Od autora: Przedstawiam własny program rekomendacji eliminacji (zapobiegania) brakom rozwojowym uczniów szkół podstawowych, które niestety odkrywane są zbyt późno - w trakcie przejścia do szkoły średniej. Opublikowano: Zalecenia metodyczne dla nauczycieli i wychowawców szkół podstawowych dotyczące eliminowania problemów rozwojowych. Przy opracowaniu kierowałem się także źródłem: UUD Monitoring (Program) PS Z góry przepraszam za linki w tekście - nie wyświetlają się tabele - łatwiej je pobrać Na podstawie wyników translacyjnej diagnostyki psychologicznej 4 uczniów klas pierwszych zidentyfikowano następujące zaniedbania w rozwoju pedagogicznym: elastyczność myślenia werbalnego, szybkość myślenia, elastyczność myślenia logicznego, myślenie abstrakcyjne niewłaściwie zawyżoną samoocenę uogólnianie Naruszenia uwagi (trzeba było wielokrotnie powtarzać instrukcje, czasem indywidualnie) i woli Zauważono także (słabą motywację do wykonania zadania z pełnym poczuciem własnego absolutnego sukcesu), co świadczy o naruszeniu poczucia własnej wartości. Wyniki te wyznaczają nam szereg zadań, które musimy wspólnie rozwiązać: Określenie poziomu rozwoju powyższych procesów umysłowych uczniów klas 1-4 w oparciu o zaproponowane poniżej metody, dostosowane z uwzględnieniem zanikającego programu nauczania kontrola nad realizacją działań edukacyjnych uczniów w celu kształtowania samokontroli i rozwoju dobrowolnej uwagi Jasne wyprowadzenie kryteriów oceny – umożliwienie uczniom samodzielnej oceny wyników swojej pracy. Wprowadzenie dodatkowych ćwiczeń dla umysłu z wykorzystaniem materiałów edukacyjnych Zwracaj większą uwagę na kształtowanie aparatu pojęciowego uczniów. Prowadzenie gier intelektualnych z uczniami w celu zwiększenia motywacji i rozwijania indywidualnych umiejętności myślenia, operacji i mowy. Powtarzana diagnostyka z uwzględnieniem nowego materiału szkolnego. 1. Określenie poziomu rozwoju procesów umysłowych uczniów Większość zadań testowych opiera się na materiałach z podręczników szkolnych i pozwala, wykorzystując ilościową charakterystykę ich relacji, określić poszczególne aspekty myślenia koncepcyjnego ucznia i uwzględnić te wskaźniki w praktyce. dynamika daje podstawowe pojęcie o cechach procesu rozwoju. Test składa się z trzech części: 1 – wiedza (umiejętność nazwania pojęcia, opisania go), 2 – porównanie (porównanie pojęć według jakiegoś kryterium), 3 – logika (ustalanie znaczących relacji pomiędzy pojęciami). Wszystkie zadania mają charakter zamknięty problemy, tj. Uczniowie muszą wybrać poprawną odpowiedź z zestawu opcji. Studenci proszeni są o udzielenie odpowiedzi na pytania testowe i wpisanie wyników do formularza: (patrz http://psicho.afimet.com/pedagogi) Przetwarzanie i analiza wyników testu składa się z kilku etapów Porównanie odpowiedzi uczniów z kluczem testu: prawidłowa odpowiedź jest punktowana „1”, każda inna – „0”. Klucz odpowiedzi jest następujący: (patrz http://psicho.afimet.com/pedagogi) Określenie ogólnego poziomu rozwoju operacji umysłowych w skali: (patrz http://psicho.afimet.com/pedagogi) Określenie wiodącej dziedziny wiedzy. W pierwszej i drugiej części znajduje się po 18 zadań, które są podzielone tematycznie - na przykład tak: (patrz http://psicho.afimet.com/pedagogi) Zadania są zestawiane przez nauczyciela w 2 opcje zgodnie z przykładowy schemat z omawianego materiału. Przykład zadań z części I. Instrukcja: wybierz poprawną odpowiedź i wpisz w formularzu odpowiedzi wskazaną literę. Główny człon zdania