywane są układem nerwowym, a jego koroną jest centralny układ nerwowy. Dzieją się w niej najbardziej niesamowite rzeczy w przyrodzie; żyje w niej sam człowiek – jego świadomość to mózg. Jego twórczość jest niesamowita i nie do końca poznana. Nie używając nieatrakcyjnych terminów współczesnej nauki, spróbuję wyjaśnić każdemu, kto nie lubi nudnych wykładów, co dzieje się w głowie człowieka – kiedy myśli. Prezentacja będzie oczywiście utrzymana w stylu aktywnej wyobraźni - niesamowita umiejętność właściwa tylko wysoko rozwiniętej osobie. Przecież, jak powiedział Carlson: „dorośli to głupcy bez wyobraźni” (niech Carlson obrazi tych, którzy się z tym nie zgadzają – tak powiedział), więc bądźmy jak dzieci, jak radził bohater najsłynniejszej książki świata, nawet jeśli podobały Ci się lekcje anatomii w szkole. Nasz Mózg, którego różnica w stosunku do zwierząt jest tak dumna, wygląda jak ogromne mrowisko. Nie, komórki nigdzie nie biegają, siedzą cicho, niektóre nawet za cicho, a przy tym w niesamowity sposób komunikują się ze sobą. Niezwykły proces zachodzący w mózgu, najdoskonalszym stworzeniu natury, dał początek nieskończonej liczbie teorii wyjaśniających jego działanie. Nadal nie ma ostatecznej teorii, która zadowalałaby wszystkich, łącznie z mózgiem. To wyjaśnienie nie udaje niczego innego, jak tylko zapewnia jasność umysłom, które doświadczyły „zajęć edukacyjnych” w ramach szkolnych lekcji anatomii. Wszystkie żywe istoty są mniej lub bardziej rozwinięte.