Od autora: Artykuł powstał na podstawie artykułu o mojej drodze zawodowej jako trenera-konsultanta, który napisałem w 2009 roku na prośbę pracowników firmy portal szeroko znany w świecie szkoleniowym. Artykuł poświęcony 20-leciu rosyjskiego rynku szkoleniowego i opublikowany na portalu pt. „Kiedy Twoi absolwenci piszą książki i tworzą skuteczne firmy szkoleniowe, a organizacje klientów idą do przodu – to najlepsza nagroda”. To nie przypadek, że zwrócili się do mnie – miałem wtedy 18 lat praktyki i 12 lat szkolenia psychologów-konsultantów i trenerów biznesu według międzynarodowych standardów i miałem o czym rozmawiać. :) W 2011 roku obchodzę 20-lecie praktyki trenerskiej. W związku z tym zwracam uwagę na zaktualizowaną i najpełniejszą wersję mojej biografii zawodowej. Moja historia to mała osobista opowieść o relacji między rynkiem a człowiekiem. Chodzi o to, jak rynek (a ściślej zamieszkujący go ludzie i organizacje) pomaga profesjonalistom w rozwoju, a profesjonalista wpływa na rozwój rynku Rosyjski rynek szkoleniowy i trening jako metoda psychologii praktycznej i pracy grupowej mają wiele źródeł, które zasilają ich nowymi pomysłami i technologiami, technikami i ćwiczeniami. Wymienię tylko kilka z nich.1. Pedagogika „ludowa” Na przykład opowiadanie baśni i legend, a także zabawy plenerowe, w tym ludowe zabawy plenerowe dla dzieci. Na przykład „Smok gryzie swój ogon” (doskonale stosowane podczas treningów integracyjnych).2. Klasyczne i alternatywne technologie pedagogiki i psychologii W szczególności - wychowanie i rozwój dzieci w placówkach wychowania przedszkolnego i w szkole za pomocą gier opartych na opowieściach i odgrywaniu ról. Na przykład, gdy dzieci w przedszkolu bawią się w budowniczych i lekarzy, a starsze dzieci w wieku szkolnym zajmują miejsce nauczycieli i dyrektorów podczas Dnia Samorządu.3. Edukacyjne gry biznesowe W szczególności dla studentów szkół wyższych: przyszłych nauczycieli, psychologów, ekonomistów i wielu innych. itp. Na przykład, gdy podczas szkolenia psychologów z podstaw poradnictwa psychologicznego symulowana jest sytuacja konsultant-klient.4. Treningi transformacyjne na rzecz rozwoju osobistego i treningi z nich wywodzące Na przykład trening Mind Dynamics Alexandra Everetta, który później stał się prototypem treningów EST, Lifespring, Actualizations 5. Metody i szkoły poradnictwa grupowego i psychoterapii grupowej Na przykład psychoanalityczne poradnictwo i terapia grupowa, grupowe poradnictwo gestalt i terapia gestalt, grupowe poradnictwo skoncentrowane na kliencie, psychodrama i odgrywanie ról i wiele innych.6. Stowarzyszenia, instytuty, szkoły, ośrodki zajmujące się systematycznym szkoleniem trenerów biznesu i liderów grup W procesie swojej formacji zawodowej i rozwoju jako trener (lider grupy) zetknąłem się niemal z każdym z tych źródeł. Właśnie o tym chcę opowiedzieć. Moja historia to krótka osobista historia o relacji pomiędzy rynkiem a człowiekiem. Chodzi o to, jak rynek (a dokładniej ludzie i organizacje, które go zamieszkują) pomaga profesjonalistom się rozwijać, a profesjonalista wpływa na rozwój rynku. Myślę, że dobre szkolenie to zawsze mieszanka doprawiona kreatywnością i wyobraźnia trenera. To jest wasza ciężka praca i praca tych wszystkich ludzi, od których się uczyliście i których nauczaliście, których naśladowaliście, a potem zapomnieliście naśladować i robiliście coś swojego... „...Pamięć mówiła: tak było …” Nietzschego 1991 Promień światła w królestwie myśli wojskowej. Ze