Od autora: Miłość, śmierć i pieniądze to jeden z nuklearnych koktajli ludzkiej psychologii. Wielu z nas zna imponujące historie dziedziczenia w literaturze światowej i rosyjskiej – walkę o mozaikową teczkę z testamentem przy łóżku umierającego hrabiego Bezuchowa, spór Dmitrija Karamazowa z ojcem o odziedziczone pieniądze, długoletni termin przypadek Jarndyce kontra Jarndyce w powieści Dickensa Bleak House” i wielu innych. Pisarz Dostojewski zmarł w wyniku krwotoku, który rozpoczął się podczas gwałtownej kłótni z siostrą o spadek po ciotce. Czasy współczesne są również pełne bohaterów skandali spadkowych... Miłość, śmierć i pieniądze to jeden z nuklearnych koktajli ludzkiej psychiki. Wielu z nas zna imponujące historie o dziedziczeniu w literaturze światowej i rosyjskiej – walkę o mozaikową teczkę z testamentem przy łóżku umierającego hrabiego Bezuchowa. , spór Dmitrija Karamazowa z ojcem o odziedziczone pieniądze, wieloletnia sprawa „Jarndyce kontra Jarndyce” w powieści Dickensa „Ponury dom” i wiele innych. Pisarz Dostojewski zmarł z powodu krwotoku, który rozpoczął się podczas ostrej kłótni z siostrą o spadek po ciotce. Nowoczesność pełna jest także bohaterów skandalów dziedzicznych. W psychoterapii temat ten pojawia się podczas rekonstrukcji historii rodzinnych związanych ze stratą bliskiej osoby czy relacjami rodzinnymi jako takimi. Bardzo często okazuje się, że po śmierci określonego członka rodziny więzi rodzinne zostają zerwane, bracia i siostry, przyrodni bracia i krewni, siostrzeńcy oraz ciotki i wujkowie przestają się ze sobą komunikować. Dzieci pamiętają straszne skandale i obrzydliwe sceny. W twarz rzucane są przekleństwa: „Nie jesteś moją córką – nie jesteś moją matką!”, „Nie przychodź na mój pogrzeb!” i tym podobne rzeczy, które ogromnie wpływają na ludzką świadomość. Pogrzeby i przebudzenia same w sobie są często również wydarzeniami bardzo traumatycznymi, uruchamiającymi mechanizmy zniszczenia. Często brzmi to tak: „po śmierci N przestaliśmy się komunikować”. Ludzie dorastają z poczuciem niechęci do więzi rodzinnych, ponieważ wcześnie doświadczają rozczarowania koncepcją „wspólnej rodziny”, miłości itp. Następuje upadek systemu rodzinnego, zerwanie ważnych więzi, zubożenie rodziny oraz utrzymujące się pretensje i niesprawiedliwości. Negatywne doświadczenia rodzinne przekazywane są w przyszłość (niektórzy nazywają to karmą). Szczególnie zauważamy, że siła emocji, która pojawia się w takich sytuacjach, jest bardzo duża. Złość, uraza, poczucie niesprawiedliwości, niepohamowana chęć zagarnięcia zasobów mieszają się z żalem, stratą, strachem... Oto wspomnienia jednej z klientek, która próbowała zrozumieć relacje w swojej rodzinie, a w szczególności relację z siostrą: „Nie wiem, co jest słuszne – zaakceptować krewną… czy stanowisko rodziny wobec niej? Moja mama ma starszą siostrę, jest moją ciotką. Ciocia Marina. Mama nie komunikuje się z nią od ponad piętnastu lat, ale mam jej numer telefonu i dzwonię do niej na wakacje... Komunikuję się z jej dziećmi - to całkiem sympatyczni kuzyni, nie ma z nimi konfliktu, a ja mam nadzieję, że nie będzie. Mieszkają oddzielnie od ciotki Mariny. Dorośli, ciekawi i niezależni. Ciocia Marina była obecna przez całe moje dzieciństwo i była postacią absolutnie pozytywną – miała świetne poczucie humoru, w tajemnicy omawiała ze mną ciekawe rzeczy, a czasem siadała ze mną, gdy rodzice chcieli się zrelaksować. O jej życiu osobistym nie można powiedzieć, że jest udana – dwa rozwody, kilku niezrozumiałych przyjaciół, same dzieci… Zamieszkała z mężami, a po rozwodach wróciła do babci, którą często odwiedzałam. Przez całe moje dzieciństwo jest taką dorosłą przyjaciółką, która tak jak ja „nie rozumie” innych dorosłych. Kolega, że ​​tak powiem. Miała i nadal choruje na bardzo smutną chorobę - jest alkoholiczką. Z dzieciństwa pamiętam kilka nieprzyjemnych incydentów, ale nie na tyle strasznych, że na przykład zacząłem ją nienawidzić. Wszyscy lubimy się wyładować... Co więcej, nie jest to obce naszej dużej rodzinie. Kiedy mieszkała z mężami, słyszałam wiele historii od mojej babci, jak i co przez nią cierpiała (ona