Od autora: Na jednym ze spotkań mojej grupy zrodziła się piękna przypowieść o Mocy Osobistej... Opublikowałem ją na mojej stronie internetowej www.triya.uaprom.net z dnia 02/06 /2010. Z wyrazami miłości i najlepszych życzeń, Irina Selivanovskaya. W jednym lesie żyła dżdżownica. On, jak wszyscy jego bracia, czołgał się pod ziemię, przetwarzając go i żywiąc się jego składnikami odżywczymi. Podobnie jak jego bracia był niewidomy i korzystał z funkcji węchowo-kinestetycznych swojego ciała i aparatu receptorowego. Jego życie minęło cicho i spokojnie. Ale pewnego dnia spadł bardzo ulewny deszcz, ziemia była mokra do dużej głębokości i Robak po prostu wypłynął na powierzchnię. Poczuł jakąś ogromną i przyjemną przestrzeń; Świeże powietrze delikatnie pieściło jego ciało i napełniało go nieznanymi doznaniami. Robak zaczął poruszać się gdzieś do przodu, posłuszny nieznanemu poczuciu wiedzy. Czołgał się i pełzał do przodu... I znalazł się na dużej autostradzie. Samochody przejeżdżały z wielkim hałasem i rykiem, droga trzęsła się i wibrowała pod ich gigantycznym ciężarem. Dla Robaka było to naprawdę niezrozumiałe i obudziło się w nim zainteresowanie: co się tam dzieje? Co dalej? I czołgał się do przodu... Tuż nad nim przejeżdżały ogromne samochody, koła szeleściły centymetry od niego - i go nie dotykały! Kontynuował ruch, posłuszny swojej Osobistej Mocy i Intencji. Doczołgał się więc na środek toru. Nagle tuż przed nim koła ogromnej przyczepy gwałtownie zaszeleściły. Przyczepa zaczęła zbaczać z trasy i skierować się prosto w stronę Robaka. Ale Robak nadal się poruszał. Nagle ogromne koło skręciło gwałtownie i cały ogromny samochód przejechał tuż nad Robakiem. W aucie kierowca ciężarówki zasnął ze zmęczenia i przechylił się nad kierownicą, co spowodowało, że auto przechyliło się na bok. A Robak nadal się czołgał. Przeczołgał się więc na drugą stronę szosy i znalazł się w nowym, nieznanym lesie. Były zupełnie inne doznania, inne zapachy i dźwięki. Wszystko wydawało mu się takie magiczne i radosne! Poczuł dumę, wiedząc, że pokonał jakąś bardzo poważną przeszkodę. Poruszał się po trawie, zainspirowany swoją Mocą Osobistą, aż zbliżył się do bardzo dużego i starego drzewa. Żyjąc pod ziemią i tylko od czasu do czasu, przez krótki czas, wypełzając na powierzchnię, Robak nigdy nie miał okazji poznać drzew. Czasami odwiedzał głębiny korzeni, ale doświadczał jedynie podziemnej części drzewa, która niewiele różniła się od jego zwykłego siedliska. Poczuł Siłę i Moc drzewa, jego szeroki i wysoki pień, chropowatość powierzchni i poczuł obecność Życia w samym drzewie. Zamarł z powodu przytłaczających uczuć i zdecydował, że jego osobista moc i intencja doprowadziły go do tego konkretnego Drzewa, aby wypełnić jakiś ważny Cel. Uświadomił sobie, że zakończył realizację Mocy i może teraz spokojnie odpocząć i zrelaksować się w pobliżu potężnych korzeni i masywnego, niezawodnego pnia. Pomyślał też, że mógłby tu stworzyć bezpieczny dom. Robak zamarł z przyjemności i oddawał się snom... Na tym samym drzewie, w jego wysokich i mocnych gałęziach, żyły wszelkiego rodzaju ptaki. Mieszkał tam także Dzięcioł, który nie zajmował się zagadnieniami wiedzy i badań, ale regularnie wykonywał swoją pracę, żerując na różnorodnych owadach i jednocześnie uwalniając drzewo od szkodników. Jak zwykle Dzięcioł poruszał się wzdłuż pnia drzewa i nagle poniżej, u korzeni, zauważył Robaka. Dzięcioł nie zastanawiał się, dlaczego ten Robak nie ukrył się w ziemi, nie próbował się gdzieś ukryć, ale spokojnie usiadł pod drzewem. Dzięcioł po prostu poleciał w dół i w jednej chwili połknął Robaka. Zatem osobista moc robaka przeszła w osobistą moc dzięcioła.