Ile cierpienia niesie ze sobą skrajne myślenie, prawda? I jak bardzo może to być uwodzicielskie. Myślenie, przyciąganie obfitych i żywych emocji, wyciąganie wniosków bez ich pełnego przemyślenia. Powiedzieć: tak, nigdy! Już tego nie robię! Lub na przykład: Jestem teraz inną osobą! Każdy ma duży asortyment takich zwrotów. W końcu chcesz żyć i czuć się pełnią życia! Poczuj każdą emocję głęboko i jasno aż do iskry. Być bohaterem filmu „moje życie” i to musi być dramat, a nie jakiś gatunek opisowy codziennego użytku. A może jest odwrotnie? Życie codzienne jest poddawane niezasłużonej dyskryminacji w kulturze. Szkoda być zwyczajnym. Ludzie czasami tak wstydzą się tej normalności, że zamieniają ją w nerwicę, a swoje życie sprowadzają do maskarady i teatralności. To jak jakaś nowa nagość – nie ma w zwyczaju pokazywać i przyznawać, że tak naprawdę jesteś zwyczajny. I każdego dnia przychodzisz do swojego zwykłego domu. Autobusem lub metrem, a nie rzadkim Cadillakiem. Przygotowujesz swój zwykły obiad. Myjesz talerze. Wydaje się, że wszyscy wiedzą, że wszyscy to robią. Jednak poruszanie tego tematu jest nadal w jakiś sposób niezręczne i nieakceptowane. Bo to brzmi strasznie nudno! Ale na próżno. Warto uważnie przyjrzeć się otaczającym Cię osobom – tym, którzy po prostu żyją, bez zbędnych problemów i bez zbędnych zmartwień. W końcu tacy ludzie są mistrzami subtelnej sztuki. W istocie pamiętanie o swojej normalności oznacza porzucenie swoich fantazji. Oznacza to, że należy pamiętać, że niczego nie można zrobić od razu. Aby rezultaty były proporcjonalne do włożonego wysiłku i czasu. Że w każdym biznesie dominuje dyscyplina i taktyka małych kroków – małych, regularnych, konsekwentnych. I że sekret dobrego zdrowia tkwi we właściwych nawykach i wzorcach snu. A relacje to przyjaźń, miłość. Są także bardzo proste i zwyczajne w swojej istocie. Ludzie patrzą i czytają sygnały, które dajesz, a żeby rozpocząć rozmowę, wystarczy podejść i powiedzieć lub napisać. Nikt tak naprawdę nie chce cię rozgryźć ani zdemaskować. Ludzie będą podążać za sygnałami, które zobaczą. Jeśli oczywiście chcą. Tak, to takie proste. A co z uczuciami? Smuć się, gdy jesteś smutny i baw się, gdy jesteś szczęśliwy. Ostatecznie każda szkoła i każda metoda psychoterapii uczy akceptacji i przeżywania swoich emocji. Nie uciekaj od nich, nie ogłuszaj się chemikaliami, nie tłumij emocji niepokojem. Nie przesadzaj z nimi i nie podejmuj na ich podstawie fatalnych decyzji. I po prostu bądź z nimi. Taka banalność, do osiągnięcia której czasem potrzeba lat treningu. To wyczerpujące przeżywać codziennie nowy dramat. Życie nas bez niego nie opuści, każdy ma swoje punkty zwrotne, patos wyboru, tragedię zwycięstwa. Ale jeśli masz tendencję do nadmiernego martwienia się, przesadzasz, wyobrażaj sobie katastrofy, jedyne punkty zwrotne w życiu, fatalne decyzje. Może warto zatrzymać się i popatrzeć na świat, który toczy się normalnie? Do obojętnego nieba, do ludzi, którzy wciąż mają mnóstwo własnych spraw i problemów, a nikogo nie obchodzi, że u Was emocjonalna apokalipsa. Nic nie działo się na świecie, kiedy czułeś się źle i smutno. I Tobie też nic się nie stało, bo to są emocje i każdą emocję jesteś w stanie znieść. Wszystko jest takie nudne i zwyczajne. Obraz z Wirestock na Freepik