szkoleniami zapoznałem się w 1991 roku. Byłem wówczas studentem III roku Wyższej Wojskowej Szkoły Pedagogicznej im. Marszałka Związku Radzieckiego SS Biryuzowa w Rydze, marzyłem o oficerskich pasach naramiennych i nie mogłem sobie wyobrazić, jak dramatyczne będzie moje życie i życie naszego wspaniałego kraju ( ZSRR) ulegnie zmianie w najbliższej przyszłości. Tak, oczywiście, kształciliśmy się na nauczycieli historii i psychologów (szkolenie w szkole umożliwiło uzyskanie dwóch specjalności), ale toistniała szkoła wojskowa. I my wszyscy, kadeci, doskonale rozumieliśmy, że w 1992 roku przyjdziemy do Strategicznych Sił Rakietowych (Strategicznych Sił Rakietowych) jako zastępcy dowódców jednostek, będziemy uczyć spraw wojskowych i kształcić „ulubiony personel” - prawie naszych rówieśników - wczorajszych uczniów i studenci Dążyliśmy do tego pomimo wielkiej odpowiedzialności (w wieku dwudziestu lat odpowiadać za życie kilkudziesięciu powierzonych Ci osób to nie żarty!) i byliśmy dumni, że jesteśmy „ludźmi rakietami”, elitą świata. Sił Zbrojnych Związku Radzieckiego. Nic dziwnego, że większość z nas studiowała dyscypliny „wojskowe” z większym szacunkiem niż „cywilne”. Ale pewnego dnia w szkole zetknęliśmy się z treningiem społeczno-psychologicznym. Nasza trenerka i autorka kursu, profesor Ekaterina Ivanovna Kapralova, zbudowała program tak kompetentnie, ściśle i bogato, że powstał efekt podwójnego czasu, a tematy były takie same. ciekawsze od siebie. Na początku bloku ćwiczenia samoregulacyjne – „Naucz się panować nad sobą”, następnie – „Wypracowanie sposobów dokładniejszego interpersonalnego postrzegania siebie nawzajem”, a następnie: „Podnoszenie poziomu samoświadomość w grupie” oraz „Badanie techniki socjometrii grupowej”; „Burza mózgów” i „Gra biznesowa „Przekaż wiadomość”. Oraz „na deser”: „Kształtowanie lustrzanego „ja-obrazu” (za pomocą gry „Mafia”) w połączeniu z „Zachowaniem człowieka w sytuacji konfliktowej”. Ponadto szkolenie odbywało się na kilku poziomach jednocześnie. Zrozumieliśmy, że to, czego nas uczono, przyda się w pracy i w życiu, otrzymaliśmy także krótkie uwagi metodyczne z cyklu „dlaczego tak, a nie inaczej” – abyśmy w razie potrzeby mogli sami poprowadzić podobne zajęcia . A wszystko to w 24 godziny akademickie Trzeba powiedzieć, że oprócz talentu trenera Ekaterina Iwanowna miała talent innowacyjnego nauczyciela! Jej wykłady i warsztaty z psychologii społecznej wywarły na mnie i na moich kolegach równie duże wrażenie, a nowość materiału była niesamowita. Przykładowo, aby w latach 1991-92 poznać podejście Gestalt dr. F. Perlsa i od razu na zajęciach wypróbować opracowane przez niego ćwiczenia świadomościowe – taki luksus był dostępny tylko dla nas i niewielkiej liczby studentów psychologii na Uniwersytecie najlepsze „cywilne” uniwersytety! Czy wiedziałam wtedy, że będę uczyć się u jednego z najsłynniejszych uczniów doktora Perlsa, dr Roberta Resnika i prowadzić szkolenia o charakterze Gestalt? W maju 1992 roku nasza legendarna szkoła (nie każdy instytut może pochwalić się 60-letnią historią) została rozwiązana z powodów politycznych (upadek ZSRR, Łotwa uzyskała niepodległość). A my, ostatni oficerowie, poszliśmy na swoje miejsca służby w latach 1992 - 1994. Kiedy nasze nogi odpoczywają. Szkolenie w wojsku Od czerwca 1992 do grudnia 1994 pełniłem funkcję zastępcy dowódcy kompanii do pracy oświatowej. Właściwie jako psycholog. Na początku – w obwodzie smoleńskim, potem – w Moskwie. Kiedy masz pod swoją komendą