O samookaleczeniu: Czasami u naszych znajomych, przyjaciół, dzieci widzimy „ślady” pozostawione przez ból psychiczny na ciele. Pierwszą reakcją jest niezrozumienie i przerażenie. Wydaje się, że to wszystko ma na celu „przyciągnięcie uwagi”, „ukaranie mnie za to, że jestem złą matką”, „skłonienie mnie do zrobienia tego, o co mnie prosi”. dobrowolnie” popada w samotorturowanie i chcę nadać temu jakiś sens, często kojarzony z przedmiotem, na który można oddziaływać. Chciałabym rozważyć takie sytuacje, gdy przedmiotem i podmiotem jest sam człowiek i jego ciało – scena, na której rozgrywa się dramat, Matthias Hirsch wyróżnił 3 funkcje takiej przemocy wobec własnego ciała: Ciało jest pewnym obiektem (mama, tata, mąż, żona, dziewczyna), w stronę którego skierowana jest agresja. Tutaj mówimy o takiej ochronie jako „identyfikacja z agresorem”: kiedyś, jako dziecko, człowiek został poddany agresji ze strony znaczącego dorosłego, w takiej postawie wobec dziecka miłość i agresja przeplatają się i stają integralnymi elementami, dzięki czemu później takie dziecko może przejawiać taką postawę miłość-agresja zarówno wobec bliskich, jak i wobec samego siebie. Inaczej mówiąc, jest to znany model „miłości i troski”, wywodzący się z dzieciństwa. Inny wynika z pierwszego punktu: ciało lub część ciała (nadgarstki, wewnętrzna strona ud). poprzez gwałtowny wpływ reprezentuje matczyny obiekt, który jest tutaj, w pobliżu i może uspokoić: ciepła krew spływająca po skórze podczas samookaleczenia. Od osób, które doświadczyły samookaleczenia, słyszymy: „W ten sposób czuję, że żyję”. bólu tworzy się poczucie własnej granicy: gdzie jestem, a gdzie mnie nie ma. W tej sytuacji taka granica tworzona jest w sposób sztuczny i bolesny4. Doprowadzić może dysocjacja, oddzielenie ciała od duszy. na to, że ból przeznaczony dla psychiki, ból psychiczny przenosi się na ból cielesny; Wyrzuty kierowane do osoby przez bliskich, wyrzuty sumienia przenoszą się na ciało, okaleczając je, uszkadzając, przez co następuje zarówno samokaranie, jak i ulga w bólu psychicznym. Jak wszystko, co dotyczy traumy psychicznej, przyczyny takiego zachowania są indywidualne i nie znajdziesz dwóch identycznych cierpień. Możliwe źródła tego zachowania: Hirsch zauważa, że ​​w rozwoju dziecka duże znaczenie przywiązuje się do ciała i fizyczności (myślę, że nie dziwi Cię już, że szukamy źródeł wszystkich problemów w dzieciństwie?) W pierwszych latach życia matka jest obiektem, który tworzy nasze granice mentalne i fizyczne, jest źródłem radości i smutku, odpowiada za doświadczenia przedwerbalne, przedsymboliczne, które opierają się właśnie na dotykowy, kontakt skóra do skóry Jeśli matka jest przygnębiona, pogrążona w żałobie, w innych doświadczeniach (nie zapominaj, że matka to też osoba) trudniej jej jest poradzić sobie ze swoimi funkcjami. Wtedy dziecko może spróbować wziąć w nich udział dla siebie. Być może widziałeś, jak małe dzieci potrafią uderzać głową o ścianę lub łóżeczko albo wykonywać inne pozornie bolesne manipulacje swoim ciałem. Czasami dzieci kołyszą się całym ciałem, aby się ułożyć, jak mogłaby to zrobić matka. W takich sytuacjach dziecko staje się własną matką. Na jednej z winiet Hirscha pacjentka, która została zgwałcona, mówi: „To tak, jakby ktoś siedział we mnie. .” dwie osoby: jedna pilnuje, żeby nikt mnie nie skrzywdził, a druga zadała mi ten ból – krzywdzę siebie, bo w pobliżu nie ma nikogo, kto by mi zadał ten ból. W tej sytuacji ciało jest skazane na agresję wobec obiektów, które kiedyś spowodowały jego cierpienie, a druga jego część potępia ją za to, że jest na tyle słaba, że ​​zrobiła to ponownie. Warto zauważyć, że po akcie samookaleczenia następuje wstyd, że ta osoba znowu to sobie zrobiła, miłość i agresja, przyjemność z pozbycia się bólu i goryczy ze sposobu, w jaki to osiągnięto, przeplatają się. W tej winiecie wyczuwamy pewną beznadziejność, błędne koło: kiedy konflikt emocji, poczucie winy, wstydu, samotności, wtedy będą mogły zostać podjęte próby.