Część 1. Oprócz miłości każde dziecko ma swój własny zarzut nienawiści wobec rodziców. Ale bardzo trudno jest znaleźć w sobie takie „ładunki” i utrzymać je równolegle. Psychika dziecka potrzebuje czegoś innego: osoby, „przy której” nauczy się przeciwstawiać się tym ambiwalentnym uczuciom. Z reguły jest to postać rodzicielska, która może pomóc poradzić sobie z tym, z czym dziecko nie mogło sobie poradzić: nienawiścią, złością, własną destrukcyjnością. Jeśli rodzice nie są w stanie przeciwstawić się i pomóc przetworzyć tych uczuć, wówczas dziecko dorasta z poczuciem, że kryje się w nim coś okropnego. Powstaje nieświadoma fantazja, że ​​​​ta straszna rzecz może przytłoczyć i zniszczyć każdego. W tym przypadku otwiera się kilka ścieżek rozwoju takiego dziecka. Jednym z nich jest to, że dziecko zaczyna wymykać się spod kontroli i coraz trudniej sobie z nim poradzić. Wydaje się, że nieświadomie szuka osoby, która utrzyma w nim to, z czym on sam nie jest w stanie sobie poradzić. Musi znaleźć kogoś, kto wytrzyma jego destrukcyjne emocje, nie dogadzając sobie, ale i nie prześladując. Ważne jest, aby znalazł rodzica, który wie, kiedy powiedzieć „nie”. Naturalną reakcją dziecka na odmowę jest wybuch złości. Kiedy rodzic nie może znieść krzyku i wrzasku, a mimo to się poddaje, chroni się przed własną złością wobec dziecka. Za tym może kryć się fantazja, że ​​negatywna odpowiedź będzie oznaczać brak miłości do dziecka. Tak naprawdę zbytnia uległość wskazuje raczej na próbę zagłuszenia w sobie nienawiści do tej drugiej. Ale zwycięstwo, które dziecko osiąga zbyt łatwo, nie przynosi mu satysfakcji. Ucieka się do powtórzeń, aby ponownie otrzymać dowód miłości od rodzica. Jednak nadmierna lojalność nie zastąpi prawdziwie głębokiego uczucia miłości, na które składa się także zdolność przeciwstawienia się skierowanej na siebie nienawiści dziecka. Oznacza to, że złe zachowanie dziecka, jego ataki irytacji często powstają właśnie w celu znalezienia stanowczości, która pomaga odkryć granice tego, co jest dozwolone 😊