Od autora: w artykule omówiono dwie modalności udzielania pomocy psychoterapeutycznej przy podwyższonym poziomie lęku i lęku. W pracy przedstawiono wyniki porównania zmian w sferze emocjonalnej i osobistej u pacjentów poddanych psychoterapii w ramach modalności głębinowej i poznawczo-behawioralnej. Lęk jest indywidualną cechą psychologiczną polegającą na zwiększonej skłonności do odczuwania lęku w różnych sytuacjach życiowych, także tych obiektywnych, których cechy do tego nie predysponują. Wielu czołowych ekspertów w dziedzinie pomocy psychologicznej jest zgodnych, że lęk ostrzega przed niebezpieczeństwem, zagrożeniem i w tym sensie ma nie mniejszą wartość niż ból; dlatego lęk prawie zawsze kryje w sobie coś więcej niż stan psychiczny - lęk. S. Freud zdefiniował także lęk jako sygnał pochodzący od Ego, ostrzegający jednostkę przed wewnętrznym konfliktem. Zwykle dochodzi do konfliktu pomiędzy niedopuszczalnymi impulsami nieświadomości a siłami psychicznymi mającymi na celu stłumienie tych impulsów. Należy również zaznaczyć, że lęk jest nie tylko sygnałem ostrzegawczym, ale także chroni przed konfliktami, ponieważ uruchamia psychologiczne mechanizmy obronne. Obecnie lęk i lęk w aspekcie klinicznym zaliczane są w naszej opinii do zaburzeń emocjonalnych pomocy psychologicznej konieczna jest głęboka wiedza na temat etiopatogenezy przeżyć lękowych i sposobów udzielania pomocy. Obecny stan wiedzy na temat pomocy psychologicznej zapewnia szeroką gamę metod. Jednak początkującemu psychologowi dość trudno jest wybrać i określić, jaką metodę zastosować w tym konkretnym przypadku. W naszym badaniu badaliśmy cechy pomocy psychologicznej świadczonej w ramach różnych modalności psychoterapii wśród pacjentów ośrodka leczniczo-zdrowotnego wyselekcjonowano grupę klientów o podwyższonym poziomie lęku. Następnie zbadano niektóre cechy osobowości pacjentów. W kolejnym etapie grupę podzielono na dwie, przy czym jedna otrzymywała sesje psychoterapeutyczne w ramach kierunku poznawczo-behawioralnego, a druga w kontekście zorientowanym na głębię (symboldramat). Jako hipotezy wysunięto dwa założenia: Symvoldrama i metody poznawczo-behawioralne są równie skuteczne w pracy z lękiem i lękiem. Symvoldrama powoduje więcej zmian w cechach osobowości w porównaniu z technikami poznawczo-behawioralnymi. Do pomiaru poziomu lęku wykorzystano metodę Taylora pomiaru poziomu lęku. Do diagnozy samooceny wykorzystano metodę diagnozy samooceny C. D. Spielberga i Yu. L. Khanina badano Kwestionariuszem Cattell 16PF. Porównanie danych z dwóch badań przeprowadzono przy użyciu kryterium T Wilcoxona. W wyniku porównania statystycznego okazało się, że zarówno behawioralne techniki psychoterapeutyczne, jak i symboldrama przyczyniły się do istotnego obniżenia poziomu lęku. i ogólny niepokój pacjentów. Po sesjach pacjenci w mniejszym stopniu postrzegają sytuacje życiowe jako zagrażające, zmniejszył się ich stan napięcia, lęku, niepokoju i nerwowości. Następnie porównano cechy osobowe pacjentów, którzy odbyli sesje psychoterapeutyczne w różnych modalnościach. Analiza ilościowa porównania pozwala stwierdzić, że w grupie poddanej symbolicznym sesjom dramatycznym nastąpiło więcej zmian w cechach osobowości niż w grupie, w której udzielono pomocy psychologicznej z wykorzystaniem technik behawioralnych. Analiza jakościowa pozwala zidentyfikować następujące zmiany, jakie zaszły w strukturze cech osobowości pacjentów w obu grupach: Pacjenci, którzy przeszli psychoterapię technikami behawioralnymi, stali się bardziej introwertyczni, mniej obciążeni obowiązkami i rozwinięci.