odpowiadający na pytanie w mianowniku KTO? albo co? – jest to: a) dodatek; b) orzeczenie; c) temat; d) definicja; e) okoliczność. Czynność, za pomocą której suma i jeden z wyrazów zostaje wykorzystana do znalezienia innego wyrazu, nazywa się: a) dodawaniem; b) mnożenie; c) podział; d) odejmowanie; e) przez dodanie Dziełem ustnej sztuki ludowej jest: a) bajka; b) wiersz; c) epicki; d) wiersz; e) historiaNarodem rosyjskim, ukraińskim i białoruskim byli: a) Słowianie; b) Kurdowie; c) Grecy; d) Pieczyngowie; e) Varangians. Łodyga z umieszczonymi na niej liśćmi i pąkami to: a) roślina; b) korzeń; c) ucieczka; d) proces; e) kwiat Komentarz to: a) prawo; b) wykład; c) konsekwencja; d) wyjaśnienie; e) wskazówka. Słowo określające adresata wypowiedzi to: a) dodatek; b) okoliczność; c) odwołanie; d) definicja; e) zdanie Równość zawierająca nieznaną liczbę nazywa się: a) odjątkiem; b) podlegające odliczeniu; c) różnica; d) nierówność; e) równanie Głównym bohaterem opowieści jest I.S. Turgieniew „Mumu”: a) dama; b) pies; c) Gerasima; d) Tatiana; e) krowa Głównym zajęciem nomadów było: a) rolnictwo; b) polowanie; c) wędkarstwo; d) hodowla bydła; e) rzemiosło Nauką badającą stan atmosfery i zmiany pogody jest: a) historia naturalna; b) geografia; c) meteorologia; d) biologia; e) metrologia humanitarna jest: a) publiczna; b) dobry; c) progresywny; d) mądry; e) humanitarne. Kombinacje słów i zdania są badane w specjalnej sekcji nauki o języku: a) słownictwo; b) składnia; c) morfologia; d) fonetyka; e) znak interpunkcyjny W górnej części rogu znajduje się: a) litera; b) kąt; c) belka; d) proste; e) kropka. Który wiersz poety zawiera słowa: „Chłopaki! Czy Moskwa nie stoi za nami? Umrzyjmy pod Moskwą, jak zginęli nasi bracia!”: a) N.A. Niekrasow; b) M.Yu. Lermontow; Ty. Puszkin; d) I.S. Nikitin; d) Imię i nazwisko Tyutczew. Po zniesieniu pańszczyzny zaczęto nazywać „kułakami”: a) właścicieli ziemskich; b) zamożni chłopi; c) kapitaliści; d) robotnicy rolni; e) bandyci Kula dokonuje pełnego obrotu wokół własnej osi w ciągu: a) 12 godzin; b) tydzień; na dzień; d) miesiąc; e) rok Niezwykle krótka i jasna odpowiedź nazywa się: a) wymowną; b) szczegółowe; c) pełne; d) zwięzłe; d) poprawne. Przykład zadań z części II. Instrukcja: znajdź słowo „dodatkowe” i wpisz w formularzu odpowiedzi literę, którą jest ono oznaczone. a) uzupełnienie; b) temat; c) definicja; d) okoliczność a) trójkąt; b) kwadratowy; c) prostokąt; d) kąt. a) N.A. Niekrasow; nietoperz. Twardowski; c) S.Ya. Marszak; d) V.I. Katajew; d) Imię i nazwisko Tyutchev.a) cebula; b) strzałka; c) włócznia; d) miecz; e) sierp a) lody; b) lód; c) śnieg; d) woda; e) ust. a) światło; b) niebieski; c) jasny; d) ciemny; e) nudny a) miły; b) deklinacja; c) koniugacja; d) przypadek; e) liczba. a) 2/3; b) 13/8; c) 11 września; d) 5/14; e) 1/2.a) księżniczka; b) kruk; c) Kai; d) mały rozbójnik; e) pasierbica a) książęta; b) bojary; c) właściciele gruntów; d) chłopi; e) szlachta a) słoń; b) pelikan; c) jeleń; d) zając; e) lis polarny a) patrz; b) dotyk; c) mówić; d) wąchać; e) słyszeć.a) rosnąć; b) roślina; c) dorosnąć; d) kiełkować; e) roślinność a) frakcja zwykła; b) ułamek dziesiętny; c) frakcja właściwa; d) ułamek niewłaściwy; e) ułamek nadzwyczajny a) G.Kh. Andersona; b) S.Ya. Marszak; Ty. Puszkin; d) V.M. Wasnetsow; d) P.P. Bazhov.a) A. Newski; b) D. Donskoy; c) AV Suworow; d) M.I. Kutuzow; d) E.P. Khabarov.a) kruszony kamień; b) głazy; c) kamyki; d) żwir; e) cegła a) czytać; b) pisać; c) szyć; d) kuć; d) uczyć. Przykład