więcej niż 70 osób, zwykłej pracy nie ma końca (np. zapobieganie hazingowi, hazingowi). Starałam się jednak znaleźć czas zarówno na doradztwo, jak i zajęcia grupowe z elementami szkoleniowymi. Oczywiście z czystego entuzjazmu. Bardzo chciałem zapamiętać i wykorzystać to, czego mnie nauczono. Ale te mini-treningi były potrzebne nie tylko mi. Wojsko prawie zawsze wiąże się z poważną aktywnością fizyczną, jest służbą związaną z odpowiedzialnością i stresem. To życie w trudnych warunkach, z dala od domu. Nic dziwnego, że każda pauza, żart, śmiech, a zwłaszcza sytuacja w grze, przyczyniają się do małej zmiany i relaksu. W czasie wolnym od służby żołnierze chętnie uczestniczyli w zajęciach, które prowadziłem. Ludzie się nimi zainteresowali i dobrze zapłacili - wdzięczność i zaufanie. 1995 - 1997. Szkolenia dla dorosłych w kraju dzieci. I tylko dla dzieci. Po wyjściu z wojska w marcu 1995 roku zostałem zatrudniony w Alternatywnym Ośrodku Szkolnym „Łuczik” – jednej z pierwszych szkół prywatnych w Moskwie – jako nauczyciel.psychologia i historia w szkole podstawowej. Opracowałem własne programy dla klas 1-3 i zacząłem prowadzić lekcje. Szybko stało się jasne, że dzieci, niezależnie od tego, jak elokwentnym i interesującym byłbym wykładowcą, po prostu ziewałyby na moich zajęciach, gdybym nie wiedziała, jak włączyć je w proces uczenia się. Przestudiowałam kilka książek na temat aktywnych metod nauczania dzieci i rozpoczęłam prowadzenie zajęć w formie szkoleniowej. Reakcja dzieci była natychmiastowa! I nie chodzi tu nawet o wyniki w nauce moich przedmiotów, które wzrosły bardziej niż znacząco, najważniejsze jest to, że dzieci czuły, że są traktowane prawie jak dorośli, że są zapraszane na „wspólne odrabianie każdej lekcji”. Odgrywaliśmy role -zabawy na lekcjach historii oraz Omawialiśmy tematy historyczne, na lekcjach psychologii przećwiczyliśmy dziesiątki ćwiczeń rozwijających wyższe funkcje umysłowe. Z biegiem czasu moja popularność jako nauczyciela wzrosła tak bardzo, że wielu rodziców ponownie podpisało umowy na nowy rok szkolny, pytając najpierw, czy Aleksiej Leonidowicz będzie uczył także w przyszłym roku? A potem los ponownie połączył mnie ze szkoleniem dla dorosłych. Powiedzieć, że w Łuczyku ceniono technologie szkoleniowe, to mało powiedziane. W „Łuchiku” królowały szkolenia! Jedną z ważnych cech ośrodka było ciągłe podnoszenie kwalifikacji kadry, a przede wszystkim nauczycieli i wychowawców. Za darmo! Ale organizacja w to zainwestowała i zainwestowała znacznie. Każdego lata, wraz z zamknięciem przedszkoli i szkół na wakacje, rozpoczynała się szkoła letnia dla pracowników ośrodka. Trwało dziesięć dni i było zaplanowane i zorganizowane w taki sposób, aby było przydatne dla wszystkich. Ponadto wykładali tam najlepsi specjaliści z samego ośrodka. We współczesnym języku było to szkolenie w stylu „coachingowym”. Oprócz przekazania udanego doświadczenia i najnowszych technologii edukacyjnych, szkolenia prowadzone w szkole letniej przyczyniły się do rozwoju zespołu i rozwoju osobistego pracowników. To właśnie w szkole po raz pierwszy zetknąłem się z firmą Lifespring, a w niej najlepsza wersja. A Dasha Dorokhova (nauczycielka i pedagog) oraz Siergiej Pawłowicz Sergienko (dyrektor generalny ośrodka) stali się dla mnie przykładem profesjonalnych trenerów w tym podejściu. My, pracownicy, wiedzieliśmy, że od 1993 roku „Luchik” współpracuje z firmą szkoleniową „Wiosna Życia”, a sam Siergiej Pawłowicz osobiście ukończył szkolenia Wernera