Pogrzeb. Odprowadzają ojca rodziny w jego ostatnią podróż. Wdowa opowiada historie o tym, kim był dla niej jej mąż, dzieci prześcigają się w pamiętaniu o wyjątkowości ojca, wnuki pokazują zabawki pozostałe po dziadku, podarowane im w chwilach szczególnej miłości. Siostry i bracia zmarłego są ponurzy i nie robią nic innego, jak tylko jedzą ogórki. Przy stole jest dużo smutku. Ale jest też wiele wspomnień, ciepłych, tworzących odpowiedni nastrój żałoby. Ale jeśli staniesz się niewidzialny i wysłuchasz, co mówią „bez mówienia”, zrozumiesz, że nawet przy stole pogrzebowym wszyscy nadal żyją swoim życiem. Jest rozmowa o tym, że jedzenie jest niesmaczne, że lepiej byłoby zostać w domu, że sukienka jest niewygodna, że ​​muszę wziąć wolne w pracy, że wdowa nie jest specjalnie zmartwiona. A sama wdowa nie robi nic innego, jak tylko martwi się przekąskami i alkoholem. W hospicjum jest wielu ludzi, którzy wkrótce przekroczą granicę i opuszczą ten świat. Codziennie do chorych przychodzą bliscy. Przynoszą coś, rozmawiają o czymś ze swoimi ludźmi i z obsługą. Taki smutek. Wszyscy rozumieją, że wkrótce nadejdzie czas pożegnania. Ale jeśli wnikniesz w przypadkowe myśli tych, którzy przychodzą, zrozumiesz, że każdy nadal żyje własnym życiem. Myśli o dzieciach, przed powrotem do domu chce wpaść do kawiarni na kawę, o tym, że ostatnim razem zadawał lekarzowi głupie pytanie, w co chorego pochować. Polina pobiegła do pracy matki. Wbiegła do środka i od razu zaczęła krzyczeć, obwiniając o coś matkę. Oczywiście dziecko upadło, kolano mu zakrwawiło, sukienka była brudna. Matka przycisnęła Polinę do niej i przez głowę przemknęło jej: nic nie może wyprać sukienki, szef znowu rzucał uwagę, że dziecko jest w pracy. Jest wiele sytuacji, kiedy nagle zdajesz sobie sprawę, że oprócz smutku przez głowę krążą Ci inne rzeczy. Na przykład, jak wyglądasz, co powiedziałeś, z czego będziesz żył. Można też potępiać zmarłego, chorego, złościć się na niego, że swoim stanem odbierają zdrowy kawałek życia. A potem robi się jakoś niezręcznie nie poddać się całkowicie żalowi, mieć czas na własne życie, chcieć być wolnym od wszystkiego. A ty się zawstydzasz i ukrywasz swoje myśli. A więc najciekawsze jest to, że warto myśleć o sobie, analizować inne aspekty, w związku z załamaniem jednego z nich. To słuszne i naturalne martwić się o swojego chorego męża i myśleć, co się stanie, jeśli coś mu się stanie i będziesz potrzebować pieniędzy. Nienawidź swojego męża za spowodowanie takich problemów. Jest to normalne. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie ludzkie przejawy są normalne. Wszystko inne jest naszą reakcją. Ale każda reakcja, jaką mamy, jest normalna. Dążenie do bycia nadczłowiekiem nie jest normalne. Zaprzeczanie temu, co jest w Tobie naturalne, nie jest normalne. Wszystko inne jest w porządku!