Od autora: Parentyfikacja z języka angielskiego. rodzice - rodzice - sytuacja, w której dzieci, nawet najmłodsze, stają się rodzicami własnych rodziców. Jeśli rodzic nie może wyznaczyć dziecku granic, wyjaśnić mu, co jest dobre, a co złe, co jest możliwe, a co nie, nie może wymagać. aby zasady były przestrzegane, bardzo często za tym kryje się Parentyfikacja z języka angielskiego. rodzice – rodzice to sytuacja, w której dzieci, nawet najmłodsze, stają się rodzicami swoich własnych rodziców. Jak można tu widzieć parentyfikację? Na przykład matka „próbuje” nauczyć swoją trzyletnią córkę jedzenia na niej własny. Oczywiście, po przeczytaniu dziesiątek odpowiednich książek, wie, jak to zrobić. Nauczyła się już na pamięć „poprawnych” słów, ale jej niepewny głos, postawa i wyraz twarzy są o wiele bardziej wymowne niż słowa. Akcja rozgrywa się w grupie terapeutycznej, a surogatka córki wspina się na krzesło. To działanie wyraźnie pokazuje, kto tu rządzi, kto jest tutaj starszy. Po wzniesieniu córki matka całkowicie się zatraca, spuszcza wzrok i zaczyna bawić się materiałem bluzki. I radzę jej: - Wybierz zastępcę, żeby zagrała twoją matkę - Nie, nie chcę, nie chcę jej widzieć, nie chcę jej jednak słuchać opór, ona wybiera. Zastępca babci stoi z boku, czuje się winna, że ​​prowadzi aspołeczny tryb życia i nie wychowuje córki. Jednak jej pojawienie się wystarczyło, aby wnuczka zerwała się z krzesła i powiedziała matce: „Teraz widzę, że masz matkę, ale wcześniej myślałam, że to ja”. Kiedy nie poznajemy rodziców i szukamy za wsparcie rodziców u dzieci, stwarzamy problemy naszym dzieciom. A dzieci, niemal od urodzenia, czują się ważniejsze, ważniejsze od swoich rodziców, odpowiedzialne za ich życie, a tak naprawdę są pozbawione dzieciństwa, zamieniając się w małych dorosłych, gdy matka pyta córkę lub syna o radę, kiedy dzieci uważają się za silniejsze i mądrzejsze od swoich rodziców, myślą, że dzięki ich decyzji rodzice np. rozwiedli się lub odwrotnie – to jest parentyfikacja. Dziecko, które poprawia życie i szczęście swoich rodziców, które uważa ich za małych i słabych, zamienia się rolami z rodzicami. Kolejny przykład parentyfikacji Dwudziestoletnia dziewczyna od trzynastego roku życia cierpiała na ciągłe bóle głowy. W trakcie terapii okazało się, że właśnie gdy dziewczynka miała trzynaście lat, matka poprosiła córkę o poradę dotyczącą ciąży. Powiedziała, że ​​nie jest pewna, czy dokonać aborcji, czy urodzić, i zapytała, czy dziewczynka chce mieć siostrę czy brata. A ona odpowiedziała, że ​​nie, nie chce. Mama dokonała aborcji, a dziewczynka wzięła na siebie odpowiedzialność za decyzję matki, winę za śmierć dziecka i ukarała się za to bólami głowy. Aby przywrócić hierarchię, konieczne jest, aby „sieroty” rodzice nie akceptują swoich rodzicom, aby nadal przywracali mamę i tatę do tego jedynego miejsca, rodzicielskiego, którego nikt poza nimi nie może zajmować symbolicznie, miejsce rodziców jest za naszymi plecami. Kiedy tam są, możemy poczuć się wobec nich jak dzieci i w końcu zostać rodzicami swoich własnych dzieci. Wtedy dzieci zostaną uwolnione od narzuconej im roli. Inne artykuły o relacjach z rodzicami: Czy dziecko może mieć wpływ na rozwód rodziców? https://www.b17.ru/article/65757/Ojciec, ojczym i szczęście kobiet. https://www.b17.ru/article/65138/Wdzięczność córki za krytykę matki, czy to możliwe? https://www.b17.ru/article/57969/Secrets, które zmieniają dziewczynę w „szarą mysz”. https://www.b17.ru/article/55365/Neurodermit dziecka jako naruszenie kontaktu z matką. https://www.b17.ru/article/50410/ „Jak byłem „złą ciotką”” – refleksja na przykładzie praktyki. https://www.b17.ru/article/46172/