Erharda (ECT, wszystkie 4 etapy) oraz szkolenia „Wiosna Życia” do łącznie z programem przywództwa, który ukończyłem w maju 1995 roku. Nigdy nie zapomnę mojej pierwszej szkoły letniej. I ćwiczenie „królestwo głupich kroków” w czterdziestoosobowej grupie i wrażenia, jakie pojawiają się, gdy tak jak inni trzeba po raz czwarty przejść obok uczestników siedzących w kręgu, z zupełnie nowym, stu i dwudziesty pierwszy chód! I brawa w wyrazie wsparcia, i ten szczególny stan zaufania i poczucie, że jest się w zespole podobnie myślących ludzi, które nie zniknęło po szkoleniu, ale zostało przeniesione do życia i pracy po około roku pracy jako a nauczycielem, zostałem metodykiem i zastępcą dyrektora jednego z oddziałów ośrodka „Łuchika” na Sokole i rozpocząłem naukę w szkole letniej. W tym czasie zgromadziłem spore doświadczenie, a nauczyciele i pedagodzy z przyjemnością uczestniczyli w moich seminariach i szkoleniach. Teraz, po upływie czasu, wspominam „Luchika” jako pierwszy i jednocześnie doskonały przykład organizacji uczącej się. . Gdzie niemal równą wagę przywiązywano do pracy z klientami i pracy z pracownikami. I gdzie szkolenie było potężnym narzędziem do szkolenia, rozwoju i zarządzania. Jestem wdzięczny nieżyjącej już Marii Igorevnie Vereshchaginie, założycielce firmy Łuczik, za to, że „dostrzegła mnie” jako specjalistkę i dała mi możliwość wyrażenia siebie w zupełnie dla mnie nowej dziedzinie. Specjalne podziękowania dla Eleny Vladislavovnej Ivanovej, dyrektorki „Luchika” na Sokole, za lata ciekawej pracy zespołowej i mądrego przywództwa, a także moim uczniom – moim najważniejszym nauczycielom i oczywiście wszystkim ludziom „Luchika” z którego los mnie połączył 1997 - 2001. TestAkademia Jesienią 1997 roku zostałem nauczycielem w Instytucie Kształcenia Zaawansowanego na MGSU (dziś Państwowa Akademia Przekwalifikowania (GASIS)). W instytucie otworzył się nowy kierunek: przekwalifikowanie zawodowe na kierunku „Socjologia i Psychologia” dla osób z wyższym wykształceniem. Na studia przychodziły do ​​nas różne osoby, ale wszystkich łączyło jedno – chcieli jak najszybciej zdobyć dyplom, który dałby im prawo do pracy na kierunku psychologia. A taką szansę mieli – staż trwał nie dłużej niż 9 miesięcy. Wielu studentów to ludzie rozczarowani starym zawodem i próbujący odnaleźć się w nowym. Ale było wielu, dla których otrzymanie dyplomu było jedynie formalnością. Ci ludzie z reguły mieli za sobą ogromną liczbę różnych nieformalnych kursów i szkoleń: Lifespring, „fioletowe treningi”, NLP, Reiki i Oddychanie Holotropowe, Dianetyka i wiele, wiele więcej (pełna lista zajęłaby pół strony) A ponieważ uważali się za praktyków, a wielu z nich faktycznie praktykowało jako konsultanci i trenerzy, ale bez dyplomu zezwalającego na taką praktykę, pogrążył się w pewnym wewnętrznym konflikcie: myślisz o sobie jako o ekspertze, ale musisz się uczyć – i to. jest nieprzyjemne. I w rezultacie bardzo chcieli, żeby ktoś „zjeł na obiad” (zajęcia odbywały się wieczorem). Naturalnie, młody nauczyciel, czyli ja, wydawał mi się odpowiednim kandydatem. I tu ci „eksperci słuchacze” byli bardzo zaskoczeni, bo ich oczekiwania nie zostały do ​​końca spełnione: zamiast nauczyciela akademickiego wykładającego z podręczników i mającego książkowe rozumienie psychologii praktycznej, stanęli przed praktykiem, który był gotowy pokazać, że im się to udaje. jeszcze wiele musisz się nauczyć, możesz i powinieneś się nauczyć. To było wyzwanie, a oni nie mieli innego wyjścia, jak