Pamiętając swoje dzieciństwo, wiele osób twierdzi, że rodzice karali je ignorowaniem, mogli nie rozmawiać z nimi przez długi czas, obrażali się, nie patrzyli im w oczy i udawali, że tak było w ogóle nie zauważać dziecka. Ignorowanie, zwłaszcza ze strony bliskiej osoby, może spowodować u dziecka poważne cierpienie psychiczne i być traumatycznym przeżyciem. Interakcja i uwaga innych ludzi jest szczególnie ważna dla dzieci, ponieważ potrzebują potwierdzenia swojej wartości i miłości. Zaniedbanie powoduje poczucie odrzucenia, bezwartościowości i braku akceptacji, co może powodować stres, niepokój i depresję. Dzieci są bardzo podatne na zmiany nastroju znaczących dorosłych. Idealizując rodziców i zależnie od nich, dziecko jest przekonane o ich wyjątkowości, doskonałości i wszechmocy. Dziecko w wieku przedszkolnym cechuje egocentryzm, przekonanie, że świat kręci się wokół niego. A widząc złych i zdystansowanych rodziców, dziecko stwierdza, że ​​to wszystko jego wina, naprawdę zasługuje na taką postawę i nie jest godne miłości. Dziecko rozwija przekonanie o sobie jako o istocie niepotrzebnej, bezwartościowej, wadliwej, bezwartościowej. Ignorowanie rodziców wpływa na jego poczucie własnej wartości i świadomość własnej wartości. Co więcej, ignorowanie tego może prowadzić do problemów behawioralnych u dziecka. Może zacząć szukać uwagi i potwierdzenia przynajmniej części reakcji na siebie poprzez negatywne działania, może mieć przejawy buntu, złości, agresji lub wręcz przeciwnie, jego zachowanie może stać się bierne, unikające i wycofane. Dziecko po traumie ma nieświadomą potrzebę poradzenia sobie ze swoim lękiem, ponieważ nie rozumie, co zrobiło źle i dlaczego rodzice przestali go kochać. Aby poradzić sobie z niepokojącymi lękami, dziecko oddaje się fantazjom i stara się zdystansować od strasznych doświadczeń, zamykając się w sobie. Chcąc odwzajemnić miłość rodziców, wiele dzieci stara się robić wszystko poprawnie, tak jak tego od nich oczekują dorośli, starają się być ostrożne, odpowiedzialne, nie pozwalać sobie na okazywanie emocji i myślenie o swoich potrzebach. Takie radzenie sobie staje się utrwalone i już w wieku dorosłym człowiek nie wierzy, że można go po prostu kochać, wierząc, że na przychylność trzeba zapracować. Nie pozwala sobie na ujawnianie swoich doświadczeń innym, bojąc się, że zostanie ponownie odrzucony, nie pozwala sobie na przyjemności, wierząc, że nie jest ich godny. Często jest gotowy zrobić wszystko, aby ktoś z nim porozmawiał i poświęcił mu uwagę. W wieku 2-3 lat kształtuje się pewien rodzaj przywiązania w postaci szczególnej relacji emocjonalnej z troskliwym dorosłym, który zapewnia dziecku opiekę. troska, bezpieczeństwo, niezawodność i pewność siebie. Przypomnę, że istnieją 4 rodzaje przywiązania: bezpieczne, lękowo-ambiwalentne, unikające i zdezorganizowane. W wieku dorosłym, budując relację z partnerem, człowiek przenosi swoje wczesne doświadczenia i rodzaj przywiązania na życie rodzinne. Ignorowanie wpływa na rozwój relacji interpersonalnych w wieku dorosłym. Osoba ignorowana w dzieciństwie może zacząć mieć trudności w nawiązywaniu zaufania do innych, nabrać podejrzeń lub w ogóle unikać bliskich kontaktów w obawie, że powtórzy się sytuacja zaniedbania i wyobcowania. Ignorując rodziców, u dziecka kształtuje się postawa wobec świata jako wrogiego i niebezpiecznego, z którym lepiej mieć jak najmniej kontaktu. Takie głęboko zakorzenione postawy zakłócają rozwój osobisty i tworzenie szczęśliwego życia osobistego. Jeśli jesteś rodzicem, wyjaśnij swoim dzieciom, dlaczego jesteś nieszczęśliwy, zły, co cię zdenerwowało lub złościło w jego zachowaniu. Porozmawiaj z nim, nie ignoruj ​​go!! Jeśli jesteś osobą dorosłą i doświadczasz trudności w relacjach, przyjdź, pomożemy Ci rozwiązać problem, rozwikłamy Twoją plątaninę wczesnych negatywnych doświadczeń, nauczymy się otwierać na ludzi i budować zaufanie. , ciepłe relacje Z poważaniem, Anna Stollenwerk Umów się na konsultację w telegramie