Dasha przestępowała z nogi na nogę w pobliżu ganku uniwersytetu. Kilka lekcji angielskiego zostało odwołanych, a teraz chciała jak najszybciej znaleźć się w lokalnej pizzerii. Padała lekka mżawka, było wilgotno i szaro, a wilgoć przykleiła się do mojej twarzy. Jesień, co możesz zrobić? Dziewczyna schowała głowę w ramionach, nie odrywając niezadowolonego wzroku od horyzontu. – Lepiej zadzwonię. Zawsze się spóźnia.” „Witam, cześć, gdzie jesteś?” – Dasha nie kryła specjalnie swojej irytacji. „Już podchodzę”. „Zaraz tam będę, kochanie” – powiedziała radośnie moja przyjaciółka. W słuchawce telefonu usłyszałem: „Uwaga, drzwi się zamykają! Następny przystanek…". Dasha uspokoiła się trochę i czekała. Kim jest ta laleczka? Pupsik to laleczka bobas, cóż, każdy o tym wie. Lub, powiedzmy, ładne dziecko o grubej budowie. Zgodzisz się, że to trochę metafora. Zwłaszcza jeśli mówimy o dorosłej dziewczynie... To jeden ze sposobów „umniejszania” drugiej osoby, osłabiania jej, obdarzania niezwykle skromnymi cechami. Jeśli zgodzimy się na takie metafory i utożsamimy się z nimi, nabywamy cechy i „sposób myślenia” proponowanej postaci. Każdy może nam powiedzieć wszystko, ale tylko przyjaciele i rodzina mogą to zrobić tak życzliwie i czule, że my z niewiedzy i grzeczności zgadzamy się z nimi. Często dzieje się tak, ponieważ sami lubimy to, co się dzieje. Przecież z drugiej strony, jeśli jestem dzieckiem, oznacza to, że jestem mały i dlatego łapówki są ode mnie gładkie, jestem taki delikatny, mam różowe policzki, choć brzydkie, ale gdzieś przyjemne, czują ciepło i macierzyńską czułość wobec mnie. Dobrze się zadomowiłem. Gdyby zamiast dziecka nazwali go na przykład kozą albo śmierdzącym bucikiem, to byłaby to oczywiście inna rozmowa: rzucić takiego pisarza w szyję bez większego namysłu, a nawet przywołać go z powrotem, żeby zabił jego dusza... Ale dziecko to nie powód do skandalu, prawda? Takich językowych „obrazów”, które nie odpowiadają rzeczywistości, często pochodzą z dzieciństwa. Pamiętacie, jak czytali nam książki, uczyli alfabetu za pomocą obrazków, wyjaśniali ich znaczenie? Oto zając zaczynający się na literę „Z”. Wszyscy wiedzą, że zając uwielbia marchewki, ma długie uszy i jeśli wykryje niebezpieczeństwo, z pewnością ucieknie. Każdy wie. Po co się tak nazywać? Kobiety marzą o silnych, odważnych mężczyznach, prawdziwych wojownikach, dzikich i niebezpiecznych, którzy będą chronić je i ich dzieci przed wrogiem, jak za kamiennym murem... Tak! Ale co mają z tym wspólnego zające? „Króliczek, idź jeść”, „Króliczek, chodź ze mną”, „Króliczek, kupiłeś już prezent dla mamy?” Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że jest to norma; w dzieciństwie wiele osób nazywało to matkami, babciami i innymi ludźmi o dobrych intencjach. I tak je z kolei nazywały matki i babcie... Ale jeszcze wcześniej wszystko było zupełnie inne. Nasi przodkowie, żyjący w plemionach i społecznościach, wybrali jako totem zwierzę, z którym się związali, do którego starali się przypominać: wilka, niedźwiedzia, lamparta, lisa, tygrysa, orła. Podobnie uczyniły plemiona na całym świecie, ponieważ posiadanie właściwej tożsamości jest bardzo ważne. Przez cały czas siła, odwaga i zręczność były kluczem do przetrwania i adaptacji - i tak jest teraz. Tak, w naszych czasach nie jest to tak wyraźne, jak na przedchrześcijańskiej Rusi, a jednocześnie faktem jest przetrwanie najsilniejszych. Mężczyźni chcą kobiet pięknych, seksownych, elastycznych, wysportowanych, zręcznych, szczupłych, a jednocześnie silnych i z jakiegoś powodu często nazywają swoje żony i dziewczyny dziwnymi imionami. Oprócz zajęcy i kociąt są tu takie postacie jak kozy, kotlety, puchatki, maski, kluski i lalki. Kozyulya jest bardzo seksowna, zwłaszcza jeśli wyobrażasz sobie to szczegółowo. Lalka jest piękna, ale jest zimna i pozbawiona życia, nie wygina się dobrze i jest ogólnie plastikowa. Wszystkie lalki są do siebie bardzo podobne, mają mniej więcej taki sam szalony makijaż i ubrania. Czy nic Ci to nie przypomina. Dlaczego, jeśli naprawdę chcesz metafor, nie nazywać ukochanej pantery, tygrysicy, lwicy? Oprócz nawyku pochodzi z dzieciństwa (jest to szczegółowo napisane w książce Aleksieja i Marii Afanasjewów „Posłuszni i przestraszeni: uczciwa książka o błędach rodzicielstwa”)