tylko sprostać temu wyzwaniu, a nasi „eksperci” usiedli w kręgu, wcielili się w role uczniów i dowiedzieli się, co im zaoferowano! A oferowano wiele: prowadzenie grup szkoleniowych i pracę z dynamiką grupy, indywidualne poradnictwo psychologiczne dla dorosłych i dzieci i wiele, wiele więcej. W tym czasie zdobywałem wykształcenie w zakresie poradnictwa psychologicznego i psychoterapii w Moskiewskim Instytucie Gestalt i Psychodrama, a studiował bezpośrednio u Nifonta Borisowicza Dołgopolowa – jednego z pierwszych certyfikowanych trenerów Gestalt w Rosji. To nie przypadek, że zdecydowałam się na studiowanie podejścia Gestalt. Powszechnie wiadomo, że jest to uniwersalny kierunek psychologii praktycznej, stosowany w psychoterapii i doradztwie organizacyjnym, a także w szkoleniach biznesowych i rozwoju osobistego. A w dziewięćdziesiątym ósmym Nifont Borisovich włączył mnie (jako obiecującego początkującego konsultanta Gestalt) do wyjątkowego międzynarodowego projektu szkoleniowego, przeprowadzonego po raz pierwszy w Rosji. Przez dwa i pół roku miałam szczęście studiować w programie Los Angeles Association of Gestalt Trainers. Trenerami tego programu były światowej klasy gwiazdy poradnictwa i psychoterapii: dr Robert Resnick, dr Todd Burley, dr Rita Resnick i pan Liv Estrip. Nauczyciele byli dobrzy! Monumentalny i zarazem nie mniej żywiołowy Bob Resnik (Big Bob, jak go „ochrzcili” członkowie naszej grupy), z gęstą brodą. Żywy klasyk i praktyk z doświadczeniem zawodowym wystarczającym na kilka wcieleń. Wciąż pamiętam jego powiedzenie, które definiuje osobistą dojrzałość: „To wtedy robisz, co chcesz, nawet jeśli twojej matce nie przeszkadza”. Surowa i uważna Rita Reznik, żona Boba i autorka uznanego na całym świecie modelu superwizji. Kobieca i skromna Liv Estrip, która na własnym przykładzie nauczyła mnie nie bać się błędów. I oczywiście Todd Burley to prawdziwy Doktor Aibolit (jak go nazywałem i naprawdę był do niego podobny), żywe ucieleśnienie mądrości, człowieczeństwa, ciepła i profesjonalizmu. Kilkakrotnie korzystałem z jego superwizji w mojej pracy i pewnego dnia powiedział: „Masz niesamowitą umiejętność poznawania innych ludzi”. To było po ciężkiej pracy zklientem i to była prawda – niewiele wtedy dla niego zrobiłem, ale miałem z nim kontakt i go wspierałem. W końcu w doradztwie i szkoleniach o wyniku decydują relacje oparte na zaufaniu! I wszystko, czego się nauczyłem, od razu włączyłem w swoją praktykę. Zatem wygrali wszyscy – zarówno ja, jak i moi słuchacze! Minęło niewiele czasu i ludzie zaczęli przychodzić na przekwalifikowanie zawodowe nie po dyplom, ale po wiedzę – prowadzenie szkoleń w instytucji rządowej i psychologia praktyczna były „egzotyczne”. Poczta pantoflowa działała lepiej niż reklama. Wkrótce otworzyliśmy kolejny obszar przekwalifikowania „Zarządzanie zasobami ludzkimi”, który obejmował specjalny kurs z metodologii i praktyki prowadzenia szkoleń biznesowych. Kilka lat później ten specjalny kurs stał się jednym z pierwszych programów szkoleniowych dla trenerów biznesu w Moskwie i Rosji. Minęło trochę czasu i zdałem sobie sprawę, że uczestniczę w procesie bardziej globalnym niż tylko nauczanie, co można określić jako kształtowanie się zawodu trenera biznesu, a w konsekwencji cywilizowanego rynku usług szkoleniowych. Moje wysiłki zostały dostrzeżone przez kierownictwo instytutu (który wkrótce zmienił status i stał się akademią), przeszedłem selekcję konkursową i zostałem starszym nauczycielem, a nieco później za zasługi w zakresie edukacji dodatkowej otrzymałem nagrodę medalem „850-lecie Moskwy” dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej. Należy zaznaczyć, że równolegle z nauczaniem w GASIS współpracowałem z wieloma innymi organizacjami edukacyjnymi (instytutami i ośrodkami), a także prowadziłem projekty szkoleniowo-doradcze w firmach rosyjskich i zagranicznych. Przykładowo w latach 1997-98 były okresy, kiedy pracowałem równolegle w dziewięciu (!) organizacjach. