Pojęcie interpretacji w psychoanalizie jest jednym z kluczowych. Zaglądamy do słownika-podręcznika psychoanalizy V.M. Definicja Leibina. Jest to praca myślenia, polegająca na odkrywaniu poziomów znaczeniowych i rozszyfrowywaniu znaczenia dowolnego zjawiska, zdarzenia czy tekstu, procesie ich wyjaśniania i interpretacji. Według R. Loewensteina są to „wyjaśnienia analityka, które przyczyniają się do poszerzenia wiedzy pacjenta o sobie” (1951). W literaturze psychoanalitycznej można znaleźć wiele rodzajów interpretacji, ale nie o tym dzisiaj mówimy. Porozmawiajmy o tym, czym dla współczesnych psychoanalityków są interpretacje, jaka jest treść semantyczna tego pojęcia, jakimi metaforami opisuje się, jak interpretacje mogą być postrzegane i wykorzystywane przez klientów. Jaką rolę w interpretacji odgrywa intuicja analityka lub jego niezwykle cenny pomysł? R. Britton w swoich pracach podaje, że nawet Z. Freud zwracał uwagę na trudności w ocenie i weryfikacji interpretacji: „nasze sformułowania to nic innego jak hipotezy, które należy sprawdzić na materiale, który za nimi idzie”. Jeśli interpretacja zostanie przyjęta na polu psychoanalitycznym jako hipoteza poddana dyskusji, wówczas „może rozwinąć się atmosfera dociekań”. Jeśli tak się nie stanie, konieczne jest zrozumienie przeszkód w tym zakresie. Mogą być ukryte w kliencie, w samym analityku „lub (najczęściej) w interakcji obu, w wyniku wejścia w życie patologicznego nieświadomego połączenia z obiektem”. (Często nazywamy to nieświadomą zmową). Britton podkreśla, że ​​„najbardziej wyniszczający i traumatyczny scenariusz ma miejsce, gdy pacjent czuje, że psychoanalityk w niekwestionowany sposób wciska mu błędne interpretacje, jakby poddając pacjenta sugestiom i poddając go praniu mózgu”. Często takie „zabójstwo duszy” można powiązać z przeciwprzeniesieniem terapeuty. Taka przemoc ze strony klienta może spowodować odmowę wysłuchania i dalsze „odejście w szaleństwo lub napad wściekłości”. Może też stać się „podstawą perwersji polegającej na masochistycznym podporządkowaniu się pacjenta”. Taki scenariusz może się wydarzyć „w wyniku działania sił działających w pacjencie”, na przykład jeśli funkcjonuje on w „stanie działania” i uważa, że ​​analityk też. Czasami więc ważne jest, aby interpretacje pozostały w głowie analityka, to znaczy „na razie niewypowiedziane”. Nie pozwoli to analitykowi być uczestnikiem nieświadomości klienta działającego na podstawie doświadczenia prześladowania lub innych scenariuszy: erotyki, kultu, nieomylności. Ciekawą hipotezą jest to, że interpretacja jest czasami wykorzystywana „jako zboczeniec lub przedmiot kultu, jako doktryna religijna, jako fetysz lub jako niezbędne narzędzie w stosunkach sadomasochistycznych”. A taka interpretacja jako niezwykle cenna idea analityka będzie bardzo mile widziana przez klienta „poszukującego niezrozumienia jako masochistycznej satysfakcji”. Betty Joseph zauważa, że ​​ważnym pytaniem jest, kiedy i jak należy interpretować i rekonstruować powiązania z przeszłością. „Nie sądzę, że należy to robić, jeśli połączenie zakłóca to, co dzieje się podczas sesji i prowadzi do wyjaśniającej dyskusji lub ćwiczeń”. Czasami trzeba poczekać, aż napięcie opadnie i klient skontaktuje się ze sobą i sytuacją, aby „chcieć zrozumieć, pomóc, nawiązać kontakty”. Czasami interpretacje nie są postrzegane jako pomocne wyjaśnienia, ale są wykorzystywane przez klienta „jako konkretne przedmioty, jako części mnie, które mógłby przyjąć do środka w sposób ochronny, odzwierciedlający lęki psychotyczne (np. typ agorafobiczny związany z separacją). na przykład klient może postrzegać i rozumieć interpretację nie jako całość, ale na poziomie indywidualnych skojarzeń, przez co analityk zostaje wciągnięty w sytuację pseudodojrzałą (neurotyczną), pomijając bardziej psychotyczne lęki i mechanizmy obronne, które objawiają się w przenoszenie." Betty Joseph mówi, że interpretacje „rzadko są postrzegane jako czyste interpretacje, ale…...