Wracając do specyfiki psychoterapii dialogowo-fenomenologicznej w zestawieniu z matczynym paradygmatem podejścia Gestalt, zwrócę uwagę na to, co następuje. W najbardziej ogólnej formie celem terapii Gestalt jest przywrócenie zdolności do twórczej adaptacji. Psychoterapia oparta na doświadczeniu przesuwa nacisk terapeutyczny z adaptacji na witalność. Można powiedzieć, że poczucie Życia na koniec terapii jest dobrym wskaźnikiem jej skuteczności. Z tego powodu jeden z najważniejszych corocznych projektów w ramach społeczności zawodowej psychoterapii dialogowo-fenomenologicznej nosi nazwę „Risking Being Alive”. Co to znaczy żyć? Oznacza to poddanie się przepływowi doświadczeń, poczucie naturalności w terenie i w efekcie nasycenie życia witalnością i smakiem. Osoba z reguły ma wrażenie, że żyje, a nie istnieje. „Ale co to wszystko oznacza dla prośby klienta, który chce pozbyć się bardzo specyficznych i dokuczliwych objawów?” – mogą zapytać przeciwnicy psychoterapii. Psychoterapia dialogowo-fenomenologiczna nie jest nastawiona na objawy, nie oznacza to jednak, że terapeuta w tym modelu lekceważy prośbę klienta. Nie, wcale. Być może w momencie, gdy klient zgłaszał się na psychoterapię, w jego życiu nie było nic ważniejszego niż objawy. Prawdopodobnie wokół nich toczyło się całe jego życie. I już ten fakt wystarczy, abyśmy uszanowali prośbę klienta, ale jednocześnie terapeuta dialogowo-fenomenologiczny zawsze pamięta, że ​​psychoterapia, którą się zajmuje, nie jest kulturą problemów, ale kulturą witalności. I uznając wagę prośby i cierpienia klienta, terapeuta staje się coraz bardziej zainteresowany Życiem klienta - nie tym, co go boli, ale tym, jak żyje, kiedy czuje ból. Pomimo zewnętrznego podobieństwa w zachowaniu terapeuty, zgodzisz się, że istnieje ogromna różnica w tych pozycjach. A jeśli do tej pory własne Życie klienta nie było zbyt ciekawe, to z biegiem czasu, zauważając, jak interesuje się nim druga osoba, on także zaczyna je traktować z większym szacunkiem. Zgadzam się, to już dużo. Ale dalej - więcej. Pamiętajcie, kiedy mówiłem o naturze doświadczania, argumentowałem, że każdy symptom jest konsekwencją i sposobem odmowy doświadczenia. Tak więc, coraz bardziej interesując się swoim Życiem, osoba z sesji na sesję zaczyna go doświadczać coraz pełniej. W ten sposób gleba, w której wcześniej zakorzeniły się objawy, po prostu rozpuszcza się pod nimi. Doświadczenie zastępuje objawy. Tutaj możliwa jest tylko alternatywa – albo symptom, albo doświadczenie. Jak dotąd prawie wszyscy moi klienci wybrali i wybierają doświadczenie, mimo że jest to bardzo, bardzo trudna droga, czasami przechodząca nie tylko przez radość, inspirację i zachwyt, ale także przez ból, wstyd, poczucie winy, złość , wstręt, wspomnienia strat, przemocy itp. Psychoterapeuta dialogowo-fenomenologiczny przypomina mi osobę, która widząc budynek, nad którego pompatyczną fasadą frontową wypisana jest lista objawów, na które cierpią jego mieszkańcy, przechodząc obok głównej wejście i kłaniając się mieszkańcom, kieruje się prosto do tylnego wejścia, nad którym widnieje napis „Życie” na wytartym, starym, krzywym znaku. Jest tam zamknięte i nikt mu jeszcze nie otwiera. Ale tam urządza swoją siedzibę, sprawia, że ​​jest przytulnie i daje mieszkańcom sygnały o swojej tu obecności. Ponieważ jest on tu naprawdę zainteresowany, z biegiem czasu sami mieszkańcy, przyglądając się tej dziwnej postaci, zaczynają zbliżać się do tylnego wejścia, sprzątając gruz ze starych mebli i sprzętów gospodarstwa domowego. Spotykają się na wyjściu. Najciekawsze jest to, że tablica nad głównym wejściem ciągle się zmienia. Cuda Życia, a właściwie cuda Pola, wiesz.