wPokłóciłem się z nią, kiedy byłem pijany), od mamy nie dostawałem zbyt wielu takich informacji, po prostu w pewnym momencie zacząłem zdawać sobie sprawę, że ciocia Marina to jakiś zły człowiek, w dodatku pijak. Po śmierci dziadka musiała dzielić mieszkanie, a jakiś układ i podział pieniędzy doprowadził do tego, że została bez mieszkania – inwestowała w fałszywe budownictwo, choć były inne możliwości. Cóż, próbowała pobrać pewne prawa. Nie mieszkała już z babcią, zrezygnowała z niej za życia, niemal ją porzucając. Ciocia Marina sama teraz nigdy nie wspomina swojej babci dobrym słowem, ale pamięta mojego dziadka, pamięta moje dzieciństwo, daje kilka rad... I zastanawiam się, czy wszystko mogło potoczyć się spokojniej?.. Co poszło nie tak? Czy to tylko jej niepowodzenia życiowe, czy też tak ją ukształtowała nasza rodzina, a nie moja mama?.. Przy mnie nie przeklinali, ale od obojga usłyszałam tyle kubłów gówna, przepraszam mnie, kierowane do siebie, że ja nie wiem komu wierzyć - czy ciotkę Marinę oszukała zła babcia, czy też ciocia Marina naprawdę jest w stanie pijanym i podpisuje papiery na nieruchomości?... Zagadka... O oczywiście stanę po stronie mojej matki, jeśli na szczeblu sądowym pojawi się jakikolwiek konflikt. Choć wydaje się, że nie ma już czym się dzielić :) ale to niesamowite jak moja mama, która się nie komunikuje, nienawidzi, przeklina swoją siostrę, wychowała mnie i moich kuzynów i bliskich w miłości, w zrozumieniu. Przysięgam uroczyście i szczerze, że kocham moje siostry i braci, a sytuacja, w której nie mogę się z nimi porozumieć, przeraża mnie... Smutno mi z tej perspektywy... Czy ten scenariusz mógł się naprawdę powtórzyć?... To szczególnie boli jeśli przydarzy mi się to młodsza siostra, która oczywiście nie jest darem... Ale kocham ją - a ona jest tą małą osóbką, która podobnie jak ja jest kontynuacją naszych rodziców. Co mogłoby nas wyróżnić?.. Mieszkanie?... Oj... Straszne...” Właściwie: dlaczego? Jest tego kilka powodów. Rozważmy je: Po pierwsze, straciliśmy kulturę dziedziczenia. Kultura ta kojarzona jest przede wszystkim z myśleniem religijnym i plemiennym. Dla osoby wierzącej w życie pozagrobowe (niezależnie od wersji kulturowej) śmierć jest ważnym momentem dopełnienia wielkiego gestaltu – konkretnego życia. A to, jak to zakończysz i jakie rzeczy po sobie pozostawisz, to kwestia fundamentalna. Nowe pokolenia wierzą w coś innego: człowiek jest stworzony na 120 lat, do 40. roku życia jesteśmy prawie dziećmi, do 50. roku życia powinniśmy w końcu pokonać. cellulit i zmarszczki, do 60 roku życia powinniśmy zostać guru fitnessu i jogi, do 70-80 lat będziemy drukować nowych członków na drukarce 3D i wymieniać stawy, a jeśli wszystko inne zawiedzie, zamrozimy nasze bezcenne ciała aż do Sądu Ostatecznego. Wszystko to byłoby na swój sposób słodkie, gdyby tylko było prawdą. Filozofia szybkiego życia, relacji bez zobowiązań, ideologia konsumpcji, wulgarnie rozumiana idea życia „tu i teraz” dewaluuje długoterminowe powiązania, przede wszystkim rodzinne. Myślenie przodków wiąże się z realistyczną świadomością wiek, miejsce na linii życia i w rodzinie. Wiąże się to z interesami klanu, z odpowiedzialnością za rodzinę po śmierci, z takim podziałem zasobów, który pomoże wzmocnić lub przynajmniej zachować rodzinę. Myślenie przodków kojarzone jest przede wszystkim z miłością. XX wiek radykalnie zmienił kulturę umierania, dziedziczenia i myślenia przodków. Dla Rosji, która doświadczyła przemian kulturowych we wszystkich obszarach, jest to szczególnie istotne. Istnieje autorytatywna opinia, że ​​zniesienie własności prywatnej i główna rola państwa w procesach gospodarczych wpłynęły przede wszystkim na psychologię dziedziczenia. Państwo w roli Wielkiego Innego, symbolicznego Rodzica, zwalniało większość ludzi z odpowiedzialności za zarządzanie swoimi zasobami. Pod wieloma względami jest to prawdą, a obecnie mamy do czynienia ze stanem zniszczonej kultury i pojawieniem się dużej ilości własności prywatnej, którą trzeba jakoś zagospodarować. W bardzo starszym pokoleniu, tym, które przekroczyły 70-80 rok życia, wciąż można spotkać kobiety, które na