„Walentina” (film Gleba Panfiłowa na podstawie sztuki A.V. Wampilowa „Ostatnie lato w Chulimsku”): utwór fikcyjny jako doświadczenie traumy psychicznej (przemocy seksualnej) „Poranek. Letni poranek w regionalnym centrum tajgi. Stary drewniany dom z wysokim werandą, werandą i antresolą. Za domem wznosi się samotna brzoza, dalej widać wzgórze, poniżej porośnięte świerkiem, powyżej sosną i modrzewiem. . Na werandę domu prowadzą trzy okna i drzwi z napisem „Tea House”. Przed antresolą znajduje się niewielki balkon, drzwi do niego są lekko uchylone, okna poniżej zamykane są okiennicami. Na jednej z okiennic wisi kartka papieru; to musi być harmonogram pracy herbaciarni. Tutaj, na werandzie, znajduje się kilka zupełnie nowych, metalowych stołów i krzeseł. Na lewo od domu brama i ławka, a dalej wysoka brama. Zaczynając za bramą, schody z balustradami prowadzą na drzwi na antresolę. Wszędzie znajdują się ażurowe rzeźby na gzymsach, ramach okiennych, okiennicach i bramach. Częściowo tapicerowana, odrapana, czarna ze starości, ta rzeźba nadal nadaje domowi elegancki wygląd. Przed domem znajduje się drewniany chodnik i ogród od frontu, tak stary jak dom, z krzewami porzeczek wzdłuż krawędzi, z trawą i kwiatami. pośrodku. Proste, bladoróżowe kwiaty rosną wprost w trawie, skąpo i przypadkowo, niczym w lesie. Ogród od frontu umiejscowiony jest w taki sposób, że dla osób udających się do herbaciarni po prawej stronie ulicy wygląda to jak jakaś przeszkoda. , którą trzeba pokonać obchodząc go wzdłuż chodnika, który okrąża tu połowę frontowego płotu ogrodu. Ta praca jest niewielka - zajmuje nie więcej niż kilkanaście kroków, ale zgodnie z zakorzenionym tutaj zwyczajem zwiedzający, nie zawracając sobie głowy „dodatkowym krokiem”, idą prosto przez frontowy ogród. Konsekwencją takiego zachowania jest nieestetyczny wygląd całej elewacji: z jednej strony z płotu wyrwane zostały dwie deski, połamane krzaki porzeczek, powyginana trawa i kwiaty, a brama ogrodu frontowego, która prowadzi do bezpośrednio na werandę herbaciarni, jest otwarta i zwisa krzywo na jednym zawiasie. Na ganku na werandzie leży mężczyzna. Usiadł w kącie niezauważony. Botki plandekowe wystają lekko spod ocieplanej kurtki – to wszystko. Nie od razu widać, że to osoba. Początkową ciszę i bezruch obrazu zakłóca szczekanie psów gdzieś w sąsiedztwie i odległy szum silnika. Wtedy zatrzaskuje się wielka brama i pojawia się Walentyna, która ma nie więcej niż osiemnaście lat, jest średniego wzrostu, szczupła i ładna. Ma na sobie bawełnianą letnią sukienkę i niedrogie buty na bosych stopach. Po prostu czesane. Valentina idzie do herbaciarni, ale nagle zatrzymuje się na werandzie i odwracając się, przygląda się ogródowi przed domem. Biegnie tak samo, jak wstała i schodzi z ganku. Idzie do ogrodu przed domem, podnosi z ziemi deski z płotu, układa je na swoim miejscu, po czym tu i ówdzie prostuje trawę i zaczyna naprawiać bramę. Ale wtedy brama wyłamuje się z zawiasu i uderza o ziemię. W tym samym czasie śpiący na werandzie i niezauważony wcześniej przez Valentinę mężczyzna nagle i dość szybko wstaje. Valentina krzyczy lekko ze strachu. Przed Valentiną stoi niski starzec, suchy, lekko zgarbiony. Ma wąskie oczy, twarz ciemną, jak to mówią, zadymioną, włosy siwe i nieobcięte. W rękach trzyma ocieplaną kurtkę, a obok leży torba marynarska, którą oczywiście zakłada pod głowę. Nazywa się Eremeev. Tak zaczyna się sztuka Aleksandra Wampilowa „Ostatnie lato w Chulimsku”. Dzieło sztuki, na które składa się sztuka, performans i film fabularny, budowane jest według własnych kanonów. Nie tak jak w życiu. Nawet jeśli powiemy: „No cóż, wszystko jest tak, jak w życiu”. W życiu zwykle zdarzają się pewne wydarzenia, a potem zaczynają się doświadczenia. Sposób na wyjście z traumatycznej sytuacji, a może niezupełnie taki? Zdarza się, że doświadczenia poprzedzają wydarzenie, które jeszcze się nie wydarzyło... Tak więc sztuka Wampilowa „Ostatnie lato w Chulimsku” i na jej podstawie wyreżyserowany przez Panfiłowa film „Walentina” są skonstruowane w taki sposób, że zaczynamy od doświadczenia, a nawet... z rozwiązaniem sytuacji, co jeszcze się nie wydarzyło, inawet nie widać, że tak się stanie. (Przemocy nikt nie jest w stanie