Każde działanie ma swój własny motyw, swoje własne powody (wewnętrzne i zewnętrzne). Tak jak kobieta wchodzi w związek z żonatym mężczyzną z głębokich powodów, tak mężczyzna decyduje się zdradzać żonę, ukrywać się, kłamać (cały ten sposób życia i zachowania) także z powodów! W tym artykule nikogo nie usprawiedliwiam ani nie obwiniam. Przedstawiam, moim zdaniem, godne uwagi wyjaśnienie relacji z żonatym mężczyzną. Wyobraź sobie dwie różne kobiety i jedną podobną sytuację: spotkanie z mężczyzną, który tak się składa, że ​​jest żonaty. Co zrobi pierwsza kobieta? Odbierze ten fakt jako coś dla niej osobiście nie do zaakceptowania, swego rodzaju obrazę jej godności, niczym czerwona flaga wielkości Elbrusa. I oczywiście natychmiast opuści ten związek. A jeśli to miłość, pytasz? Zdrowa miłość zawsze opiera się na bezpiecznym przywiązaniu, szacunku i bezpieczeństwie. A jeśli „kochasz” mężczyznę, który nie daje ci nic z tego, to już nie jest to miłość, ale coś innego, zniekształconego, zdeformowanego. Zatem pierwsza kobieta zdecydowała się odejść, bo zna i czuje ten rodzaj związek nie jest dla niej. Jest to całkiem prawdopodobne w przypadku przeżyć emocjonalnych i jest to całkowicie normalne. Druga kobieta, dowiedziawszy się, że jej chłopak jest żonaty, przez kilka godzin będzie siedzieć w szoku, rozmawiać z przyjaciółmi, płakać, pić i…. ZDECYDUJ SIĘ GO URATOWAĆ! Uratuj biednego człowieka przed złym, złą żoną. W końcu to nie jego wina, że ​​życie tak się potoczyło i trudno (niemożliwe) jest mu opuścić tę lisią żonę! Zwłaszcza dzieci... Co zatem kryje się za tak silnymi i głębokimi uczuciami? Uwaga: kobiety często nienawidzą żon swoich partnerów bardziej niż samego mężczyzny! Przecież to ona nie pozwala ukochanemu być z nią szczęśliwa. Z kim więc walczy nasza druga kobieta? Z kim ona ma ten konflikt? Z mężczyzną lub jego żoną, którzy są przedstawiani jako potężna dorosła kobieta, która przejęła kontrolę nad mężem? Tak naprawdę ta żona jest postrzegana przez nieświadomość jako potężna Matka, a mężczyzna jako słaby „ojciec”? bez siły woli, niezdecydowana, niezdolna do konfrontacji z potężną żoną. Kobieta zaczyna bronić swojego mężczyzny-ojca, choć ten już dawno stracił dla niej swoją „wartość”, tak naprawdę nie czuje go jako mężczyzny, nie dostrzega jego męskości Na pierwszy plan wysuwa się wątek rywalizacji z matką, a mężczyzna jest jedynie narzędziem tej rywalizacji, która sama w sobie jest mało istotna, ważna jest tylko ona, żona-matka. I w pewnym sensie relacja naszej drugiej kobiety z kochankiem opiera się w większym stopniu na jej „traumatycznej” relacji z żoną. Zatem nasza bohaterka nie jest już tak zainteresowana dramatem ze swoim kochankiem. Na pierwszym miejscu jest jego żona i dramatyczne relacje wewnętrzne, a czasem zewnętrzne z nią, która podobnie jak jej matka była dla ojca tą samą żoną. I tak odnajduje w kochanku tego samego „ojca” i pragnie go odebrać ta sama „matka”. Ale pojawia się kolejne ważne pytanie: czy chce go zabrać, czy chce pokonać matkę i jakie uczucia będzie przeżywać, gdy zrzuci ją z piedestału? Jej uczucia są raczej ambiwalentne, jednocześnie chce i boi się zwycięstwa, a za tym strachem kryje się poczucie winy i lęk separacyjny (lęk przed odrzuceniem, porzuceniem). Pokonując matkę, oboje zrywają łączącą ich więź i ją tracą. A cały ten dramat opowiada o konflikcie edypalnym, który przeradza się w zdeformowane relacje ze sobą i innymi. Terapia pomaga świadomie spojrzeć na tę niemożność wyjścia z bagna samookaleczeń. A następnie przepracuj wszystkie te uczucia, które popychają cię w sytuację z osobą zamężną. W mojej pracy regularnie spotykam się z problemami fazy edypalnej, kiedy klient i ja poruszamy się tam i z powrotem, zaczynając od pracy nad współpracą dziecko-matka.