Od autora: Samotność... Kto z nas choć raz w życiu nie doświadczył tego przytłaczającego, wyniszczającego i rozpaczliwie nie do zniesienia uczucia? Kiedy wydaje się, że nie ma już nic przed sobą i nie ma w tym żadnego sensu... Ale czy samotność naprawdę jest tak beznadziejna i ponura? Przecież musi być w tym jakiś sens, jak we wszystkim, co nas spotyka. Skąd się bierze, jaka jest jej natura, czy można ją zapanować i znaleźć w niej jakieś pozytywne strony? Proponuję wspólnie zastanowić się nad tym tematem... Ktoś mógłby powiedzieć: jak w naszym hiperkomunikatywnym świecie można rozmawiać o samotności? Inny powie, że samotność jest plagą naszego społeczeństwa. I obaj będą mieli rację. Samotność to stan wewnętrznej pustki, kiedy dochodzi do utraty wewnętrznej harmonii i relacji ze światem, co może prowadzić do wrogości, zazdrości, zmęczenia, apatii, depresji i innych zaburzeń psychicznych, które często słyszę na sesjach: Jestem samotny, nikt mnie nie rozumie, ja nie żyję własnym życiem... Człowiek staje się samotny, gdy rozumie i uświadamia sobie niższość swoich relacji z innymi ludźmi, na przykład w jakimś dla niego ważnym aspekcie. Jeśli do tego dodać niską samoocenę (Samoocena to ocena samego siebie, swoich możliwości i pozycji statusowej wśród innych ludzi. Od poziomu samooceny zależą relacje danej osoby z innymi i jej krytyka siebie), wówczas możemy już mówić o utracie własnej identyfikacji. W rezultacie pojawia się poczucie opuszczenia, bezwartościowości, opuszczenia i głębokiej depresji. I dalej w dół, do utraty poczucia własnej wartości. Rozważmy kluczowe punkty problemu samotności. Przyczyn samotności należy przede wszystkim szukać w sobie, a nie na zewnątrz. To jest główny błąd, jaki człowiek popełnia w życiu. Wydaje mu się: jak tylko zmieni tę nędzną pracę, ten nędzny zespół, i wszystko będzie dobrze. Ale nie możesz uciec od siebie. I to jest drugi błąd: odrzucenie własnego wewnętrznego autoalienacji. O niskim poczuciu własnej wartości już mówiłem. Następnie pojawia się kontrast między obrazem wewnętrznym, sobą (jak dana osoba prezentuje się we własnych oczach) a obrazem, jaki ma w oczach otaczających ją osób. Rozbieżność pomiędzy tym, jak podmiot chce działać, a jak powinien postępować. W innym scenariuszu, gdy jednostka mimo wszystko decyduje się na samopoznanie – poszukiwanie i akceptację swojego prawdziwego „ja”, kiedy jest gotowa odkryć swoje prawdziwe możliwości, zdolności, cechy - zaczyna odchodzić od żądań społecznych, aby „być jak wszyscy” i ryzykuje, że zostanie pozostawiony sam. Co robić? Powtarzam, we współczesnym społeczeństwie samotność jest zjawiskiem uniwersalnym. Treść doświadczenia samotności wypełniona jest doznaniami z wczesnego dzieciństwa i późniejszymi wydarzeniami życiowymi. Proces powstawania samotności przebiega w kilku etapach: Społeczeństwo, reprezentowane przez rodziców, nauczycieli, zasady postępowania, zmusza jednostkę do zachowań zgodnych ze społecznie uzasadnionymi wzorcami zachowań, które ograniczają jej wolność i tłumią jej istotę twórczą. Dlatego pojawia się sprzeczność między wewnętrznym prawdziwym „ja” człowieka a przejawem jego „ja” w relacjach z innymi. Może to prowadzić do utraty sensu życia. Osoba staje się samotna, gdy po usunięciu barier dla swojego prawdziwego ja nadal myśli, że odmówi się mu bliskiego i ciepłego kontaktu z innymi, ponieważ nie jest taki jak oni on jako osoba niezależna, kreatywna wpada w błędne koło. Człowiek jest pewien, że jego prawdziwe, żywe ja zostanie odrzucone przez innych, zamyka się w sobie, pogrąża się w swojej samotności i, aby nie zostać odrzuconym, nadal odgrywa rolę, która nie jest jego, cudzą, w rezultacie niszczy i zatraca się. Istnieją wspólne przyczyny w świecie zewnętrznym, które wpływają na to, że z każdym dniem coraz więcej ludzi zaczyna odczuwać to gorzkie poczucie samotności: W polu moralnym niszczone są tradycyjne wartości. Ludzie się boją