emeryturze starannie spisały swoje testamenty i przygotowały dla siebie strój pogrzebowy oraz miejsce na cmentarzu i „trumny” w oddzielne miejsceowszem, ale jest to już zjawisko dość rzadkie i nietypowe dla mieszkańców dużych miast. Utrata wiary w życie pozagrobowe przerodziła się w egzystencjalny zamęt i, powiedziałbym, egzystencjalny infantylizm. Nasi współcześni ludzie w większości i szczególnie publicznie nie wierzą szczególnie w życie pozagrobowe (niebo - piekło, odrodzenie, karma itp.). Ale wypiera ze świadomości śmierć jako taką, czyli zachowuje się jak dziecko, które jeszcze nie wie, że śmierć istnieje. Wyraża się to tym, że ludzie unikają pozostawiania testamentów, zamawiania pochówku czy kupowania miejsca na cmentarzu. Ludzie nie wiedzą, jak zachować się na pogrzebie, co powiedzieć dzieciom o śmierci i czy zabrać je na pogrzeb. Branża medyczna ciężko pracuje, aby zaradzić temu stanowi rzeczy, promując swoje usługi i przedłużając życie konsumentów za wszelką cenę. Kult wiecznej młodości, praktyka nieinformowania pacjenta o fatalnej diagnozie i realnych perspektywach, kosztowna szarlataneria w leczeniu raka to tylko część przejawów egzystencjalnego infantylizmu, do którego doprowadziła zanik kultury umierania i dziedziczenia fakt, że rozmawianie z bliskimi o śmierci jest po prostu nieprzyzwoite. Gorzej niż seks. Rozmowy te powodują ostre odrzucenie i reakcje obronne. Bliscy umierającego, spętani poczuciem winy i wstydu, podtrzymują złudzenia między sobą a umierającym, nie pozwalając mu świadomie odejść, pożegnać się i uporządkować swoich spraw. Czasami tłumią swoje uczucia na tak długo, że sami zachorują, a po śmierci uczucia te wybuchają z potrójną siłą. Sam umierający odczuwa wielką samotność i ostre zderzenie z rzeczywistością – jego bliscy „wierzą” w niego do końca, mówiąc: „nie umrzesz, wszystko będzie dobrze”. I nie ma z kim dzielić tej samotności przed śmiercią. W głębi tych procesów ujawnia się ogromny, stłumiony strach przed śmiercią i praktyki radzenia sobie z tym strachem. Zamiast wypartego pojawia się nieświadomość i magia. Wiele osób nie zostawia testamentu – bo w głębi duszy w magiczny sposób przeczuwają, że gdy tylko go napiszą, inni szybko umrą, gdy już będzie „prawie” już po wszystkim. W swoich fantazjach ludzie ci leżą bladzi na łóżku na białych poduszkach i osłabioną, ale mocną ręką podpisują kartki papieru i wyrażają swoją „ostatnią wolę”. Jeszcze inni nie mogą się zdecydować, komu i co chcą zostawić, i zamieniają tę kwestię w manipulację bliskimi, mając nadzieję na otrzymanie od nich większej uwagi, opieki, miłości i gwarancji. Rzeczywistość jest obraźliwa – często kojarzy się z końcem ludzkiego życia utrata całkowitej kontroli nad swoją psychiką, z regresją, impotencją i obojętnością na sprawy doczesne. Świadomość umierającego stopniowo zawęża się i koncentruje na objawach cielesnych, bólu, jedzeniu, problemach pielęgnacyjnych itp. Często świadomość skupia się na relacji z opiekunem – pielęgniarką, pielęgniarką. Oznacza to, że fantazja o opóźnianiu podjęcia decyzji prawnych do ostatniej chwili jest kolejną iluzją, podyktowaną tym samym magicznym strachem. A decyzje o charakterze prawnym podjęte przed śmiercią często stają się przedmiotem sporu - ze względu na fakt, że dana osoba tak naprawdę nie do końca rozumie naturę swoich działań. Drugim powodem jest utrata plemiennego światopoglądu i komplikacja instytucji rodzinnych Nie jestem skłonny wierzyć, że instytucja rodziny upadła, a raczej bardzo się skomplikowała. Jeśli wcześniej było kilka małżeństw, dzieci z różnych żon i mężów, los królów lub niewielka liczba arystokracji, teraz ogromna liczba ludzi rozwiązuje problemy „królewskie”. Stało się to normą. Znamy z historii, jak królowie rozwiązywali swoje problemy rodzinne, a te przykłady są dalekie od idei przyjaznej i silnej rodziny. Można było na przykład obciąć głowę byłej żonie (Henryk VIII zrobił to dwukrotnie), umieścić jego żonę w klasztorze (pierwsza żona Piotra Wielkiego) lub otruć (zmarły trzy żony Iwana Groźnego w niejasnych okolicznościach Nadieżda Alliluyeva zastrzeliła się itp.) Koronowane kobiety są daleko.