Wiele osobistości kultury minionych stuleci w momencie tworzenia swoich dzieł nie przypuszczało, że ich potomkowie zaliczą ich twórczość do kategorii depresyjnej, mimo że Hipokrates wspomniał o opisanych powyżej powodach moralnego złego samopoczucia Istnieje wiele nazwanych stanów, ich formy są różne i są one różne dla każdego człowieka. Chciałbym zwrócić uwagę na kilka podstawowych: Postać kliniczna (lub duże zaburzenie depresyjne) to długotrwałe zaburzenie emocjonalne, które trwa nieprzerwanie przez rok lub dłużej. Osoba w takiej sytuacji powinna poddać się leczeniu u psychiatry. Zaburzenie to może być niebezpieczne ze względu na oporność na leczenie, w której pacjent źle reaguje na przyjmowanie leków przeciwdepresyjnych. W tym przypadku klasyfikuje się ją jako depresję oporną na leczenie. Depresja poporodowa lub poporodowa to forma zaburzenia, która występuje u 13% kobiet rodzących. Może pojawić się w ciągu pierwszych czterdziestu dni od chwili urodzenia. Niebezpieczeństwo tej sytuacji polega na pojawieniu się u młodej matki obsesyjnych myśli, które mogą przerodzić się w manię, której towarzyszą nagłe zmiany nastroju. Jeśli nie zwrócisz należytej uwagi na tę okoliczność, istnieje ryzyko, że depresja poporodowa rozwinie się w opisaną powyżej postać kliniczną. Stan matki będzie miał bezpośredni i niezbyt korzystny wpływ na dziecko. Kiedy równowaga emocjonalna zostaje zaburzona, pierwszą reakcją organizmu matki jest utrata mleka, co oznacza, że ​​dziecko zostaje pozbawione najważniejszych składników odżywczych, których żaden sztuczny preparat nie jest w stanie w pełni uzupełnić. Manifestacja chorób fizycznych u dziecka na tej podstawie jest kwestią czasu. Jeśli dana osoba skarży się na smutny i pozbawiony radości stan, okresowo lub stale, od tygodnia do dwóch lat, oznacza to dystymię - zaburzenie nastroju o charakterze przewlekłym, wcześniej zwane także neurastenią lub psychastenią. Często na skutek splotu różnych czynników ludzie są na nią podatni już od najmłodszych lat. Jeśli dystymia objawia się od dzieciństwa, dana osoba uważa jej objawy za cechy swojego charakteru. Przedstawiona lista nie jest wyczerpująca. Form kombinacyjnych jest znacznie więcej, gdy jeden stan, nakładając się na drugi, daje coś zupełnie nieoczekiwanego i znacznie komplikuje pracę w terapii. Ale jednocześnie nie bój się. Jeśli dziś rano „wystartowałeś niewłaściwie”, nie oznacza to, że wydarzyła się katastrofa. W większości przypadków to, co w życiu codziennym nazywamy tak okropnym terminem, jak depresja, może być podyktowane zupełnie codziennymi okolicznościami. a nie złożone kompleksy zaburzeń neuropsychicznych. Przykładowo: po stronie człowieka przez długi czas prowadzono eksperymenty z zegarem biologicznym – nie zaobserwowano jednego konkretnego trybu pracy i odpoczynku, a pojawiało się dodatkowe, najczęściej intelektualne obciążenie. Ma to wpływ na ogólny nastrój i zdrowie. Spójrzmy na nasze dzieci i przypomnijmy sobie siebie w ich wieku: kiedy już naprawdę nie chciało nam się chodzić do szkoły, to powodowało to taki zły nastrój, że wzrosła temperatura i zaczął się kaszel. Jednak przy długotrwałym i konsekwentnym trzymaniu się takiej rutyny istnieje ryzyko problemów z układem nerwowym. Teraz czas wspomnieć o najbardziej podstawowym źródle tzw. „codziennej depresji” – czyli naszych podstawowych korzyściach pozycji, a co za tym idzie chęć znalezienia się w niej. Pragnienie to wynika z kilku powodów. Pierwszą z nich jest chęć zademonstrowania swojej bezradności. Kiedy człowiek nie wiedząc co zrobić w obecnej sytuacji, zamiast podjąć zdecydowane i adekwatne działania w związku z zaistniałym problemem, chowa się za zasłoną swojego sztucznie stworzonego stanu bolesnego, nazywając to depresją. Innym powodem jest to, że dana osoba przyciąga brakującą uwagę. Osoba staje się przygnębiona i pesymistyczna. Te dwa stany są napędzane dużą porcją doświadczeń, które nie mają za sobą żadnego prawdziwego powodu. Mężczyźni i częściej