Już od dawna nosiłam się z zamiarem napisania o swoich wrażeniach z oglądania filmu „Czeburaszka”. Opinie i wrażenia osób, które obejrzały ten film, są bardzo mieszane. Niektórzy zachwycają się tym filmem jak dzieci (mam na myśli dorosłych), inni uważają go za dziecinny. Chcę spojrzeć na ten film z psychologicznego punktu widzenia. i dotknij „kompleksu Czeburaszki”. Wszyscy wiemy, że Czeburaszka to ulubiona postać z kreskówek: miła, posłuszna, nieodpowiedzialna. Potrzebuje opiekuna, mentora, który pomoże w trudnej sytuacji, powie mu, co ma robić, uratować i chronić. W kreskówce tę rolę przypisano Krokodylowi Genie. Relacje buduje się według schematu: dziecko – dorosły. Co widzimy w filmie fabularnym? Kompletne zamieszanie wraz z pojawieniem się Czeburaszki w całym mieście, zniszczeniem w domu głównego bohatera. Nie wie co robić, a czego nie, kompletne naruszenie granic. Czeburaszka nie ponosi odpowiedzialności za swoje czyny. Pomiędzy bohaterami filmu widzę jeszcze jedno podobieństwo: Czeburaszkę i głównego bohatera, dorosłego mężczyznę, który w tajemnicy obserwuje życie swojej córki. Jest samotny, ale nie potrafi się do tego przyznać. Z filmu dowiadujemy się, że od wielu lat nie kontaktował się z córką, bo... po śmierci żony nie mógł sobie poradzić z bólem straty i oddał córkę pod opiekę bliskiej osoby. Okazując w tej sytuacji nieodpowiedzialność, nie sądzi, aby jego córka także przeżywała ból po stracie bliskiej jej osoby – Matki. Wysyłając ją na wychowanie do cudzego domu, pozbawia także swoją córkę ojca. Córka przeżyła traumę po stracie nie tylko matki, ale także ojca. Analizując fabułę filmu, chcę powiedzieć, że dzięki Czeburaszce (dzieckowi) bohater filmu uczy się opieki i opieki. kochaj, chroń i słuchaj. A pod koniec filmu widzimy dojrzałego ojca i dziadka, któremu po wielu latach udało się odbudować relację z córką. W związku bardzo ważne jest, aby starać się zrozumieć, usłyszeć siebie i zaakceptować inny punkt widzenia. Czeburaszka to symboliczny obraz ucznia i szkoły, społeczeństwa i państwa, w którym człowiek stara się unikać odpowiedzialności, myśląc, że państwo, szkoła lub instytut przejmie za niego odpowiedzialność i rozwiąże wszystkie istniejące problemy. Państwo, podobnie jak nauczyciele w szkole, stale monitoruje dzieci i dorosłych, wierząc, że oni sami nie poradzą sobie z powierzonymi im zadaniami. W rezultacie „kult posłuszeństwa” staje się ważniejszy niż zainteresowanie i ciekawość. Otrzymujemy społeczeństwo pasywnych i infantylnych jednostek. Z jednej strony oczekuje się od nas posłuszeństwa, z drugiej zainteresowania i zdrowej ciekawości, jednak takie połączenie jest niemożliwe. W psychiatrii sytuację, w której instrukcje są sprzeczne, nazywa się „podwójnym wiązaniem”. W systemie następuje awaria, a człowiek przestaje rozumieć, kim jest i co ma robić? My, jako rodzice, jako mentorzy, nauczyciele i wychowawcy, możemy zapobiec takiej sytuacji, okazując zainteresowanie dzieciom, pomagając w ich odkrywaniu. talenty. Naucz się nie tylko wyrażać swój punkt widzenia, ale także słuchać innego, odmiennego od własnego. „Wzajemne zrozumienie, dialog to bardzo duża praca, do której nie wszyscy dorośli są zdolni”.».