O nietaktowności. Któregoś dnia moja córka i ja byliśmy na tańcu. Moja córka ma 4,5 roku i jest delikatną młodą damą: bardzo wrażliwą i emocjonalną. Przed zajęciami zaczęła płakać. Próbowałem dowiedzieć się dlaczego, ale było to dość trudne. Córka rozejrzała się po siedzących wokół dorosłych i nadal płakała, a dorośli z zainteresowaniem obserwowali, co się dzieje. NIE ukradkiem, nie zawoalowanym, ale otwarcie patrząc i uśmiechając się. Nie mogłam nic wyciągnąć z dziecka. A dorośli siedzący w poczekalni zaczęli działać. Oznacza to, że zaczęli głośno dyskutować, jakbyśmy nie byli w pobliżu: „Ona jest taka duża i płacze”. „TAK, już nie ze względu na wiek”. Faktem jest, że dzieci płakały głównie, gdy były małe. Nie chciały zostawiać matek na zajęciach. Na ich twarzach widać było potępienie i protekcjonalność. Z łatwością mogę odłączyć się od bodźców zewnętrznych. Ale moja dziewczyna już tak długo nie żyje na tym świecie i nie jest gotowa na jego bezceremonialność. Zabrałem ją do szatni, która, miałem nadzieję, była pusta. ALE siedziała tam jedna kobieta. Widziała, że ​​dziewczyna płacze, a ja próbowałem z nią porozmawiać. Myślisz, że wyszła? Niestety nie! - Nawet się nie odwróciła. Ogólnie rzecz biorąc, z trudem udało mi się dowiedzieć od córki, co się stało. Nie potrafiła dobrze wykonać elementu tanecznego i martwiła się, że zostanie skarcona lub wyrzucona z zajęć. To było normalne doświadczenie, od razu ją uspokoiłem. Umówiliśmy się, że powiem nauczycielce, że dzisiaj nie będzie proszona o wykonanie tego ruchu i będziemy go ćwiczyć w domu. Teraz musieliśmy wracać na salę, mijając rzędy oczekujących rodziców. Gdy tylko weszliśmy wszystkie oczy zwróciły się w naszą stronę. A córka znów była gotowa płakać. Spojrzała na te ogromne kobiety, które przyglądały się jej z ciekawością i znów zaczęła szlochać. Przytuliłem ją, pocałowałem, szepnąłem jej coś czułego do ucha i wysłałem na korytarz. Lekcja przebiegła pomyślnie. I już było mi ciężko się powstrzymać. Wkurzyły mnie nie „kaprysy” dziecka, ale bezczelność dorosłych. Pomyślałem, że gdyby jedno z nich z jakiegoś powodu płakało w tym pokoju, czy zachowywałoby się w ten sposób? Patrzyli równie otwarcie lub próbowali odwrócić wzrok. Gdyby do szatni przyszło małżeństwo, żeby wszystko uporządkować, czy ta kobieta zostałaby tam, aby być mimowolnym świadkiem rozmowy, czy poszłaby gdzie indziej. Dlaczego dajemy sobie prawo do takiego postępowania z dziećmi? A o jakim wychowaniu dzieci możemy mówić, skoro my, dorośli, nie jesteśmy tak wychowani, niekulturalni i niegrzeczni??