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że moje doświadczenie wzrosło wykładniczo. Miałem firmę „Aleksiej Leonidowicz Geraszczenko”, zaczęli mnie polecać jako profesjonalistę i bardzo mi się podobało w latach 1998–2001! Pierwszy z Mohikanów Latem 1998 roku, prawie przed bankructwem, zaryzykowałem zmianę dotychczasowego stylu życia i przyjąłem ofertę prezesa firmy Maxus (dziś Svyaznoy) Maxima Yuryevicha Nogotkova, zostając pierwszym menadżerem HR. w historii firmy. Ograniczyłem pracę we wszystkich obszarach, pozostawiając (w porozumieniu z Maksymem Jurjewiczem) jedynie nauczanie w GASIS. Kiedy trafiłem do Maxusa, zacząłem od podstaw budować cały system HR. Ponieważ firma rozwijała się w szybkim tempie, było dla mnie oczywiste, że po pewnym czasie konieczne będzie utworzenie działu HR. Ale nadszedł kryzys i plany musiały zostać znacząco skorygowane. Co dziwne, w sytuacji kryzysowej otworzyły się przede mną nowe możliwości. Zacząłem pracować „w polu”, czyli odwiedzać sklepy z telefonami komórkowymi i spotykać się z pracownikami w ich miejscach pracy. Podczas tych podróży rozwiązałem szereg ważnych problemów. Po pierwsze trzeba było poznać nastroje sprzedawców i menadżerów – ludzie różnie reagowali na sytuację kryzysową. A dla naszej firmy ważne było zatrzymanie pracowników, a zatem, po drugie, konieczna była praca z negatywnym postrzeganiem sytuacji. Zmień się w coś pozytywnego, zmniejsz zmartwienia i lęki. Po trzecie, była to okazja do błyskawicznego audytu umiejętności sprzedażowych naszych handlowców i przeprowadzenia coachingu „po piętach”. Dwa-trzy dni w tygodniu - kilkadziesiąt sesji coachingowych w miesiącu. Znakomite szkolenie na trenera! Przez dwa lata osobiście kierowałem wszystkimi obszarami pracy personalnej, priorytetem była selekcja i szkolenie pracowników. Ponadto organizował wydarzenia rozwijające kulturę korporacyjną i święta oraz wydawał gazetę korporacyjną. 2001 nie było czasu na nudę. Owocna jesień i nowe zasiewy Rok 2001 był bogaty w wydarzenia. W Maxusie stworzyłem dział kadr i centrum szkoleniowe, które rozwiązało najważniejsze wówczas zadanie: zaspokojenie potrzeb dynamicznie rozwijającej się sieci detalicznej dla dobrze wyszkolonych specjalistów i menedżerów. Zespołowi wydziału i centrum, składającemu się głównie z moich absolwentów „Gasis” (!), udało się stworzyć elastyczny i skuteczny systemselekcji, szkolenia i rozwoju personelu, który działa do dziś Jesienią 2001 roku otwarto Centrum Szkoleniowe Aleksieja Geraszczenki i niedługo przed tym wydarzeniem zakończyłem współpracę z Maxusem. Doświadczenie, które zdobyłem w tej firmie, zajmuje szczególne miejsce w mojej biografii zawodowej. Jestem wdzięczny Maximowi Yurievichowi Nogotkovowi za przykład kreatywnego i wrażliwego podejścia do zarządzania ludźmi i firmą oraz za złożone i niestandardowe zadania, które czasami dla mnie wyznaczał. Centrum szkoleniowe Aleksieja Geraszczenki rozpoczęło pracę! Wizytówką firmy szkoleniowej stał się oczywiście Cóż, mój program szkolenia