Psychoterapia rozwija te segmenty dziecięcej psychiki osoby dorosłej, na które dorastanie nie miało wpływu. W tych częściach osobowości przekonania, że ​​rodzice są wszechmocni i wszechwiedzący, potrzeba bezwarunkowej miłości i uznania, oczekiwanie, że wszystkie pragnienia zostaną spełnione przeze mnie zgodnie z moim rozkazem-moją-wolą, wyobrażenia o własnej wszechmocy i nieśmiertelności , a także uczucia, które pozostają niezmienione w wyniku niekontrolowanych wydarzeń, frustracji, doświadczeń niepowodzeń, kar, strat, odrzucenia, ataków, pozbawienia, ignorowania, deprecjacji... Są to uczucia, w wyniku których człowiek dochodzi do zniekształconych pomysłów. o sobie i świecie, żyje zgodnie z nimi, buduje relacje lub ich unika. Są to uczucia, które odrzucając, które człowiek zamienia w bezwzględnego psychopatę, lub nieustannie projektując je na innych ludzi (w tym grupy społeczne), popadają w osobowość paranoidalną i borderline, albo je przyjmują, ale zabraniają sobie ich wyrażania schizoidalnego, albo prowokują je w innych i stale doświadcza ich histerii lub zaprzecza im, projektując narcyza torturującego się nimi, a więc te „magiczne” uczucia: wstyd, bezsilność, zazdrość, złość, uraza (rozczarowanie + złość + bezsilność), wściekłość, samotność, zemsta, pogarda, poczucie winy, strach, zazdrość... Czy zgadzasz się, że wszystkich powyższych uczuć doświadcza zarówno dorosły, jak i dziecko, różni się jedynie rozumienie ich przeżyć, reakcje i sposoby radzenia sobie z nimi u doświadczającego dziecka i dorosłego? te uczucia? Czy dorosły może płakać z bezsilności? Oczywiście, że można, ale od tego, w jaki sposób dziecko nauczy się lub nie nauczy się uspokajać, zależy od przetrwania i ukształtowania się osobowości tego dziecka, a dla osoby dorosłej może to być metoda samoleczenia lub może być sposobem manipulacji lub utrwalenia (utrwalenia) poczucia bezsilności, innymi słowy – jest to konsekwencja braku doprecyzowania (nieświadomości przyczyn) uczuć wywołujących łzy. Jeśli matka (osoba troskliwa) podeszła do płaczącego dziecka i je uspokoiła, jego poczucie bezsilności osłabnie i zastąpi je uczucie wdzięczności i miłości, a jeśli został ukarany za swoje łzy, nauczy się je ukrywać i bądź posłuszny, pozostając słabym wewnętrznie i na zewnątrz okrutnym oraz w: Na czym polega „dorastanie” w psychoterapii? Czy naprawdę chodzi o wykorzenienie w sobie tych wszystkich trujących, szkodliwych uczuć, pytasz? Tak i nie. Każde z tych uczuć jest budulcem osobowości i wszystkie są potrzebne, chociaż są tak trudne i bolesne, ale psychoterapia pomaga przeżyć je na nowo, nie niszcząc i nie wypaczając wyobrażeń o sobie i innych, aby wykorzystać je dla własnej korzyści, i nie na swoją szkodę, odbudowanie infantylnych sposobów reakcji i zachowań, nauczenie się życia z tymi uczuciami na dorosłym, dojrzałym poziomie, ubrać je w słowa, a nie w odgrywanie (działania przeciwko sobie). Psychoterapia pomaga żyć w zgodzie z tymi uczuciami, tak aby nie przeszkadzały, ale pomagały budować swoje życie tak, jak chcesz, a nie twoi rodzice czy ktokolwiek inny. Być żywym, ludzkim, otwartym na zmiany i nowe relacje, bez rozpamiętywania starych ran, otwierającym się na nowe doświadczenia, nowe uczucia, nową kreatywność, nową pracę, nową miłość... Kim będzie dla Ciebie psychoterapeuta w okresie psychoterapia zależy od Twoich doświadczeń i oczekiwań z dzieciństwa. Może udasz się do Czarnoksiężnika ze Szmaragdowego Miasta, a może do Dobrej Wróżki lub Świętego Mikołaja, a trafisz do Baby Jagi... Kim on się dla Ciebie stanie: Mentorem, Sprzymierzeńcem, Idealną Matką, Siostra czy Uwodzicielką , Tyran, Prześladowca, Karzący Ojciec lub Odrzucająca Matka, a może wszystkie te osobowości na przemian... Twoje postrzeganie Twojego Psychoterapeuty będzie się zmieniać w zależności od uczuć, które pojawią się w trakcie terapii oraz od tego, jak szczerze, otwarcie i szczerze potrafisz się ujawnić je swojemu terapeucie, procesowi osobistego uzdrowienia i dorastania.