przewidzieć. I nikt nie może się przed nią zabezpieczyć.) I dopiero pod koniec mamy do czynienia z traumatycznym wydarzeniem. O czym jest ten spektakl i film, mówiąc potocznie – o przemocy seksualnej. Młoda dziewczyna została zgwałcona przez młodego mężczyznę – „ pretendenta ” do jej ręki i serca, mężczyzny, który „opiekował się” nią. A raczej w rzeczywistości nie „zniżył się” do zalotów. Paszka nic nie zrobił, tylko dręczył i nie ustępował. Ale raz jednak przemówił szczerze, opowiedział o swoich zamiarach i zapytał ją o zdanie. Ona jednak otwarcie mu odmówiła, twierdząc, że nie jest zainteresowana jego propozycją i że nie ma się czego spodziewać. Akcja spektaklu toczy się w ciągu jednego dnia i nocy plus epilog. W ciągu tego dnia dzieje się wiele wydarzeń. Dziewczynie (ma na imię Walentyna) udało się wyznać dobremu bohaterowi swoje uczucia. On, jako żonaty mężczyzna (jego żona jest w mieście), bardziej doświadczony i dojrzały, „splamiony pozbawionym miłości związkiem z inną kobietą”, nie odważył się odpowiedzieć na jej młodą, czystą miłość. Walentyna wysłuchała także pragnienia ojca, aby poślubić Mechetkina, obskurnego księgowego i handlarza frazesami, który był dla niej zupełnie nieinteresujący, ale wygodny dla ojca. I udało jej się współczuć swojemu nieszczęsnemu „chłopakowi” - Paszce (jego matka „wyrzuciła go” z domu, aby wrócić do miasta) - poszła z nim do odległej Poteryekha - wioski o symbolicznej nazwie - tańczyć . Po drodze dochodzi do przemocy. Pashka jest pewien, że „zabezpieczył” sobie prawo do posiadania Walentyny. Co wydarzyło się w jej duszy? Co powinna teraz zrobić? Tak samo jak wcześniej. Rano przychodzi do pracy i przybija wyrwane przez kogoś deski płotu, żeby ludzie nie chodzili po ogródku przed domem i nie deptali kwiatów. Komentarz psychologa Na tę sztukę i film można spojrzeć jak na doświadczenie jednego rodzaju przemocy seksualnej. Przemoc popełniona przez osobę, której ufasz. Mąż, pan młody, młody człowiek, przyjaciel, po prostu znajomy Ogród przed domem to Valentina. Te proste, bladoróżowe kwiaty, rosnące rzadko i przypadkowo na trawie, jak w lesie, to sama Walentyna, która mieszka w regionalnym centrum tajgi zwanym Chulimsk. Tajga jest obrazem społeczeństwa ludzkiego. Jak las Ostrowskiego. Ludzie są dzicy, nieharmonijni, z własnymi lękami, nałogami, zablokowaniem, nierozwiązanymi problemami, urojeniami, uciskiem, prześladowaniami, słabościami, tchórzostwem. W spektaklu występują trzy bohaterki. Oprócz Valentiny jest to pracownica cateringu o „lokalnym” syberyjskojęzycznym nazwisku Khoroshikh. Ugina się pod mężem i synem. Nie wytrzymuje presji męża, który uwielbia pić, ale poddaje się i przynosi mu do stołu butelkę wódki, chociaż na początku chciała pozostać pod jego natarczywym „Przynieś to tutaj” i nie przynosić: niech weźmie to sam, jeśli to konieczne. A Kashkina jest mieszkanką bohatera, w którym zakochana jest Walentyna - ta cecha mówi sama za siebie. Zgadzając się na pójście z Paszką, Walentyna robi to samo co Khoroshikh: lituje się nad tym, któremu nie należy współczuć - Paszką - synem Khoroshikha. , arogancki, pewny siebie znęca się nad pieniędzmi, myśląc o wyrzuceniu ich w cieplejsze i lepsze miejsce Zawód bohatera, w którym zakochana jest Walentyna – śledczego Szamanowa – nie został wybrany przypadkowo. Wszystko w spektaklu przesiąknięte jest jednym tematem – zbrodnią i karą. Dlaczego jedna osoba może przekroczyć zakazaną linię, rozbić płot, którego nie postawiła, zostawić, deptać i nie widzieć w tym nic złego. Wręcz przeciwnie, uważa to za coś oczywistego. Ale ten drugi nie. Obchodzi ogród przed domem i nie przechodzi przez niego prosto. Jeden myśli tylko o sobie, a drugi o uczuciach drugiej osoby. Jaka jest wina Valentiny? Że tego żałuje? Ale te uczucia nie są powodem, a tym bardziej powodem do gwałtu. Głównym oskarżycielem jest ojciec Valentiny. "Z kim byłeś?" – pyta groźnie. Straszliwie zniekształcona twarz tego oskarżyciela i jego pytanie powstają w duszy osoby, która doświadczyła przemocy. Walentyna mogła mu odpowiedzieć, dzwoniąc do Szamanowa - zaproponował takie wyjście, udzielając odpowiedzi jej ojcu: „Ze mną”. Ale ona nie chowa się za plecami mężczyzny, nawet za plecami mężczyzny, który.