zadań z części III. Instrukcja: wybierz poprawną odpowiedź i wpisz literę, która jest wskazana w formularzu odpowiedzi. Lyuba jest o 3 lata starsza od Katii. Katya jest 5 lat starsza od Tanyi. Kto jest najstarszy? a) Katia; b) Luba; c) Tanya Grisha jest słabsza od Miszy. Misha jest słabsza od Leshy. Kto jest najsłabszy? a) Grisza; b) Misza; c) Lesha, Sasha i Vova mieli modele dwóch samochodów i jednego samolotu. Petya i Sasha mieli te same modele. Kto miał model samolotu? a) Wowa; b) Petya; c) Sasza, Walia i Ola miały dwa ołówki i jeden długopis. Galya i Olya miały różne przedmioty. Kto miał ołówek? a) Ola; b) Galia; c) Valya.Popow był o 6 cm wyższy od Pietrowa. Popow nie był wyższy od Bobrowa. Kto jest najniższy? a) Popow; b) Bobrów; c) Petrov. Marina nie jest lżejsza od Leny. Lena nie jest lżejsza od Nataszy. A Ira jest ciemniejszy niż Marina. Kto jest najciemniejszy? a) Marina; b) Lena; c) Natasza; d) Ira Galia, Larisa, Nina i Natasza miały trzy zestawy farb i jeden zestaw ołówków. Nina i Galya miały różne zestawy, ale Larisa i Nina miały te same. Ktomiał zestaw ołówków? a) Larisa; b) Galia; c) Nina; d) Natasza, Anton, Siergiej i Gleb mieli 3 zestawy warcabów i jeden zestaw szachów. Anton i Siergiej mieli różne gry. Gleb i Anton również mieli różne gry. Kto miał szachy? a) Kostya; b) Gleba; c) Siergiej; d) Anton. 2. Wprowadzenie stopniowo zanikającej kontroli nad realizacją działań edukacyjnych. Etap 1. Algorytm działań edukacyjnych jest w całości zorganizowany, wyjaśniony i kontrolowany przez nauczyciela, który zapisuje „znaczniki” etapów jego realizacji (aż do ustabilizowania się): Patrzymy na numer zadania na tablicy. Znajdujemy ten numer w podręczniku. Czytamy zadanie, ile małych zadań należy wykonać? Które? To zadanie opiera się na zasadzie... (na wzorze) Którego z tych materiałów nie pamiętasz? Powtórz. Wykonaj pierwszą część zadania. Wykonaj... część zadania. Przeczytaj jeszcze raz zadanie i sprawdź, czy wykonałeś wszystko. Algorytm zajęć edukacyjnych jest zorganizowany przez uczniów w oparciu o naprowadzające pytania nauczyciela: Co należy najpierw zrobić, aby wykonać zadanie? Co w takim razie będzie potrzebne do wykonania zadania? Co zrobić, gdy zadanie jest już trudne? ukończony? Etap 3. Algorytm działań edukacyjnych jest komentowany przez uczniów po wykonaniu zadania: Najpierw… Potem… To zadanie opiera się na zasadzie… Napotkałem trudność (jeśli ją napotkałem) Ukończyłem pierwsza część zadania taka jak ta...... Sprawdziłem odpowiedź... Sprawdziłem zadanie ponownie Etap 4. Po zautomatyzowaniu algorytmu wykonywania zadań uczniowie działają samodzielnie. 3. Jasne wyprowadzenie kryteriów oceny – aby uczniowie mogli samodzielnie ocenić wyniki swojej pracy. Czasami ocena odpowiedzi ucznia jest dla nauczyciela subiektywna – mówią, według możliwości uczniów, ich samopoczucia itp. Takie dobre intencje kształtują nieodpowiednią samoocenę ucznia. Przestaje próbować i uczy się kłamać. W ramach wsparcia „słaby” uczeń może otrzymać na kartce indywidualne zadania, kreatywne, które można ocenić. Kryteria oceniania muszą być jednak takie same i niezmienne dla wszystkich uczniów. Zrozumienie nieuchronności sukcesu lub kary pozwala uczniom rozwinąć cechy silnej woli. Kryteria oceny powinny być „przejrzyste” i zrozumiałe dla wszystkich – tak, aby nawet kolega z klasy mógł rozsądnie ocenić przyjaciela. Niewykonanie zadania w terminie musi zostać ukarane. z wyjątkiem przypadków choroby potwierdzonej zaświadczeniem