Po co znać typ temperamentu dziecka? Wiedza ta pomoże rodzicom zarówno wykorzystać mocne strony, jak i zrozumieć, zaakceptować i ewentualnie zneutralizować słabości temperamentu. Możesz zauważyć, że dziecko jest nieśmiałe, ukrywa się, nie nawiązuje kontaktu, szybko się męczy i jest rozproszone. Boi się, wzdryga się od głośnych dźwięków. Często ma zły humor i uspokaja się jedynie w ramionach. A gdy tylko straci matkę z oczu, dziecko zaczyna krzyczeć i płakać. Nie chce bawić się sam, a nawet jeśli próbuje, gra trwa kilka minut. Okres jego adaptacji do przedszkola może być trudniejszy niż w przypadku innych dzieci. Czasami następuje regres w rozwoju, dziecko „zapomina” o nabytych już umiejętnościach. Nauczyciele w przedszkolu mogą powiedzieć, że dziecko jest bierne, ma słabe ruchy, mówi cicho i niespiesznie. Zamiast grać w gry, woli po prostu obserwować przyrodę i otaczających go ludzi, myśląc o czymś. Często jest zamyślony i poważny. Jest wybrednym zjadaczem. Ma trudności z przejściem na inny rodzaj aktywności. Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ dziecko najprawdopodobniej ma dominujący typ temperamentu: melancholijny Temperament to indywidualne właściwości psychiki, które determinują dynamikę aktywności umysłowej człowieka, cechy behawioralne i stopień równowagi w reakcji na wpływy życiowe. Można powiedzieć, że temperament jest fundamentem, na którym kształtuje się osobowość, a cechy osobowości zdeterminowane temperamentem są najbardziej stabilne i trwałe. „Czyste” typy temperamentów są rzadkie; najczęściej mamy kombinacje różnych typów, ale jeden dominuje. A jego właściwości możemy obserwować już od najmłodszych lat. Mocne strony osoby melancholijnej: Obserwacja. Umiejętność analizowania. Jeśli te cechy zostaną rozwinięte, dziecko może w przyszłości stać się profesjonalistą w dziedzinach, w których wymagana jest większa dbałość o szczegóły, duża obserwacja i wytrwałość. Rozwinięta empatia. Wysoki poziom refleksji. Dziecko jest wrażliwe na otaczający go świat. Dobrze rozpoznaje odcienie emocji otaczających go ludzi. Ponieważ osoba melancholijna jest przyzwyczajona do słuchania własnych uczuć, z łatwością „czyta” innych ludzi. Dzieci melancholijne rozumieją stan emocjonalny drugiej osoby i wykazują to zrozumienie. Potrafią współczuć i współczuć. Umiejętność dostrzegania piękna świata i tworzenia. Bogaty świat wewnętrzny. Dzieci melancholijne doceniają piękno i estetykę otaczającej przestrzeni. Dzięki swojej wyobraźni melancholijni ludzie potrafią tworzyć wspaniałe dzieła przepełnione głębokim znaczeniem. Ciągła czujność wobec otaczającego nas świata rozwija intuicję, zdolność przewidywania, planowania i analizowania. Słabości: Niepokój. Niepewność Zmęczenie, słaba tolerancja na stres, stres, konflikty. Niska wydajność. Pesymizm. Jak rodzice mogą pomóc dziecku, które jest melancholijne? Naucz je akceptować siebie takim, jakie jest. Nie krzycz, nie wyzywaj go, nie porównuj go z innymi dziećmi – jest inny. A porównywanie się z sprytną Kolą i mądrą Nastyą mu nie pomoże, tylko pogorszy jego zwątpienie. Jest już bardzo dobry w samoanalizie. Rodzicowi nie potrzeba kolejnego kompleksu i obniżenia samooceny dziecka, prawda? Cóż, osoba melancholijna nie dogoni choleryka, nie będzie w stanie być tak optymistyczna jak osoba optymistyczna i tak wytrwała jak osoba flegmatyczna. I nie jest to konieczne. Ma niezwykłe, unikalne dla niego cechy. Porzuć autorytarny (czyli dyktatorski, czyli dominujący) styl edukacji i przejdź do autorytatywnego (demokratycznego). Z osobą melancholijną możesz dojść do porozumienia. Możesz nauczyć ją, jak radzić sobie ze strachem. Ponieważ osoba melancholijna jest niespokojna i ma tendencję do wymyślania kłopotów tam, gdzie ich nie ma, warto wykorzystać jej mocne strony – analityczny umysł i obserwację. Warto wspólnie pomyśleć i wytłumaczyć strach budując logiczny łańcuch: jak to działa.