Od autora: Zastanów się od kogo zależy TWOJE szczęście?.. Często ludzie kojarzą swoje szczęście z przedmiotami zewnętrznymi i wierzą, że ich szczęście zależy od tego obiektu (lub osoby). Myślą: „Jeśli on (ona) mnie pokocha (lub zmieni), będę szczęśliwa”. Lub „Kiedy dostanę awans, na pewno będę szczęśliwy!” Lub „Kiedy moi rodzice zorientują się, że się pomylili lub dadzą mi to, czego nie dali mi jako dziecku, tylko wtedy będę mógł poczuć się naprawdę szczęśliwy i zadowolony z życia”. „Dopóki to się nie stanie, mam prawo współczuć dla siebie, swojego życia, które w jakiś sposób nie ułożyło się (które nie ułożyło się właśnie dlatego, że ci ludzie lub okoliczności nie ułożyły się tak, jak chcieli) i czują się nieszczęśliwi.” Wtedy stają się zależni i „huśtawka” zaczyna się – jeśli ten obiekt jest obecny w życiu człowieka, to czuje się on szczęśliwy, a jeśli nagle z jakiegoś powodu jego oczekiwania nie zostają spełnione i „przedmiot, od którego zależy szczęście człowieka” nagle staje się niedostępny – wtedy człowiek popada w depresję, żałuje, czuje się nieszczęśliwy. I może to trwać wiele lat - czekając, aż inni spełnią to, czego chciał, a wtedy, zgodnie ze swoimi fantazjami, osiągnie szczęście. Taka osoba jest zazwyczaj niezadowolona ze swojego życia. Ma przeważnie obniżony nastrój, w jego przemówieniach słychać przygnębienie, dużo jest krytyki i potępienia innych osób. Głównym uczuciem klienta wobec siebie jest litość. Wydaje się mówić: „Spójrzcie na mnie, co mi zrobili (rodzice, współpracownicy, bliscy i po prostu znajomi). To ich wina, że ​​czuję się samotny i nieszczęśliwy rodzice nie dali mi miłości (a on nadal tego od nich oczekuje), nie dali mi pensji w pracy (i jest oburzony taką niesprawiedliwością), przyjaciele nie poświęcili mi uwagi... Jak mogę być szczęśliwym w takim środowisku? Wtedy się zmienią i dadzą mi to, czego chcę, wtedy będę mógł być szczęśliwy!” Wszystkie te argumenty są złe, ponieważ klient jest zależny od tych ludzi i okoliczności i nie może w pełni wykorzystać swoich zasobów , bo przywiązując się emocjonalnie do tych sytuacji (ludzi), czeka od nich, co w jego fantazjach powinni mu dać. A skoro ludzie nie mieli takiego zamiaru (mogą nie wiedzieć o tych oczekiwaniach lub nie być w stanie ich zaspokoić), powstaje zależność, która daje w pewnym sensie prawo do narzekania na wszystkich i robienia tego nic dla siebie, aby poprawić swoje życie, a także usprawiedliwić swoją bierność. Cały „sekret” szczęśliwego życia polega na zwróceniu sobie oczekiwań wobec tego obiektu. Następnie znika użalanie się nad sobą i pojawiają się zasoby osobiste, aby zacząć się uszczęśliwiać, a nie czekać, aż jakaś osoba lub przedmiot z zewnątrz go uszczęśliwi.