lub zaświadczeniem rodziców) z literą „f”, z możliwością jej poprawienia (z obniżeniem oceny o punkt) Uwzględniając stan uczniów po wakacjach, w pierwszej kolejności lekcja może mieć charakter diagnostyczny (nieoceniający), dając uczniom możliwość dostrzeżenia swoich „słabych” miejsc w wiedzy i „podciągnięcia się” do następnej lekcji. Obecnie system 5-punktowy w rzeczywistości jest już 4-punktowy. Nikt nie podaje „jednostek”. Ale wszystkie pozostałe oceny można wyjaśnić uczniom: „2” - w ogóle nie wykonał zadania lub wykonał mniej niż 50% (na przykład „3” - wykonał zadanie z błędami; Nauczyłem się tego wersetu, ale często się potykałem i miejscami zapominałem; Nie czytałem podręcznika, ale słuchałem uważnie na ostatniej lekcji i coś mi mówi „4” - wykonałem zadanie z niewielką liczbą błędów (DOKŁADNA LICZBA); wyrecytował ten werset niemal bez wahania, bez większego wyrazu; Przeczytałem podręcznik, ale czegoś nie zrozumiałem „5” - wykonałem zadanie całkowicie; werset został opowiedziany z ekspresją; Przeczytałem podręcznik i dobrze władam materiałem. Ocena raportów lub abstraktów również powinna być uzasadniona. Jednocześnie zaleca się odrębną ocenę treści, projektu i prezentacji. 4. Wprowadzenie dodatkowych ćwiczeń umysłu z wykorzystaniem materiałów edukacyjnych, kształtowanie aparatu pojęciowego uczniów. (więcej szczegółów w ćwiczeniach E.N. Garcii) Etap motywacji. (krótka rozmowa z uczniami) Wielu z Was potrafi jeździć na rowerze, pływać i biegać. Jeśli jednak współpracuje z nami doświadczony trener, efekty będą znacznie wyższe. Jak myślisz, dlaczego to samo dzieje się z naszymi zdolnościami umysłowymi. Oczywiście, że się rozwijamykiedy czytamy książki, uczymy się, ale jednocześnie procesy myślowe wydają się przebiegać same, automatycznie, nieświadomie. Nie rozumiemy, jak to się dzieje. Dlatego wyniki, które osiągasz w szkole, można poprawić dzięki specjalnej gimnastyce umysłowej. Gimnastyka pomaga stać się silnym, zwinnym, elastycznym i odpornym. Gimnastyka umysłu to trening, dzięki któremu nauczysz się myśleć jasno, jasno i świadomie: rozwiązywać problemy, argumentować, udowadniać, argumentować, aby uzyskać dobry wynik, należy spełnić kilka warunków: musisz chcieć się poprawić myślenia i aktywnie realizuj zaproponowane ćwiczenia rozwijające zdolności werbalne 1.1. Wybór słów na konkretny temat (można przeprowadzić w formie konkursów grupowych – kto w ciągu 5 minut ułoży najdłuższą listę słów) 1.2. Stabilne frazy. (nauczyciel mówi pierwsze słowo, dzieci mówią drugie) Przykłady: Obrus ​​samodzielnie złożony, latający dywan, Piękna Wasylisa, Baba Jaga, Malutka Chawroszeczka, Gęsi-łabędzie, Wąż Gorynych, Miecz - skarb itp. 1.3. Znajdowanie słów synonimicznych Przykłady: Nauczyciel – nauczyciel, strój – strój, alfabet – elementarz, ludzie – ludzie, aktor – artysta, prędkość – prędkość, właściciel – właściciel, żołnierz – wojownik, itp. 1.4. Skomplikowane wyszukiwanie synonimów (z wielu proponowanych). Przykłady: Ewolucja (porządek, czas, stałość, szansa, rozwój), wiara w najlepsze (smutek, wytrwałość, optymizm, sentymentalizm, obojętność), biografia (przypadek, wyczyn, biografia, książka, pisarz), 10 dni (dziesięć dni, wakacje, tydzień, semestr, kwartał), moralność (współczucie, piękno, przyjaźń, chęć czynienia dobra) itp. 1.5. Znajdowanie słów antonimowych Przykłady: Początek - koniec, biedny - bogaty, ciepły - zimny, góra - dół, dobro - zło, tchórz - bohater, prawda - kłamstwo itp. Ćwiczenia rozwijające operacje umysłowe