Współcześni rodzice bardzo zwracają uwagę na tę kwestię. Zawsze są gotowi „podbić alarm”, gdy zauważą, że ich dziecko ma za mało przyjaciół, a nawet przy braku silnych przyjaźni między przedszkolakami, część z nich jest nawet gotowa przyznać, że ich dziecko ma autyzm. Uśmiechałeś się? Nie, nie żartuję. Dla niektórych rodziców bardzo ważne jest, aby ich dziecko przyjaźniło się ze wszystkimi i absolutnie zawsze wiedziało, jak znaleźć wspólny język zarówno z dziećmi, jak i dorosłymi. Tacy rodzice zwykle dodają zawsze zwrot: „Nie wstydź się”, który zwracają się do dziecka w formie rozkazującej, a dziecko… oczywiście staje się jeszcze bardziej nieśmiałe. Umiejętność nawiązywania przyjaźni nie jest gotową receptą. umiejętności, takie jak chodzenie czy umiejętność siedzenia, które dzieci opanowują w pewnym wieku, ale nawet wtedy w rozwoju tych umiejętności motorycznych występują różnice indywidualne. Umiejętność nawiązywania przyjaźni to pewien stopień przystosowania się do sytuacji bycia w społeczeństwie: jak dziecko się w niej czuje, co myśli o innych, jak kształtuje się jego poczucie bezpieczeństwa itp., nie sposób wymienić wszystkich czynników, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę genetykę... A zatem, sumując te czynniki, otrzymamy z jednej strony małych wirtuozów komunikacji wśród rówieśników, a z drugiej nieśmiałe dzieci stojące skromnie na uboczu i obserwujące innych. I oczywiście rodzice skupiają się na pierwszej opcji zachowania dziecka, tracąc uwagę na tym, że jeśli nie będziesz wywierał presji i nie znęcał się nad skromną osobą, to z czasem zdobędzie on umiejętność niezbędnego poziomu socjalizacji dla niego w żadnym wypadku nie próbuj zmieniać charakteru dziecka! Wiesz, z cyklu: „Źle jest być skromnym, ze wszystkimi trzeba się porozumieć, podejdź i nie bój się, mówiłem!” Nie doprowadzi to do niczego dobrego – dziecko będzie postrzegało sam proces komunikacji jako narzucony mu wzór zachowania. A dla prawdziwej przyjaźni (jeśli nadal chcesz, aby Twoje dziecko naprawdę nauczyło się być przyjaciółmi) ważne są jego zainteresowania, pragnienia i zasoby. Przez zasoby mam na myśli wsparcie emocjonalne ze strony rodziców. Jak rozumiesz, przymus nie jest środkiem dla dziecka. Najpierw sam naucz się przyjaźnić z dzieckiem. Oznacza to zapewnienie mu możliwości wypowiedzenia się. Słuchaj go! Staraj się tak układać rozmowę, aby nie odpowiadał Ci „tak” lub „nie”, ale mówił jak najwięcej o tym, co jest dla niego ważne. Zauważ i opowiedz mu o jego emocjach. W ten sposób dajesz mu znać, że proces komunikacji zależy od jego nastroju. Jeśli nie masz ochoty na komunikację, nie nalegaj, ale po prostu powiedz mu o swojej gotowości wysłuchania go później, kiedy będzie gotowy na tę komunikację. A potem pochwal go za przyjście i rozpoczęcie rozmowy. A co najważniejsze, sposób, w jaki dziecko komunikuje się w społeczeństwie, jest projekcją stopnia swobodnego wyrażania siebie, jakie posiada ono w rodzinie. Dlatego zachęcaj go do wyrażenia własnego punktu widzenia, słuchaj jego sugestii, aby coś zagrać, coś przeczytać lub coś obejrzeć. Stwórz atmosferę ważną dla opinii dziecka w kręgu rodzinnym. A wtedy pewność siebie i poczucie własnej wartości zaczną się wzmacniać i rozwijać pod Twoją czułą i pełną miłości opieką. Zadbaj o siebie! Kanał Mój Telegram: #Twójpersonalpsycholog. Możesz umówić się na osobistą wizytę w Wołgogradzie lub na konsultację online. zarówno indywidualnych, jak i rodzinnych, dzwoniąc: +79050620750