Od autora: Konsultacja informacyjna dla jednego klienta dała impuls do napisania tego artykułu. Może ktoś inny tego potrzebuje? Uzyskaj informacje na temat cech behawioralnych nastolatka schizoidalnego. Klientka martwi się o swojego dorastającego syna. Inteligentny, spokojny chłopak, oryginalny, rozważny, skłonny do myślenia i książek. Prośba matki wypłynęła na pierwszy plan pojawiających się trudności syna w komunikowaniu się z rówieśnikami. Ciekawi go, co ona myśli, ale nie chodzi do firmy. Wydaje się, że młody człowiek obserwuje świat zewnętrzny zza zasłony. Chcę wyjść i to boli. W klasyfikacji Nancy McWilliams zachowanie to mieści się w definicji akcentowania charakteru schizoidalnego. Opisuje ten typ osobowości jako posiadający naruszenie granicy kontaktu ze światem zewnętrznym. Powłoka. Strach przed pochłonięciem przez świat. Zamknięcie. Główna wartość życiowa osoby o takim zaakcentowaniu charakteru: Niepowtarzalność własna i wszystkich innych. Być może ten artykuł pomoże dorosłym zajmującym się takimi dziećmi lepiej je zrozumieć i uwzględnić cechy ich charakteru. Aby to zrobić, dorośli muszą zrozumieć, że potrzeba komunikacji z rówieśnikami wysuwa się na pierwszy plan w okresie dojrzewania. W tym czasie przynależność grupowa staje się ważniejsza niż przynależność osobista. W tym wieku jest to szczególnie trudne dla nastolatka schizoidalnego, ponieważ to właśnie to zaburzenie wiąże się ze strachem przed wchłonięciem przez świat. Dwie przeciwstawne tendencje – strach przed wejściem do społeczeństwa i potrzeba, palące pragnienie tego – kontrolują takiego nastolatka. Ma trudności z przezwyciężeniem wrodzonej izolacji; jako nastolatek nagle nie czuje się zbyt dobrze w swojej samotności. To może go przestraszyć jeszcze bardziej. W praktyce załamuje się jego zwykły obraz świata Bycie w grupie jest dla niego trudne, ponieważ jego główną wartością życiową jest wyjątkowość każdej osoby. W okresie dojrzewania dominuje tożsamość grupowa. Nastolatkowie chcą być do siebie podobni w swojej grupie. Zatem w tym wieku łatwiej jest im wszystkim razem skonfrontować się z innymi dużymi grupami społecznymi: dziećmi, którymi już nie są, i dorosłymi, którymi jeszcze nie są. Dlatego nastolatkowie w swoich grupach starają się być tacy sami. A to kolejny „cios losu” dla schizoidalnego nastolatka. Nie tylko trudno mu znaleźć wyjątkowość każdego członka grupy, ale jest zmuszony poświęcić swoją osobistą wyjątkowość na rzecz nawiązania więzi społecznych. Aby zostać przyjętym do grupy, będzie musiał naśladować większość w swoich preferencjach, a ponieważ motywacja grupowa nie działa na typy schizoidalne, jest to dla niego niezwykle trudne. Może nie chodzić do kina ze wszystkimi innymi tylko dlatego, że nie chce. Grupa najprawdopodobniej go nie zrozumie, bo nastolatki o innych typach psychologicznych i tak pójdą, jeśli nawet nie będą miały ochoty. Mogą kierować się innymi motywami i motywami. Histerycy pójdą flirtować i popisywać się, masochiści – podporządkować się większości i cierpieć, maniacy – bo muszą dać ujście energii itd. Również w przypadku schizoidalnych nastolatków istnieje tendencja do nieakceptowania ich w społeczeństwie grupę ze względu na pojawienie się takiego nastolatka. Z modą znajdują się w różnych realiach, dlatego gdy nastolatki, wzmacniając swoją tożsamość grupową, zaczynają nosić w przybliżeniu te same modne ubrania, schizoidalny nastolatek może wpaść w ten trend tylko przez przypadek. Może nosić te same ubrania, wybierając je dla siebie niezależnie i przez przypadek. W tym samym przypadku, jeśli musisz szczególnie dbać o swoją garderobę, właśnie po to, aby być „jak wszyscy”, jest mało prawdopodobne, aby schizoidalny nastolatek wybrał opcję celowego „munduru”. I ten fakt wzmocni jego sprzeciw wobec grupy społecznej, do której chciałby dołączyć, ale bez warunku, że wszyscy członkowie są identyczni. Można założyć, że schizoidalny nastolatek wybierze jednego lub dwóch przyjaciół, ale w grupie tak będzie trudno mu stać się „jednym ze swoich”. Przyjaciele, nastolatki.