Przed wykonaniem ćwiczeń należy powinien przeprowadzić rozmowę wyjaśniającą istotę pojęcia i rodowickie relacje pomiędzy pojęciami. Wokół nas istnieje wiele przedmiotów i zjawisk, z którymi coś się dzieje. Myślimy o tym, wyrażamy swoje myśli – a ludzie wokół nas rozumieją nas nawet wtedy, gdy nie widzą tych obiektów. Dlaczego? Ale ponieważ używamy tych samych słów i pojęć. Co to jest koncepcja? To najważniejsza rzecz, która przychodzi na myśl każdemu, kto wymawia słowo. Na przykład, słysząc słowo „jabłko”, każdy wyobrazi sobie okrągły owoc o pewnym smaku „jabłka”. Może być czerwony, zielony lub żółty, kwaśny lub słodki - ale nadal będzie to okrągły owoc o własnym smaku. Koncepcje są łączone w klasy i podzielone na typy. Na przykład pojęcia „jabłko”, „pomarańcza”, „banan” należą do klasy owoców. „Owoc” to pojęcie rodzajowe, bardziej ogólne w stosunku do pojęcia „jabłko”. Zawiera wiele pozycji, w tym jabłka. Z kolei pojęcie „jabłko” można podzielić na „czerwone jabłko”, „kwaśne jabłko”, „jabłko maszynowe” itp. Będą to koncepcje szczegółowe lub partykularne, które obejmują mniejszą liczbę obiektów. 2.1. Wyznaczanie poprawnych uogólnień. (Uczniowie muszą ustalić, czy w każdej parze słów drugie pojęcie odnosi się do pierwszego w relacji rodzaj do gatunku. Przykład: tygrys – kot, jabłko – owoc. Ważne jest, aby dzieci nie myliły relacji „gatunek – rodzaj” i „część” - cały” Przykład: ogon kota to kot, drzewo to las. Te przykłady są błędne, ponieważ drzewo nie ma wszystkich cech lasu, a ogon nie ma wszystkich cech kota sprawdź, możesz użyć słowa „dowolne” (dowolne drzewo jest rośliną) 2.2) i pojęcie ograniczające (konkretne) (uczniowie wybierają pojęcie ogólne i szczegółowe z par pojęć) 2.3 Uogólnienie i ograniczenie pojęć (Studenci mają do dyspozycji cztery pojęcia, spośród których należy wymienić rodzajowe i szczegółowe.) .2.5. Układ pojęć w formie systemowej. Przykład: zwierzę – pies – tygrys – kot – lew.istotne cechy pojęć (warunek konieczny do opracowania definicji). Wśród podanych słów uczniowie muszą wymienić te najważniejsze dla pojęcia (dla pojęcia „jabłko”: okrągły, zielony, kwaśny, owoc 2.7. Porównywanie par pojęć i znajdowanie w nich cech wspólnych. (Proponuje się porównanie pojęć i nazwanie trzeciego, które byłoby dla nich wspólne. Przykład: miłość, nienawiść (uczucia); barometr, termometr (instrumenty); krokodyl, żółw (zwierzęta, gady); dzień, noc (czas dnia) itp. d.2.8. Znalezienie innych relacji logicznych pomiędzy pojęciami. Na początek wyjaśnij uczniom, że pomiędzy pojęciami mogą istnieć inne relacje, oprócz już poznanych: Część – całość (ogon – kot, ściana). - dom) Przyczyna - skutek (wypadek - kontuzja, słońce - opalenizna, zastrzyk - ból) Kolejność czasowa (wtorek - środa, styczeń - luty, dzieciństwo - młodość) Układ, gdy pojęcia należą do tej samej klasy przedmiotów i nie są węższe lub szersze względem siebie (kwadrat – trójkąt, ucho – oko, ryż – kasza gryczana) Funkcja, czyli do czego służy przedmiot (biblioteka – czytelnik, stół – obiad) 2.9. Skomplikowana wersja znajdowania logicznych zależności pomiędzy pojęciami. Studentom podaje się kilka par słów, których relacje opierają się na powyższych połączeniach. W przypadku ściągawki podany jest kod przypominający o tych połączeniach. Należy wskazać powiązanie z odpowiednią literą szyfru: a) część - całość; b) gatunek – rodzaj; c) bliskość; d) odwrotnie; e) przyczyna - skutek Przykład: 1. Strach - lot (d); 2. Fizyka – nauka (b); 3. Łóżko - ogród warzywny (a); 