trenerów biznesu, który w tamtym czasie był już znany w moskiewskim świecie szkoleniowym dzięki nauczaniu w GASIS. Ponadto firma opracowała i przyniosła wprowadzić na rynek całkowicie nowy produkt: program szkolenia konsultantów trenerskich. Zostało to zaprezentowane na wystawie „Szkolenia 2001”, na której przedstawiłem prezentację na temat coachingu jako nowej metody doradztwa i zarządzania. I od razu pojawił się na to popyt! I oczywiście oferowaliśmy doradztwo i szkolenia dla organizacji. Przez lata praktyki program szkolenia trenerów biznesu znacząco się zmienił: nowe tematy i technologie sprawiły, że stał się on jeszcze bardziej zaradny dla naszych studentów. A w 2002 roku przybyła do niego nowa bystra nauczycielka, współautorka programu – Żanna Władimirowna Geraszczenko. I odkąd postanowiliśmy uwzględnić w programie kolejny ważny temat: „Budowanie systemu szkoleniowego w firmie. Utworzenie centrum szkoleniowego” stało się oczywiste, że program wyrósł ze swojej dotychczasowej nazwy – „Trening społeczno-psychologiczny”. Nowa nazwa „Zarządzanie szkoleniami” szybko się przyjęła. Jednocześnie zmieniono nazwę naszego ośrodka na „Instytut Efektywnego Szkolenia” i kontynuowaliśmy prace nad kształtowaniem i rozwojem cywilizowanego rynku usług szkoleniowych w Moskwie i poza nią. Kolejne osiem lat pracy Instytutu Efektywnego Szkolenia a moje życie było tak bogate w wydarzenia, że ​​samo ich wymienienie zajęłoby zbyt dużo miejsca i czasu. Wymienię tylko najważniejsze: wzięliśmy udział w kilku wystawach rosyjskich i międzynarodowych; Jako gościnny ekspert wygłosiłem reportaż „Coaching: spotkanie klienta z przyszłością” na otwarciu „Pierwszej Międzynarodowej Konferencji Coachingowej” oraz udzieliłem wywiadu na żywo w radiu Mayak. Dodatkowo czując potrzebę rozwoju zawodowego i osobistego wzięłam udział w kilku międzynarodowych programach szkoleniowych. Pracy systemów w organizacjach i konstelacji organizacyjnych nauczyłam się od dr. Gunharda Webera i jego współpracowników, hipnozy ericksonowskiej od dr. Johna Edgetta i Betty Alice Erickson (legendy światowej psychoterapii i córki doktora Miltona Ericksona), a systemowej terapii rodzin i konstelacji rodzinnych od dr. Johna Edgetta i Betty Alice Erickson. B. Hellingera i jego najbliższych uczniów. Aby opowiedzieć o tym, co zrozumiałem i przeżyłem w trakcie przechodzenia przez te programy, potrzebny będzie osobny artykuł, a może więcej niż jeden. W miarę dojrzewania artykułów powiem w stylu „telegraficznym”: zacząłem lepiej rozumieć ludzi i siebie, a jakość mojej pracy – zarówno jako nauczyciela, jak i we wszystkich innych rolach zawodowych (a mam ich całkiem sporo) nich) znacznie wzrosła. W latach 2002-2010 opracowaliśmy i wprowadziliśmy na rynek szkoleniowo-doradczy wiele unikalnych produktów, w tym szkolenia dla menedżerów i konsultantów biznesowych z zakresu systemowego doradztwa organizacyjnego i zarządzania projektami, szkolenia dla psychologów i lekarzy z krótkoterminowego poradnictwa psychologicznego i psychoterapii oraz oczywiście szkolenia rozwoju osobistego dla każdego – „Wystąpienia publiczne: najlepsze technologie” oraz „Marzenia i harmonia osobista”. Pod koniec 2008 roku naszymi osiągnięciami w dziedzinie psychologii praktycznej zainteresowało się międzynarodowe wydawnictwo „Who is Who” (Szwajcaria). Zhanna Władimirowna Geraszczenko i ja udzieliliśmy wywiadu redaktorowi wydawnictwa, panu Paszkowowi, a nasze biografie zawodowe zostały opublikowane w encyklopedii „Kto jest kim w