Nieprzeżyte emocje pozostają w strukturze osobowości w postaci zachowanych min emocjonalnych, które wyznaczają traumy z dzieciństwa... Napisałem ten artykuł bardziej w celach edukacyjnych niż terapeutycznych. Chcę porozmawiać o związkach w parze: najzwyklejszym związku między dwojgiem bardzo zwyczajnych ludzi. O tym, jak sprawić, by te relacje były bardziej przyjazne środowisku dla siebie i drugiej osoby Aby zilustrować kontakt dwojga osób w parze, posłużę się metaforą osobowości jako pola minowego. Dlaczego mój? Przez miny mam na myśli traumy emocjonalne o różnym stopniu nasilenia, które moim zdaniem nieuchronnie obecne są na „terytorium osobistym” każdego człowieka. Przede wszystkim mówimy o traumach, które powstają w bliskich relacjach w dzieciństwie z osobami znaczącymi dla dziecka. Tego rodzaju trauma nieuchronnie pojawia się w relacjach rodzic-dziecko. Nawet najbardziej ostrożnym i kochającym rodzicom trudno jest nie „zepsuć” swoich relacji z dziećmi. Zbyt wiele potrzeb jest „przywiązanych” do postaci rodziców, między rodzicem a dzieckiem istnieje zbyt duży dystans emocjonalny. W takiej sytuacji pomiędzy dzieckiem a rodzicem mogą pojawić się bardzo silne emocje (niepokój, złość, wściekłość, wstyd, strach). W rezultacie nie wszystkie silne emocje mogą być doświadczone i przeżywane przez dziecko. Część z nich pozostaje w strukturze jego osobowości w postaci zachowanych min emocjonalnych, będących śladem traum z dzieciństwa. Traumy te, powstałe początkowo w bliskich relacjach (dziecko-rodzic), najczęściej aktualizują się w bliskich, ale już dorosłych relacjach (partner-partner). Dwie osoby, które weszły w związek, zbliżając się emocjonalnie i fizycznie, nieuchronnie wchodzą w kontakt ze swoimi osobistymi polami i natrafiają na wzajemne kopalnie emocjonalne. W wyniku takiego „zderzenia” dochodzi do aktualizacji silnych emocji i następuje eksplozja emocjonalna . Eksplozja emocjonalna niszczy kontakt i wyrzuca partnerów na bezpieczną emocjonalnie odległość. Aby ponownie zbliżyć się do siebie, będą potrzebować czasu i wysiłku. Musisz „wylizać rany” i przywrócić zaufanie do partnera, który sprawił ci ból emocjonalny. Za każdym razem staje się to coraz trudniejsze. Odbudowa zaufania nie jest łatwa. W zwykłej parze partnerzy z reguły nie znają dobrze terytorium swojego pola minowego i nie mają pojęcia o terenie swojego partnera. W rezultacie, nieustannie napotykając emocjonalne miny, ludzie intuicyjnie wybierają bezpieczny dystans, rezygnując z bliskości i intymności w relacjach. Po jakich przejawach możemy ocenić, że weszliśmy na emocjonalną minę. Świadczy o tym reakcja emocjonalna, która pojawia się w kontakcie nieodpowiednia siła bodźca, który ją powoduje, i prowadzi do czasowego przerwania kontaktu między partnerami. Ważna jest tu właśnie ta rozbieżność między bodźcem a reakcją. Mały bodziec może wywołać silną reakcję emocjonalną u drugiej osoby. Bodźcem detonującym może być dowolna interwencja partnera: słowo, uwaga, ocena, intonacja, mimika, spojrzenie. Jednocześnie osoba spotykając się ze swoją emocjonalną miną, najczęściej spotka się z doświadczeniami odrzucenia, dewaluacji, porównania. Istnieją różne rodzaje min: (w zależności od siły reakcji emocjonalnej): - miny lekkie. Kiedy „nadepniesz” na nie, pojawiają się uczucia, takie jak uraza i złość. Miny takie nie wyrzucają na odległość dotkniętego partnera, a sytuacja emocjonalnego wyobcowania może nie trwać długo: od kilku minut do kilku godzin - miny ciężkie; W takim przypadku uczucia urażonego partnera będą silniejsze: wściekłość, złość, nienawiść. Dystans emocjonalny jest tu znacznie większy, a chłód emocjonalny może trwać dniami i miesiącami – bardzo ciężkie miny. „Wchodząc” na te miny, człowiek zostaje znieczulony i traci wszelką wrażliwość. Pochowane są tam bardzo silne, trudne do zniesienia uczucia – wstyd, silny strach, wstręt. Ze względu na swoją toksyczność i nietolerancję dla człowieka są one głęboko zakopane i wypełnione dużą warstwą betonu. W