4. Pochwała - karcenie (g); 5) Para - dwójka (c)2.10. Wyłączenie niepotrzebnego pojęcia opartego na istotnych cechach (Siergiej, Michaił, Siemion, Sidorow - istotną cechą jest „nazwisko”, a nie litera „M”). Wskazane jest ułożenie serii słownictwa z materiału omawianego na lekcjach w celu utrwalenia wiedzy. Przykład: Liść, pączek, kora, łuska, gałąź. Po, przed, czasami na górze, później. atak Odważny, odważny, zdecydowany, zły, odważny.2.11. Proporcje. Uczniowie muszą rozwiązać „proporcję”, tj. znajdź brakujący element Dobro: zło = dzień: ... (słońce, noc, tydzień, środa, dzień) Ryba: sieć = mucha: ... (sito, komar, pająk, brzęczenie, pajęczyna) Chleb: piekarz = dom : ... (powóz, miasto, dom, budowniczy, drzwi) Wskazane jest dobranie proporcji z materiału szkolnego (Osoba: mężczyzna = Suma: semestr) Zadania mające na celu zrozumienie znaczenia tekstu.3.1. Odzyskiwanie brakujących słów. (rozdzielane są teksty z brakującymi słowami, które należy odgadnąć z kontekstu) 3.2. Rozumienie wyrażeń metaforycznych, powiedzonek. Po wyjaśnieniu znaczenia metafor i popularnych wyrażeń następuje zadanie wyjaśnienia znaczenia takich wyrażeń. Przykład: bystry umysł (szybkie myślenie, wnikliwość); słodkie życie (dostatnie, dostatnie); brudna robota (nieuczciwa, przestępcza działalność, źle wykonana praca); biała wrona (niezwykła osoba, inna niż wszystkie); wilk w owczej skórze (oszust, hipokryta) itp. Analiza charakterów bohaterów i postaci z baśni. Omówienie znaczenia baśni, problemów, które baśnie te pomagają rozwiązywać.3.3. Znalezienie wysoce specjalistycznego znaczenia w tekście lub wyrażeniu. (np. znaczenie fizyczne w przysłowiu to „nieść wodę przez sito”) 5. Prowadzenie z uczniami zabaw intelektualnych w celu zwiększenia motywacji oraz rozwoju indywidualnych operacji umysłowych i mowy. Zarówno dorośli, jak i dzieci znają wiele gier. Wystarczy o nich pamiętać i stosować je podczas wycieczek, spacerów i przerw. Balda (rozwój elastyczności myślenia werbalnego i przestrzennego) to dość prosta i popularna gra planszowa, w której trzeba tworzyć słowa z liter znajdujących się na boisku. . Z reguły pole gry to stół składający się z 25 komórek (5x5), w środkowym poziomym rzędzie, w którym umieszczone jest dowolne słowo składające się z pięciu liter, z których każda znajduje się w osobnej komórce. Wymiarypola, położenie słów, długość słów można zmieniać, ale konieczne jest, aby liczba pustych komórek na początku gry była parzysta, aby obaj gracze mieli taką samą liczbę słów. Aby grać na papierze, należy narysować kwadrat na kartce papieru (zwykle 5x5, ale ewentualnie 7x7 itp.). Następnie jeden z graczy wymyśla słowo o liczbie liter równej długości boku kwadratu i zapisuje je na środku kwadratu. Podczas swojej tury gracz musi umieścić literę na polu gry, aby tak się stało znajduje się w komórce sąsiadującej z już wypełnionymi komórkami w poziomie lub w pionie. Innymi słowy, w lewo, w prawo, powyżej lub poniżej w stosunku do już wypełnionych komórek. (Istnieje również opcja „królewska”, która polega na ułożeniu liter po przekątnej). Następnie musisz utworzyć słowo, używając określonej litery. Obowiązują następujące zasady: Słowo musi być skomponowane poprzez poruszanie się po sąsiednich komórkach znajdujących się względem siebie pod kątem prostym (w wersji „królewskiej” - w dowolnych sąsiadujących kierunkach). Słowo musi występować w słownikach rzeczownik w formie początkowej (przypadek liczby pojedynczej i mianownika lub przypadek mnogi i mianownika