Od autora: Często pesymizm jednego zaraża wielu. Ale bywa odwrotnie: łyk cudzej apatii otrzeźwia, podnieca, budzi do działania po prostu z ducha sprzeczności! Posmakuj mojego pesymizmu i wypluj go wraz ze swoją melancholią. Niech ci się uda :) Nie wiem, czym jest miłość. Prawdopodobnie od tego powinniśmy zacząć. Nie wiem, co to jest „miłość”. Kto wie? Puszkin? W jego poezji miłość łączy się ze smutkiem i cierpieniem. „...Nie wiesz, jak bardzo kocham, nie wiesz, jak bardzo cierpię”. „Wybaczysz mi sny o zazdrości...” „ …Nie chcę Cię niczym zasmucać.” „Nie chcę Cię zasmucać.” Kochana: może jeszcze miłość” „...I życie, i łzy, i miłość” „Pamiętam cudowna chwila...” „Męka mojej miłości jest mi bliska – pozwól mi umrzeć, ale pozwól mi umrzeć kochając!” „Pożądanie” Tołstoja? Wyraźnie ukazuje związek pomiędzy miłością i aktywnością. Miłość według Tołstoja objawia się w działaniu: „Kochać to... czynić to, czego chce Bóg...” „Ewangelia dla dzieci” „...uczucie miłości jest przejawem aktywności jednostki , podporządkowana racjonalnej świadomości” „O życiu” „Jeśli masz siłę działania, to niech twoje działanie będzie kochające…” „Krąg czytelniczy – 24 maja” Może Szekspir? W jego myślach o miłości pojawia się wyrachowanie: „Nawet przysięgi kochanków nie są droższe niż przysięgi karczmarzy. Oboje przypieczętowują fałszywe rachunki”. mierzyć” „Antoniusz i Kleopatra”, Antoniusz „Wtedy istniejemy osobno, abym mógł docenić urok piękna i abyś usłyszał Pochwałę, której tylko ty jesteś godny” Sonet 39 „Ten, który sprzedaje uczucia to ten, który wystawia na światło całą swoją duszę” Sonet 102 W ogóle u autorów tekstów wszystko jest w jakiś sposób przygnębione, pracochłonne i wartościujące. Oczywiście jest to pogląd jednostronny! Ale taki jest mój nastrój w tej chwili. To smutne... Co tam mają fizycy? Nagle... No może nie zabawniejsze, ale bardziej zrozumiałe. Ale nie oprowadzę Cię po całym układzie hormonalnym. I rozumowanie: czy powinowactwo atomu do elektronu można uznać za energię miłości? Posłużę się po prostu ratunkiem: Wikipedia. „Miłość to uczucie charakterystyczne dla danej osoby, głębokie przywiązanie do innej osoby lub przedmiotu, uczucie głębokiego współczucia”. Zatrzymam się przy tej definicji, gdyż E. Fromm uważał miłość za rozwiązanie egzystencjalnej dychotomii. Miłość jest więc uczuciem. Moje odczucia, mój stan wewnętrzny, tj. coś pierwotnie utworzonego przeze mnie i należącego do mnie. Komu zatem zapłacić, jaką cenę... I za co? Więc. Jakoś znowu się pogubiłam... Któregoś dnia koleżanka podzieliła się ze mną swoją wizją: „We współczesnym świecie miłość nazywana jest namiastką sentymentalizmu, poświęcenia i masochizmu”. Podobało mi się to wtedy, podoba mi się też teraz. Bo tak jest łatwiej. Łatwiej jest osobie, która przeżyła połowę życia, ale nadal nie otrzymała żadnego uczucia, doznania, a tym bardziej zrozumienia. To tylko pragnienie, coś czuję... Ucieleśnienie naszych pragnień zawsze wiąże się z kosztami energii. Łatwiej powiedzieć: z inwestycjami gotówkowymi. Oto ona – punkt wyjścia do logicznego rozumowania. Za realizację pragnienia trzeba zapłacić, a cena z reguły jest znana z góry. Czy chcesz miłości? Jaką cenę jesteś skłonny zapłacić? Co podarujesz swoim bliskim, przyjaciołom, znajomym, aby być kochanymi? Przecież chcesz? Chcę... Wygląda na to, że samo chcieć nie wystarczy... Co dasz? Nie wiem... Może czas swojego życia spędzisz na nich wszystkich?.. Nie za drogie?..