Od autora: „Łatwo jest żyć z osobą tylko wtedy, gdy nie uważasz się za wyższą i lepszą od niego, lub za wyższą i lepszą od siebie”. L.N. Tołstoj. Jeśli zauważyłeś w swojej rodzinie następujące objawy, powinieneś pomyśleć o tym i poddać się psychoterapii rodzinnej: Wyobcowanie; Poczucie, że Twój partner jest gorszy (lepszy) od Ciebie; Myśli o rozwodzie; ; Brak wsparcia; Oszukiwanie; Niechęć do wspólnego spędzania czasu; Poczucie, że się ciebie unika; Choroba dzieci; Słabe wyniki w szkole; Irytacja, nienawiść; , gry...) Brak pomocy ze strony członków rodziny; Syndrom „pustego gniazda” (kiedy dorosłe dzieci opuszczają rodzinę); Brak intymności w rodzinie w rodzinie. Co więcej, nasi bliscy przechodzą z nami przez całe życie. Rodzina jest dziś jedną z nielicznych „przystani” Duszy, w których szukamy i odnajdujemy intymność i zrozumienie. Naszą radość i smutek podzielają nasi najbliżsi i najdrożsi. Nie znam osoby, która nie zabiegałaby o rodzinę. Rodzina jest źródłem siły, wsparcia, zrozumienia, miłości, radości i ostatecznie dla niektórych sensu życia. Dlatego rodzina jest tak ważna dla rozwoju samoświadomości dziecka, dla kształtowania jego poczucia własnej wartości, wartości, zainteresowań i charakteru. Dla osoby dorosłej rodzina służy jako wsparcie i instytucja relacji, ale niestety nie każda rodzina niesie ze sobą taką wartość dla osoby, dzięki której mógłby się rozwijać. Jak pokazuje doświadczenie wielu tysiącleci, rodzina jest także źródłem wielu problemów u dziecka. Tak, zwłaszcza u dziecka, ponieważ jego krucha i dopiero wyłaniająca się Dusza wchłania „melodię” rodziny, w której musi żyć i rozwijać się. Większość rodzin jest z natury destrukcyjna, przekazywane są te same „scenariusze” i „scenariusze”. gry z pokolenia na pokolenie”, problemy i choroby. Żyjemy w XXI wieku i wciąż mamy nierozwiniętą świadomość. Jak nasze rodziny będą szczęśliwe i harmonijne, jeśli nadal będziemy dziećmi? Jak mogłoby być inaczej, jeśli rodzice nie mają doświadczenia w dorosłych, naprawdę dorosłych związkach? Jeśli mi nie wierzysz, pamiętaj przynajmniej o kilku swoich znajomych, którzy są w związku małżeńskim. Zazwyczaj rodziny (a są to rodziny destrukcyjne) dzielą się na 2 typy: 1. Mąż „pełni” rolę ojca, a żona rolę córki. W takiej rodzinie mąż bierze na swoje barki całą odpowiedzialność za rodzinę, dźwiga na sobie duży ciężar zmartwień: zarabia pieniądze, czuwa nad rodziną. sprzątanie, kontroluje budżet rodzinny, rozwiązuje problemy pracy i wypoczynku dla rodziny i wiele więcej. Taki mąż jest zawsze w napięciu, ponieważ w głębi duszy rozumie, że nie może liczyć na nikogo poza sobą. Jego żona zajmuje bardzo korzystną pozycję i odgrywa rolę małej dziewczynki, która „nic nie wie”. Nie ma ostatniego słowa w rodzinie, zrzekła się odpowiedzialności za dobro rodziny i wychowanie dzieci, a czasami zrzuca całą winę na męża. Jest to dla niej bardzo korzystna i nieuczciwa gra. Argumentuje mniej więcej tak: „Niech odpowie”. Żona w takiej rodzinie często jest kapryśna (w końcu jest dzieckiem), nadąsana, błagająca męża o pieniądze na zaspokojenie jej pragnień. Nie czuje się Panią domu, najczęściej jej zainteresowania leżą poza domem i próbuje „wymknąć się” rzucając dzieci mężowi. Mąż w takiej rodzinie również ma korzyść: ma nieograniczoną władzę i kontrolę.2. Żona pełni rolę „matki”, a mąż roli „syna”. Inny typ rodziny destrukcyjnej. Tutaj główną rolę odgrywa żona: zarabia na rodzinę, wychowuje dzieci, rozwiązuje problemy. To tak, jakby męża nie było, jego słowa nic nie znaczą, jego opinii nie słucha się. Mówią o takich ludziach jak „dziób”, „szmata”, „dywanik”. Żona traktuje go jak małe i nieinteligentne dziecko, nie traktuje go poważnie, stale go wychowuje i uczy. To zachowanie kobiety ma podłoże głęboko zakorzenione