w przypadku słowa nieużywanego w liczbie pojedynczej). Słowo musi używać litery umieszczonej na polu. Czasami reguły pozwalają na dwukrotne przejście przez tę samą komórkę, czyli np. z liter K, O, L można ułożyć słowo „dzwonek”. Przykładowo, pierwszy gracz przypisuje literę „k” słowu „bulda”. Rezultatem jest słowo „lakier”. Im dłuższe słowo wymyślisz, tym więcej punktów otrzymasz. Jedna litera - jeden punkt. Gra kończy się, gdy wszystkie komórki zostaną wypełnione. Każda komórka ma 1 literę, gracze na zmianę. Słowa nie mogą się powtarzać w tej samej grze. Po wcześniejszym uzgodnieniu litery „e” i „e”, a także czasami „i” i „th” są uważane za tę samą literę. Zabrania się pisania słowa, jeśli tak jest już przeczytany w terenie, nawet jeśli nie został skomponowany przez żadnego z graczy. W wersji królewskiej zabronione jest jakiekolwiek samoprzecinanie się słów. Szubienica (rozwój wewnętrznego planu mowy) - gra na papierze dla dwóch osób. Jeden z graczy wymyśla słowo - zapisuje na papierze pierwszą i ostatnią literę słowa i zaznacza miejsca na pozostałe litery, np. liniami (jest też opcja, gdy początkowo wszystkie litery słowa są nieznane ). Rysowana jest także szubienica z pętlą. Zgodnie z tradycją rosyjskich gier językowych słowo to musi być rzeczownikiem pospolitym w mianowniku liczby pojedynczej lub w liczbie mnogiej, jeśli słowo nie ma formy pojedynczej. Drugi gracz sugeruje taką literę można zaliczyć do tego słowa. Jeśli taka litera znajduje się w słowie, pierwszy gracz zapisuje ją nad linijkami odpowiadającymi tej literze - tyle razy, ile występuje w słowie. Jeśli nie ma takiej litery, do szubienicy dodaje się okrąg w pętli przedstawiający głowę. Drugi gracz kontynuuje odgadywanie liter, aż odgadnie całe słowo. Za każdą błędną odpowiedź pierwszy gracz dodaje do szubienicy jedną część tułowia (przeważnie jest ich 6 - głowa, tułów, 2 ręce i 2 nogi, jest też opcja z 8 częściami - dodawane są również stopy) jako najdłuższa opcja, gdy najpierw losowane są części nieodgadniętej litery, samej szubienicy). Jeśli ciało na szubienicy zostanie wylosowane w całości, zgadujący gracz przegrywa i zostaje uznany za powieszonego. Jeśli graczowi uda się odgadnąć słowo, wygrywa i może odgadnąć słowo. „Byki i krowy” – rozwój logicznego myślenia. Zabawa w dwie osoby. Pierwszy gracz wymyśla czterocyfrową liczbę tak, aby wszystkie cyfry tej liczby były różne. Drugi gracz musi odgadnąć tę liczbę po kolei. Przy każdym ruchu wywoływana jest liczba, również czterocyfrowa i z różnymi liczbami. Jeśli w odgadniętej liczbie znajduje się cyfra z podanej liczby, wówczas sytuację tę nazywa się „krową”. Jeśli cyfra z podanej liczby znajduje się w odgadniętej liczbie i znajduje się w tym samym miejscu, to tosytuacja nazywa się „bykiem”. Na przykład pierwszy gracz pomyślał o 8569, a drugi gracz o nazwie 8974. Następnie pierwszy gracz powinien powiedzieć: „Jeden byk i jedna krowa” (1b,1k). Każdy partner myśli o swoim własnym numerze. Wygrywa ten, kto pierwszy odgadnie numer przeciwnika. „Krokodyl” to gra pantomimiczna. Aby pomyślnie wykonać zadanie, trzeba bardzo dobrze panować nad własnym ciałem i mimiką. Gra jest bardzo przydatna – w rzeczywistości niewielu nawet dorosłych może pochwalić się umiejętnością wyrażania emocji i uczuć za pomocą gestów. Uczestnicy podzieleni są na dwa zespoły. Pierwsza drużyna wymyśla słowo i podaje je przedstawicielowi przeciwnika. To wybraniec, który musi przedstawić swojemu zespołowi to słowo za pomocą pantomimy. Osoba