Niedawno na spotkaniu moja klientka zalała się łzami. Wydawać by się mogło, że nie ma tu nic szczególnego, bo doszliśmy do bolesnego tematu utraty bliskiej osoby, a łzy są naturalną konsekwencją. Ale byłem zdumiony, że przeprosiła! Była bardzo zawstydzona i sięgając po chusteczkę, powiedziała: „Przepraszam, coś poczułam”. I to na wizycie u psychologa... Wiele osób przyzwyczaja się do ukrywania smutku pod siedmioma zamkami i pod żadnym pozorem nie „popadania w emocje”. Boimy się i nie rozumiemy naszych łez, bo ci, którzy się nami opiekowali, bali się i nie przyjęli ich. „Łzy to słabość, nie pokazuj ich nikomu!” „Nie płacz, byłoby się czym martwić!” „No, uspokój się szybko, to nie wstyd, taka dorosła dziewczynka!” I niekoniecznie dzieje się tak dlatego, że znaczący dorośli są tak źli i źli. Mogli być zagubieni i przestraszeni – nie wiedzieć, jak zareagować, jak pocieszyć dziecko. Można było jedynie zdewaluować przyczynę łez, zabronić im płynąć, zawstydzić je za nietrzymanie moczu – wypływ ustał i wydawało się, że wszyscy poczują się lepiej. Ale w ogóle nie można było powstrzymać uczuć. Nie można było wytrzymać żalu po stracie ukochanej lalki, powszechnego dziecięcego smutku po uderzeniu w głowę przez koleżankę z przedszkola, czy tragedii złamanego kolana, nie można było dać wsparcia, ani po prostu zachować spokoju tam w chwili łez. Naprawdę trudno jest przeciwstawić się emocjom innych ludzi, ponieważ wzbudzają one w nas nasze własne. A potem dorastamy i nabywamy sposoby wyrażania uczuć, w których nie ma miejsca na łzy. A kiedy przestajemy słyszeć od bliskich „nie płacz”, nadal mówimy to sobie. Kiedy między klientem a psychologiem nawiązuje się relacja oparta na zaufaniu i sprzyja temu bezpieczne środowisko, może nadejść moment, gdy zdradzieckie ukłucie w nosie. Ważne jest, aby pozwolić sobie na bycie tu i teraz, na bycie tym, kim się jest, na płacz. Psycholog może być pierwszą osobą w życiu, która poprosi Cię o płacz i nie zatrzyma Cię, nie pocieszy dewaluacją ani nie odwoła się do wstydu, sumienia czy hartu ducha. I zapyta też: po co ci łzy? I to pytanie jest bardzo ważne. Bo nic nie jest tym, czym się wydaje. Kobieta płacząca z powodu błahej kłótni z mężem odpowie: „o niespełnionych nadziejach na bezchmurną miłość”. Ojciec płaczący z powodu nietrzymania moczu przy dzieciach odpowie: „o tym, że się boję – nie radzę sobie z wychowywaniem synów”. Dziewczyna płacząca ze zmęczenia pracą powie: „o tym, że nie mogę porzucić swojej nudnej i niekochanej pracy i robić tego, czego naprawdę chcę”. Odpowiedzi te mogą być istotą, nad którą musisz popracować.