Od autora: Dmitry Sosnovsky Istnieje wiele odpowiedzi na to pytanie, ale nie ma jednej właściwej odpowiedzi dla każdego. Uzależnienie jest poważną, złożoną chorobą o charakterze biopsychospołecznym (w skrócie każde uzależnienie łączy w sobie zaburzenia biologiczne, psychiczne i społeczne). Nie da się opisać całej gamy zaburzeń związanych z uzależnieniem; wiele powiedziano na ten temat. Osoba zależna może nie być tego świadoma, ale mimo to gryzie ją to od środka. Zatem to przyciąganie przybiera formę świadomego „pragnienia”, które zwykle pojawia się w dość późnych stadiach choroby. We wcześniejszych fazach atrakcyjność nie jest szczególnie świadoma, niemniej jednak osoba uzależniona już wymyśla powody, dla których używa, a myśli typu „jeśli nie używasz, to po co randkować” już pojawiają się, bez wykorzystania twojego nastroju pogarsza się, nudzisz się i pojawia się irytacja. Zainteresowanie narkotykiem objawia się ożywieniem podczas mówienia o zażyciu, oczy błyszczą, na twarzy osoby uzależnionej pojawia się specyficzny uśmiech. Nie jest w stanie przewidzieć konsekwencji wypicia pierwszej kropli alkoholu lub narkotyku. Nie jest w stanie uwzględnić bogactwa bolesnych doświadczeń, ani swoich, ani cudzych. W tym doświadczeniu pojawiają się objawy odstawienia, kace, straty, cierpienie bliskich, ale mózg uzależnionego potrafi to wszystko wypchnąć za psychologiczne mechanizmy obronne, nie widzieć, nie brać pod uwagę i ciągle na nowo dawać przyzwolenie na używać. Alkoholik lub narkoman może długo prowadzić wewnętrzny dialog, a potem nagle, nie rozumiejąc, jak nagle, nagle rezygnując ze wszystkiego, namawia się do upicia się lub zastrzyku. Bez substancji psychoaktywnej osoba uzależniona nie jest w stanie osiągnąć naprawdę dobrego stanu ani przetrwać kłopotów. Mechanizmy radzenia sobie zostają osłabione, zdolność do czystej radości zostaje utracona. I to jest zrozumiałe: to, co nie jest trenowane, zanika. A aparat biochemiczny mózgu zostaje zakłócony. W efekcie pojawia się napięcie wewnętrzne, depresja i niezadowolenie z życia. Osoba uzależniona przypisuje te nieprzyjemne doświadczenia okolicznościom zewnętrznym: problemom w pracy, złej żonie, złym szefom i rozwiązuje je w zupełnie innej przestrzeni – w przestrzeni złudzeń, za pomocą substancji psychoaktywnej. Można zgodzić się z każdym twierdzeniem narkomana o życiu, ale po co rozwiązywać te problemy za pomocą? Tak, tylko dlatego, że istnieje pragnienie, a także dlatego, że jest to znajoma ścieżka, o innych już dawno zapomniano. Ale w jaki sposób dana osoba znalazła się na tej ścieżce? Dla niektórych może to być wiele przyczyn; inne, inne przekonania narkogenne. Narkogenne - prowadzące do uzależnienia Wiele przekonań wchłanianych od wczesnego dzieciństwa ma wyraźnie wyraźną orientację alkoholową. Cóż, oczywiście, to święto, goście zbierają się, alkohol jest stawiany na stole jako niezbędny atrybut. Potem grupa młodzieżowa, gdzie „normalni chłopaki” piją, a potem opowiadają sobie, kto z kim się upił i jakim z siebie idiotą później wyszedł, i wydaje się to bardzo zabawne… zwłaszcza jeśli nie ma już o czym rozmawiać. No to pracuj, ten, kto nie pije, nie jest jednym z nich, „ale nie jesteś Rosjaninem czy coś”. Tak rodzi się przekonanie, że życie bez alkoholu jest wadliwe, że „normalny” człowiek, „prawdziwy mężczyzna” pije bez przerwy. Ten, który wypił więcej, jest fajniejszy. „Narkotyki są dla elity”, „Kto nie spróbował, nic nie rozumie”, „Wszystko trzeba w życiu spróbować”, „Teraz haju już wszyscy próbowali” – często można usłyszeć wśród młodych użytkowników narkotyków. Najbardziej podstępną rzeczą jest to, że te przekonania nie są uznawane za przekonania, które mogą być takie czy inne. Wydają się czymś absolutnym danym, niepodważalnym, zdają się być faktem niezmiennym. Siła tłumu jest wielka. „Czy nie jestem taki jak wszyscy inni, czy co?” To wręcz tragiczne nie być „jak wszyscy”. Wpływy kulturowe. Problem przekonań wiąże się z innym problemem: wpływami kulturowymi (czy raczej pseudokulturowymi), tradycją. W naszej kulturze