przedstawiająca nie może mówić, ale członkowie jej zespołu mogą zadawać mu pytania i wymieniać pojawiające się opcje. Osoba przedstawiająca to słowo może kiwnąć głową „tak” lub „nie” - ale nie więcej! W tym momencie drużyna, która odgadła słowo, może po prostu tarzać się ze śmiechu, widząc wysiłki przeciwników, często bez rezultatu przez długi czas. Jeśli słowo zostanie odgadnięte, zespoły zamieniają się rolami. Oczywiście za każdym razem do obrazu wystawiany jest nowy gracz. Dla tych, którzy dopiero opanowują grę, możesz zacząć od podstaw: odgadywanie nazw sprzętu AGD, mebli itp. Trudniej będzie z abstrakcjami: na przykład odgadnięcie słowa „wiele” zajęło dużo czasu. A teraz zastanów się, jak możesz przedstawić „doskonałość”? Jeśli mniej więcej zrozumiałeś słowa, możesz przejść do przedstawiania zwrotów, a następnie przysłów. Ogólnie rzecz biorąc, okazuje się, że jest bardzo zabawnie i zabawnie, zwłaszcza jeśli wybrano towarzystwo, które potrafi akceptować żarty i doceniać wysiłki innych. Na rozgrzewkę kilka prostych słów: śnieg, kij, chmura, krzesło, pies, świeca, Święty Mikołaj, globus, laptop itp. Frazy z piosenek Nie warto uginać się pod zmieniającym się światem, lepiej pozwolić, żeby uginał się pod nami... Wybieramy, jesteśmy wybrani, Jak często to nie pokrywa się... Podziel się swoim uśmiechem, a wróci do Ciebie nie raz... Nie palacze, nie jesteśmy stolarzami...Milion milionów milionów milionów czerwonych róż...Dziewczyny stoją z boku...Nadzieja jest moim ziemskim kompasem. ..Pięć minut, pięć minut, to dużo czy mało...itd. Powiedzenia i przysłowia Pobitym dają dwóch niepokonanych Łzy nie pomogą na Twój smutek Dobrze odżywiony człowiek nie jest przyjacielem głodnego Lubisz jeździć - kochasz i dźwigasz sanie. W polu nie jest wojownikiem. Klinem klinem wbijają. Słowo to nie wróbel - wyleci, nie złapiesz. Im wolniej jedziesz - dalej. zrobisz Jakkolwiek nazwiesz łódkę - tak będzie pływać Jajka nie uczą kury Trafić znaczy, że kocha Nieważne, jak bardzo wilka nakarmisz - on ciągle patrzy w las Oczy się boją, ale Twoje ręce celują obcas, ale uderzyło mnie to w nos. Jeśli lubisz rozmawiać, lubisz słuchać itp. Jestem gwiazdą. (Rozwój logiki, aparatu pojęciowego, wypracowanie w praktyce wszystkich powiązań pojęciowych) Istnieje wiele opcji gry: Osoba myśli sobie, że jest kimś (lub czymś) - w wersji klasycznej pewną sławną postacią. Pozostali uczestnicy, za pomocą pytań, na które prezenter może odpowiedzieć tylko „TAK” lub „NIE”, muszą odgadnąć, kim jest. Każdy gracz ma na plecach lub czole napis (w formacie mini) z czymś napisanym przez jednego z graczy charakteru uczestników. Następnie gracze na zmianę odgadują, kim są. Tura przechodzi na następnego gracza, jeśli otrzyma negatywną odpowiedź na swoje pytanie. Istnieją gotowe wersje karciane tej gry, wystarczy je kupić dla klasy. Hali-halo („Stander-stop”) to gra rozwijająca myślenie przestrzenne i poczucie humoru. Do zabawy potrzeba przynajmniej 4 graczy i piłka (lub kij). Bierze piłkę w dłonie i staje w środku kręgu, który tworzą pozostali gracze. Kierowca rzuca piłkę i wywołuje imię dowolnego gracza (na przykład „Stander-Pasha”; inna odmiana to „Hali-halo Pasha”). Ten, którego imię zostało wywołane, musi złapać piłkę, w tym momencie wszyscy inni rozpraszają się jak najdalej od niego. Gdy tylko piłka zostanie złapana, zawodnik krzyczy: Stander-stop! (Hali-Halo stop!) Wszyscy zastygają w miejscu. Gracz z piłką wybiera dowolnego zawodnika, którego musi dotknąć piłką. Następnie gracz