Od autora: Artykuł o poczuciu złości. Przydatne właściwości gniewu. Uczucie złości pojawia się w momencie, gdy określona potrzeba nie jest zaspokojona. Mówiąc najprościej, chcemy czegoś, ale nie możemy tego dostać. Może się to zdarzyć w sytuacjach niedoboru. Na przykład, jeśli brakuje mi uwagi ukochanej osoby. Lub w sytuacji nadmiaru. Na przykład, jeśli mam do jakiejś osoby wiele wdzięczności, ale ona zabrania mi jej wyrażania. Uczucie złości może mieć różne stopnie – niewielka złość nazywana jest zwykle irytacją, kolejnym poziomem jest sama złość, wtedy się o tym mówi złość, a potem wściekłość. Ale to wszystko, niezależnie od słowa, jest w istocie gniewem. We współczesnym świecie nieprzyzwoite jest złościć się. Powody doświadczenia prawnego i wyrażania złości są uregulowane i ponumerowane. Jest ich całkiem sporo i jeśli przyjrzysz się uważnie, zauważysz, że „pozwolenie” na złość jest niejako dawane danej osobie w zależności od celów i wartości grupy, do której dana osoba należy. Każdy w grupie, który ma moc oddzielenia „sprawiedliwego gniewu” od „nieprawego”, otrzymuje ogromną moc. Właściwie teraz może skierować całe niezadowolenie ludzi, całą ich irytację w kierunku, w którym potrzebuje. I nie ma znaczenia, że ​​w rzeczywistości złość tych osób nie jest powiązana z celem, do którego dąży grupa. Mężczyzna, który rano jest zły na żonę, ale powstrzymuje się od uświadomienia sobie tego (bo stara się żyć w „dobrej” rodzinie), wieczorem jest bardziej prawdopodobne, że znajdzie się na jakimś spotkaniu protestacyjnym Kobieta która zabrania sobie złościć się na swoje dzieci (chce zostać „idealną” mamą), będzie lepsza od innych kolegów z pracy w „rozdzieraniu” konkurentów w negocjacjach. Istnieje pewna ogólna tendencja, która nakazuje „nie złościć się”. nad drobnostkami.” To pozornie nieszkodliwe wezwanie kryje w sobie jeszcze jedno, nieoczywiste znaczenie – należy złościć się z jakiegoś innego, większego i godniejszego powodu, aby zdać sobie sprawę z nieprzyjemności i niebezpieczeństwa takiego stanu rzeczy, powinniśmy wrócić do początku i przypomnieć sobie że gniew zawsze pojawia się tylko w jednym przypadku - potrzeba człowieka nie jest zaspokojona. Innymi słowy, złość jest wskaźnikiem, lampką sygnalizacyjną, która po prostu powiadamia, że ​​należy coś poprawić na styku ciała z otoczeniem, aby przywrócić utraconą równowagę. Oprócz ostrzeżenia, gniew jest także energią uwalnianą przez ciało w celu dokonania jakiejś ważnej zmiany. Zatem jeśli gniew zostanie zablokowany (nie można go tylko wyrazić, ale także urzeczywistnić), osoba traci zdolność do siebie -regulować. Można to porównać do samochodu, w którym nie działa ani jedno urządzenie. Może kontynuować jazdę przez jakiś czas, ale prawdopodobieństwo wypadku lub nagłego zatrzymania (brak paliwa) gwałtownie wzrasta. Zakaz wyrażania złości można zorganizować na różne sposoby. Zakaz przez strach (groźba kary), zakaz przez poczucie winy („kiedy się złościsz, ranisz matkę”), zakaz ze wstydu („jaki jesteś brzydki, kiedy się złościsz, obrzydliwie jest na ciebie patrzeć”) Ostatnia metoda jest moim zdaniem najskuteczniejsza. Osoba doświadczająca silnego wstydu, zauważając jedynie budzącą się w sobie złość, w końcu będzie próbowała całkowicie przestać ją zauważać. Wstyd to nieprzyjemne doświadczenie. Nawet jeśli nikogo nie ma w pobliżu, sprawia to, że człowiek doświadcza bólu i cierpienia. Stłumiony, nieświadomy gniew szuka nowej formy. Na przykład osoba może skierować złość na siebie. Lub wyrażaj złość wobec innych ludzi, ale w formie, która jest prawie niemożliwa do rozpoznania jako złość. „Agresywna opieka”, „dusząca miłość”, „zła ofiara” - wszystko to są nazwy „zmutowanego” gniewu, moim zdaniem, zmutowane formy obejmują także gniew fanatyka. W tym przypadku osoba nie zdaje sobie sprawy, która z jej indywidualnych potrzeb zostaje zawiedziona. Zamiast tego kieruje się superideą, która podpowiada mu, że jeśli nie pokona swoich „wrogów”, on (i zwykle cały świat) znajdzie się w wielkim niebezpieczeństwie. Obcy (czasami.