Dla mnie oczekiwanie to przyszłość, która istnieje w teraźniejszości. Nawet przy deklarowanym braku oczekiwań zawsze pozostaje oczekiwanie, że nic się nie zmieni. Każdy z nas na coś czeka i na coś liczy. Niektórzy planują zakup nowego samochodu, niektórzy planują wyjazd na wakacje, a jeszcze inni z niecierpliwością czeka na filiżankę aromatycznej kawy lub spotkanie z przyjacielem. Ktoś snuje globalne plany całkowitej rewizji życia, a ktoś piszczy z zachwytu, oczekując, że tego wieczoru, w jego ulubionym miejscu, jak zwykle zabrzmi jazz wysyła swoje dzieci na studia za granicę, mając nadzieję zapewnić im dobrą przyszłość, a może po prostu odpocząć od nich, a ktoś całe życie spędza na kupowaniu losów na loterię i skrupulatnym sprawdzaniu liczb z tymi w telewizji. Oczywiście liczymy na cud. Oczekiwania nadają sens teraźniejszości. Są jak reflektory – oświetlają to, co istotne w naszym życiu, a co chcemy wnieść w przyszłość. Nawet jeśli tej znaczącej rzeczy nie ma w teraźniejszości. Zwłaszcza jeśli go tam nie ma. Nasze oczekiwania, jak nic innego, reprezentują nasze wartości i sens naszego istnienia, nasz stosunek do życia i innych ludzi, naszą historię, naszą przeszłość-teraźniejszość-przyszłość, a w końcu także nas samych siebie, postrzeganie siebie i doświadczanie siebie, niezależnie od tego, czy jestem tego świadomy, czy nie. I tutaj wydaje mi się ważne, aby spojrzeć na oczekiwania każdego indywidualnego człowieka z punktu widzenia zgodności tych właśnie oczekiwań z nim samym. Nie mówimy o dobrych i złych oczekiwaniach. Jestem pewien, że nie ma ani pierwszego, ani drugiego. Jedyne, co wydaje mi się prawdziwe w temacie oczekiwań, to to, jak dobrze odpowiadają one potrzebom danej osoby i w jakim stopniu. zdecyduje się spełnić te oczekiwania, będzie bliższy adekwatności do swojej sytuacji życiowej i swojej tożsamości ze sobą. Oczywiście mogę się mylić, ale jeśli spojrzeć na oczekiwania bez względu na ludzkie potrzeby i bez względu na możliwości danej osoby. twórczo się adaptować lub samoregulować, oczekiwania jako zjawisko tracą sens. Dla ilustracji podam kilka przykładów z mojego życia i mojej praktyki, jak potrzeby są ze sobą powiązane – sposoby ich realizacji i oczekiwań. Mój znajomy, który 5 lat temu w czasie kryzysu stracił lwią część swojego biznesu, nadal żyje życiem bogatego człowieka: za ostatnie pieniądze kupuje drogie krawaty, nadal jeździ drogim samochodem, dając przyzwoitą część z pieniędzy, które w inny sposób zarobił na benzynie, naprawach i oponach, jest także koneserem kuchni francuskiej, a z pieniędzy, które zostają po ukończeniu poprzednich punktów, odwiedza kilka znanych, choćby ze względu na wysokie koszty, Kijowskie restauracje. Większość jego znajomych wie, że jest spłukany. W głębi duszy sam o tym wie. Po prostu nie chce w to wierzyć. Tylko raz, w przypływie objawienia i pozornej rozpaczy, przyznał mi, że wierzy, że tamto dawne życie powróci. Jak myślisz, na co tak naprawdę czeka ta osoba? Jakie są jego oczekiwania? Co jest dla niego ważne, aby dostać w tym życiu? Pieniądze, status, poczucie samowystarczalności? Jaką potrzebę zaspokaja w ten sposób? Przecież to wszystko jest tylko sposobem na zaspokojenie czegoś dla niego bardzo ważnego. Mogę sobie wyobrazić, że to, czego szuka, to uznanie, akceptacja lub miłość. Po prostu sposób, w jaki przywykł do zdobywania tych rzeczy, teraz nie działa dobrze. I nadal buduje swoje oczekiwania, polegając na nim, nie zauważając swojej niepełnosprawności. Inny przykład: klientka, młoda trzydziestopięcioletnia kobieta, starszy prawnik w dużej firmie, zgłosiła się z silnym bólem pleców, który nasilił się po rozwodzie z mężem. W trakcie terapii okazało się, że inicjatywa odejście było jej, nie mogła pogodzić się z faktem, że niewiele zarabia. Z jej osobistej historii wiadomo, że dorastała bez ojca; jej ojciec zmarł, gdy miała 6 lat. W rzeczywistości bardzo go potrzebowała figurą męską, oczekując od męża wsparcia i wsparcia, nie umiała zaspokoić tej potrzeby inaczej niż poprzez pretensje i żądania (w istocie